บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 476

เมื่อเธอได้ยินว่ากำลังจะฆ่าใครซักคน เถียหนิงซวงก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าละเลย และรีบส่งข้อความถึง เหลิ่งหยุน

เมื่อส่งแล้วถึงได้รู้สึกว่าผิดปกติ

“ไม่ถูกต้อง พี่เหลิ่งหยุนเป็นลูกน้องของพี่ พี่มีภารกิจ ทำไมไม่ไปหาเธอโดยตรงล่ะ”

“ทำไมต้องให้ฉันติดต่อ?”

ฉินเทียนพูดอย่างเย็นชา: "เธอก็เป็นลูกน้องของฉันเหมือนกัน"

“คำสั่งของเจ้านาย ทำตามก็พอแล้ว”

เถียหนิงซวงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์ดังขึ้น เหลิ่งหยุนตอบกลับแล้ว

เมื่อเห็นข้อมูล เธอยิ้มและพูดว่า “พี่เหลิ่งหยุนถามว่าส่งเธอไปทำภารกิจ พี่จะให้เงินเธอเท่าไหร่”

“น้อยไปเธอคงไม่ทำ”

ขณะที่ฉินเทียนเดินไปที่โรงแรมฝั่งตรงข้าม เขาพูดด้วยความโกรธ “ถ้าอย่างนั้น บอกเธอไปว่า คุณสามารถออกจากวิหารเทพได้”

เถียหนิงซวงแลบลิ้นของเธอ โดยรู้ว่าฉินเทียนโกรธจริงๆ จึงไม่กล้าพูดอะไร เธอรีบส่งเสียงให้เหลิ่งหยุนด้วยเสียงต่ำแนะนำสถานการณ์

“เขาโกรธเหรอ นายสามหยางสมควรตาย กล้าทำให้เขาโกรธ!”

“แม่จะฆ่าเขาด้วยมือของแม่เอง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ รู้สึกว่าความโกรธของฉินเทียนเหลิ่งหยุนจะรู้สึกเป็นทุกข์มาก

จากนี้ไป ชีวิตของนายสามหยาง ได้เข้าสู่การนับถอยหลังแล้ว

แม้ว่าฉินเทียนจะบอกเพียงข้อมูลง่ายๆ แก่ เหลิ่งหยุน ว่า "นายสามหยางจากอาณาจักรมังกร" แต่ด้วยความคล่องตัวของเหลิ่งหยุน และทีมงูภายในแปดชั่วโมง เธอสามารถล็อคตำแหน่งของ นายสามหยางได้อย่างแน่นอน .

ถ้าจะฆ่าคนแบบนี้ สำหรับกลุ่มงูแล้ว อย่างง่ายเกินไป

ที่ตลกคือ นายสามหยางไม่รู้สึกอะไรเลย

เขาเป็นคนดูแลฐานทัพต่างประเทศของ หยางหยวนชิ่งหลังจากรายงานข่าวกับหยางหยวนชิ่งไปเมื่อคืนนี้ โดยบอกว่าภารกิจเสร็จสิ้น หยางหยวนชิ่งก็ตอบแทนเขาด้วยเงินจำนวนหนึ่ง

ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ในวิลล่าที่เช่าพร้อมกับสาวผมบลอนด์สองคนอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ฉินเทียนโกรธ เขาก็ไม่เคยรู้สึกเสียใจมาก่อน

มาตั้งไกล ไม่เพียงแต่งานยังไม่เสร็จ แต่ยังนำหายนะมาสู่ผู้คนด้วย

เมื่อเขากลับมาเขาพร้อมที่จะทำสงครามกับตระกูลหยาง

เมื่อกลับถึงห้อง เก็บของและเช็คเอาท์ เขาถือกระเป๋าใบเล็กๆ เดินออกจากโรงแรมด้วยใบหน้าบูดบึ้ง และเตรียมจะเดินทางตรงออกจากเมือง

“พี่เทียน”

เถียหนิงซวงตะโกนอยู่ข้างหลังเขา

“ทำอะไร?"

“เหลิ่งหยุนยังคงไม่เต็มใจที่จะทำอย่างนั้นหรือ?” ฉินเทียนกล่าวอย่างโกรธจัดโดยไม่เงยหน้าขึ้น

เถียหนิงซวงกล่าวว่า: "ไม่ใช่"

“พี่เทียน ดูสิ”

อืม?

ฉินเทียนตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองเถียหนิงซวง

เถียหนิงซวงมุ่ยปากไปทางฝั่งตรงข้าม

ฉินเทียนทำตามคำแนะนำของเธอและเห็นว่าฝั่งตรงข้ามบ้านที่ซาโรอาศัยอยู่ ประตูเปิดอยู่

ที่ประตู มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองอยู่อย่างเงียบๆ

“คุณอลิส มีอะไรอีกไหม?”

