บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 465

　　เมื่อต้องเผชิญหน้ากับปีศาจดำที่พุ่งเข้ามาอย่างราวกับลมโหมพัดอย่างบ้าคลั่ง หม่าหงเทาฟันออกไปทันที

　　ปีศาจดำโยกตัวหลับทันที ไม่เพียงแค่หลบออกเท่านั้น คาดไม่ถึงว่าจะไม่ลดการบุกโจมตี พุ่งเข้าไปที่ด้านข้างหม่าหงเทาทันทีทันใด

　　หม่าหงเทาจำเป็นต้องเก็บดาบแล้วถอยหลัง

　　แม้แต่ฉินเทียน ยังอดไม่ได้ที่จะแอบพยักหน้าเงียบๆ ปีศาจดำคนนี้ เป็นยอดฝีมือที่หาตัวจับยากคนหนึ่งจริงๆ

　　ดูเหมือนว่าวงการฝึกยุทธไม่ได้ขาดแคลนคนที่มีพรสวรรค์ สาเหตุที่วิชาบู๊ร่วงโรย เป็นเพราะว่าหลายคนเลือกความสุขสบาย

　　ได้รับค่าตอบแทนจำนวนมากมาย ซ่อนตัวอยู่ในตระกูลร่ำรวยสูงศักดิ์ ยินดีที่จะเป็นสุนัขที่ร่ำรวยสูงศักดิ์ ตัวหนึ่ง

　　การต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม ทำให้หลิวเต๋อและลูกศิษย์สี่สัตว์เทวะต่างก็ถูกดึงดูดความสนใจ พวกเขาลืมที่จะต้องจัดการกับฉินเทียนไปชั่วคราว ดวงตาที่จ้องมองการต่อสู้ไม่กะพริบ

　　หยางคุนอยากจะนำปืนขึ้นมาเล็งเป้าไปที่หม่าหงเทาหลายครั้งหลายหน แต่ว่า เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่เย็นชาของฉินเทียน สุดท้ายเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เก็บลงไปอย่างลำบากใจ

　　เขาทราบดีว่า การต่อสู้ของหม่าหงเทาและปีศาจดำ สามารถมองเป็นการต่อสู้ของวงการฝึกยุทธได้

　　แต่ว่าแพ้ชนะเป็นตาย ทั้งหมดล้วนอยู่ในกติกา

　　แต่เขา ทันทีที่ใช้อาวุธ ก็คือการละเมิดฝ่าฝืนกติกา

　　พวกเขาตระกูลหยาง ใกล้จะลงสมัครชิงตำแหน่งหัวหน้าสมาพันธ์ของสหพันธ์ธุรกิจทางใต้แล้ว ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้ จะให้มีปัญหาใหม่สอดแทรกเข้ามาไม่ได้ ทั้งนี้จะได้ไม่คุ้มเสีย

　　โครม!

　　โครมโครม!

　　ปีศาจดำประชิดหม่าหงเทา ติดต่อกันสามฝ่ามือ

　　หม่าหงเทาโยกหลบอย่างสุขุม ฝ่ามือของปีศาจดำตบลงไปบนก้อนหิน เศษหินลอยกระจัดกระจาย

　　หยางคุนกล่าวเสียงดังอย่างตื่นเต้น: “ปีศาจดำ ฆ่ามันซะ!”

　　“ฆ่ามันแล้ว ฉินเทียนก็หนีไม่รอดด้วยเช่นกัน!”

　　ฉินเทียนสูบบุหรี่อย่างสบายอกสบายใจ กล่าวเสียงเรียบ: “เหลาหม่า ได้เวลาแล้ว พวกเราควรกลับไปนอนแล้ว”

　　“รับทราบ!”

　　เหลาหม่าตะโกนสุดเสียง แสดงวิชาเพลงดาบม้งออกมา

　　ทันใดนั้น ปีศาจดำถูกบังคับให้ร่นถอยหลังอย่างต่อเนื่อง อันตรายซุ่มซ่อนอยู่ทุกด้าน

　　เขาทราบดีว่า หากยังไม่หนี ก็อาจจะหนีไม่ได้แล้วจริงๆ

　　“คุณชาย รีบหนีไป!”

　　เขากระโดดหนีออกมา มุ่งหน้าวิ่งไปทางหยางคุน

　　หยางคุนตกใจ ยังไม่ทันได้สติกลับมา หม่าหงเทาที่อยู่ด้านหลังก็ไล่ตามมาแล้ว

　　ทันทีที่ดาบแปลกประหลาดไม่มีที่เปรียบ ฟันทแยงลงมา จากไหล่ซ้ายของปีศาจดำ

　　“อ๊าก!”

　　เสียงร้องแหลมน่าเวทนา ปีศาจดำล้มลงตรงหน้าของหยางคุน

　　ปากกระอักเลือดสีแดงสด ดวงตาสองข้างเบิกโพลง แม้แต่ตายก็ยังยากที่จะตายตาหลับ

　　“แก คุกเข่าเดี๋ยวนี้ ขอโทษพี่เทียนซะ”หม่าหงเทานำดาบม้งที่อาบเลือดในมือ วางไว้บนลำคอของหยางคุน

　　“อย่าฆ่าฉัน!!”ดาบคมที่เย็นเฉียบ ทำให้วิญญาณของหยางคุนหลุดลอย

　　ขาทั้งสองข้างของเขาอ่อนยวบ คุกเข่าลงไปบนพื้น โดยไม่ได้ตั้งใจ

　　ฉินเทียนพ่นลมหายใจออกทางจมูก นำบุหรี่ในมือโยนทิ้ง เขาไม่ได้สนใจหยางคุนในทันที แต่กำลังมองหลิวเต๋อ กล่าวอย่างดูแคลน: “ไก่ขันทางทิศตะวันออก ผีวิญญาณนับร้อยล่าถอย”

　　“แกรู้ไหมว่าหมายความว่าอะไร?”

　　“ไก่......”หลิวเต๋อกำลังจะพูดอะไรอย่าง ทันใดนั้นหน้าก็ถอดสี

　　เขาเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว มองฉินเทียน กล่าวเสียงเบา: “คุณคือ......คนของสำนักระกา?”

　　ฉินเทียนยิ้มเยาะไม่พูดจา

　　หลิวเต๋อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เช็ดเหงื่อเย็นที่บนหน้าผาก คารวะต่อฉินเทียนด้วยท่าทางที่นอบน้อมเป็นพิเศษ กล่าวอย่างหวาดกลัว: “เป็นผมที่โง่เขลา ลบหลู่คุณผู้ชาย”

　　“อนาคตยังอีกยาวไกล วันหน้าหากมีวาสนาพบกันอีกครั้งในยุทธจักร ค่อยตั้งใจฟังคำสั่งสอนของคุณชาย”

　　“รีบไป!”

　　พาลูกศิษย์ทั้งหลายของเขา หลบหนีไปอย่างจนตรอก

　　หยางคุนกำลังตกอยู่ในภวังค์ของความตกใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่ได้ยินว่าฉินเทียนพูดอะไร