“อาการบาดเจ็บของปรมาจารย์แย่ลงหรือเปล่า?” ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะถาม

ไม่ควรนะ จากการสังเกตของเขา อาการบาดเจ็บของซาโรนั้นไม่ร้ายแรงเลย

อลิสมองเขาอย่างเงียบ ๆ และเอ่ยเสียงเบา "คุณฉิน อาจารย์ต้องการพบคุณ"

“เข้ามาเถอะ"

พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไป

มองไปที่ประตูที่เปิดอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนว่าจะต้อนรับแขก ฉินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็เข้าไปข้างใน

“คุณฉิน ขอบคุณที่ช่วยชีวิต!”

ณ จุดนี้ฉินเทียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องบอกเล่าเรื่องราวของ ที่ดินหรูอี้อย่างครบถ้วน

และเน้นว่าตนทำเช่นนี้ แม้ว่าเหตุผลส่วนหนึ่งจะเป็นไปเพื่อประโยชน์ส่วนตัว แต่ก็ยังตั้งใจสร้างอาคารแลนด์มาร์กที่น่าภาคภูมิใจของโลกสำหรับเจ็ดเมืองทางใต้ด้วย

นี่เป็นสิ่งสำคัญมากในการเสริมสร้างภาพลักษณ์โดยรวมของเจ็ดเมืองทางใต้

หลังจากฟัง อลิสก็ตะลึงอยู่นานและพูดว่า "คุณหมายถึง โครงการของคุณอยู่ในเมืองจิ่นหูเหรอ?"

“ใช่ มีปัญหาอะไรรึเปล่า?” ฉินเทียนก็ตกตะลึงเช่นกัน

“ไม่—” เปลือกตาของอลิสสั่นไหว เธอก้มศีรษะลงเงียบๆ

ฉินเทียนคิดว่าเธอดูแปลกไป ดูเหมือนว่าเมืองจิ่นหูจะพิเศษมากสำหรับเธอ

“คุณอลิส คุณมาจากอาณาจักรมังกรใช่ไหม ผมขอถามอย่างเกรงใจหน่อยว่า คุณมีชื่อภาษาจีนว่าอะไร และบ้านเกิดของคุณอยู่ที่ไหน?”

อลิสก้มศีรษะลงและดูสับสนเล็กน้อย

ซาโรตบมือของเธอและยิ้ม: “ลูก เรื่องบางอย่าง ก็ผ่านไปนานมากแล้ว เธอก็ควรปล่อยวางได้แล้ว”

“คุณฉินเทียนช่วยชีวิตเราไว้ เราไม่ควรปฏิบัติต่อเขาแบบนี้”

อลิสหน้าแดงและเอ่ยเสียงต่ำ "บ้านเกิดของฉันคือจิ่นหูชื่อจีนคือลิฉุน"

ฉินเทียนดีใจมากและพูดอย่างตื่นเต้น: “งั้นคุณคุ้นเคยกับพื้นที่ที่ดินหรูอี้ด้วยใช่ไหม?”

ลิฉุนพยักหน้า ปิดปากและยิ้ม: “ฉันเคยไปที่นั่นมาสองสามครั้งแล้ว ในเวลานั้น มันยังคงเป็นทะเลสาบป่าที่มีหงส์ขาวและหงส์ดำอยู่มากมาย”

“ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังอยู่หรือเปล่า”

“ใช่!” ฉินเทียนพูดอย่างตื่นเต้น: “ผมไปสำรวจมา และโดยพื้นฐานแล้วระบบนิเวศก็ยังไม่เสียหาย”

“การพัฒนาสถานที่สำคัญซึ่งเป็นคำขอของรัฐบาลของเมือง ก็เพื่อรับรองระบบนิเวศดั้งเดิมไว้"

“เฮ้อ น่าเสียดายที่ผมกำลังจะพลาดโปรเจ็กต์นี้ ไม่อย่างนั้นผมจะเชิญคุณไปเยี่ยมชมที่เก่าได้”

ลิฉุนเอ่ยเสียงต่ำ: "หากไม่มีแผนผังการออกแบบที่ดี โครงการนี้จะเป็นของตระกูลหยางเหรอ?"

ฉินเทียนพยักหน้า: "ตระกูลหยางจ้าง แอนโทนี่ และพวกเขามีแนวโน้มใหญ่มากแล้ว"

“ผมไม่สามารถหานักออกแบบที่สามารถปราบแอนโทนี่ได้ ตามคำขอของเมือง ผมก็ทำได้แค่ถอนตัว”

ลิฉุนลังเลอยู่ครู่หนึ่งและมองไปที่ซาโรในสายตาที่สวยงามมีความคาดหวังและการร้องขออยู่