บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 48

　　“เหวินเฉิงพูดถูก！”

　　“ผมไม่เชื่อว่ายัยพิการนี่ จะสร้างชื่อเสียงอะไรได้”

　　“และก็หยางยู่หลัน ที่ไม่มีชื่อเสียงนานแล้ว”

　　“งานวันมะรืน ต้องไม่มีคนไปแน่ พวกเราดูเรื่องตลกดีกว่า”ได้ยินคำพูดของซูเหวินเฉิง ซูหนานก็รีบเสริม

　　พวกเขากำลังคุยกันอย่างดีใจ ทำลายงานอย่างไร ทำให้ซูซูอับอายอย่างไร

　　ในขณะเดียวกัน ในคฤหาสน์ของตระกูลอู๋ ใบหน้าของอู๋เฟยดูดุร้าย

　　“ไอ้เลว！”เขาเขวี้ยงแจกันอันล้ำค่าบนขอบหน้าต่างจนแตกด้วยความโกรธ

　　“ไอ้ซูซู มือใครยาวสาวได้สาวเอา เอาโรงงานไป มีอย่างนี้ที่ไหนกัน！”

　　“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็อย่าโทษว่าผมไม่เกรงใจ！”

　　เขากัดปากพูดว่า：“พ่อบ้าน โทรหาเภสัชกรเหล่านั้น ให้พวกเขามาพบผมเดี๋ยวนี้”

　　“ครั้งนี้ ผมจะร่วมมือกัน ให้บทเรียนไอ้สารเลวนี่อย่างดี！”

　　……

　　เวลาผ่านไป ซูซูกับหยางยู่หลัน ก็เริ่มประหม่าขึ้นมา

　　แม้ว่าจะส่งคำเชิญไปจำนวนมาก แต่พูดตามตรงแล้ว อีกฝ่ายจะเข้าร่วมจริงๆ หรือไม่ พวกเธอไม่มีความมั่นใจเลย

　　มีแค่ฉินเทียน ที่มองไปแล้วอารมณ์ดีมาก

　　เขาพูดปลอบด้วยรอยยิ้ม：“ไม่ต้องห่วง ผมเชื่อว่า คนดีผีคุ้ม”

　　ในที่สุด ก็ถึงวันนี้

　　เช้าตรู่ ฉินเทียนขับรถ พาซูซูกับหยางยู่หลัน มาที่โรงแรมรีกัล

　　แม้จะเป็นพิธีเปิด ก็ต้องจัดงานอย่างยิ่งใหญ่ และต้องป่าวประกาศ

　　สองวันนี้ ซูซูยังคงนั่งอยู่บนรถเข็น ไม่ต่างอะไรจากเมื่อก่อน

　　ดังนั้นหยางยู่หลันจึงไม่รู้เลยว่าคืนนั้น ที่จริงพวกเขากำลังรักษา แต่คิดว่าเป็นแบบที่เธอคิดอยู่

　　“ประธานหยาง ประธานซู！”

　　“พวกคุณมาแล้วหรือ！”

　　หน้าโรงแรม ซูเป่ยฉีเข้ามาด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น

　　ในมือเขาถือไม้เท้าไว้ แต่ว่ามองไปแล้วเดินเหมือนลม ไม้เท้าไม่จำเป็นต้องมีก็ได้

　　ซูซูรีบพูดว่า：“คุณปู่รอง ขอบคุณนะคะ”

　　“ดูแลสุขภาพด้วย”

　　ซูเป่ยฉีพูดอย่างตื่นเต้น：“ผมรู้！ตอนนี้ยังทิ้งไม้เท้าไม่ได้！”

　　สำหรับเรื่องที่ฉินเทียนรักษาอาการป่วย พวกเขาเลือกที่จะไม่เปิดเผยเหมือนกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

　　เพราะถ้าพูดเรื่องนี้ออกไป จะต้องทำให้ฉินเทียนเจอปัญหามากมายแน่

　　เข้าไปในงาน ก็เห็นการตกแต่ง ที่ยิ่งใหญ่มากๆ

　　รอบๆ ก็มีพนักงานเสิร์ฟสวยๆ ยืนเต็มไปหมด และพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ดูกระตือรือร้น

　　เพียงว่านอกจากพวกนี้แล้ว ก็เหลือแค่พนักงานเก่าเพียงไม่กี่คนที่ซูเป่ยฉีเรียกมาช่วยจากโรงงาน

　　ก็ไม่มีคนอื่นแล้ว

　　“พวกคุณไม่ต้องห่วง ตอนนี้ยังมีเวลาอยู่ พวกแขกน่าจะอีกสักพักถึงจะมา”

　　ซูเป่ยฉีมองความไม่สบายใจในดวงตาของซูซูและหยางยู่หลันออก จึงพูดปลอบด้วยรอยยิ้ม

　　ก็แค่ รอยยิ้มนั้นอึดอัดเล็กน้อย ชัดเจนมากว่า ในใจเขาไม่แน่ใจ

　　ตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงบีบแตรรถ รถเบนซ์สีดำสามคัน ขับมาอย่างเร็ว

　　“มีคนมาแล้ว！”

　　ซูเป่ยฉีร้องเชียร์ออกมา รีบหมุนไม้เท้า แล้วพุ่งเข้าไป

　　หยางยู่หลันปรับอารมณ์ และเข้ามาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

　　รถเบนซ์สามคัน จอดตรงหน้าประตูอย่างเป็นระเบียบ

　　ประตูรถคันแรกเปิดออก ซูเป่ยซานเดินลงมาด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง

　　“ทำไมถึงเป็นคุณ？”ซูเป่ยฉีที่เดิมทีมีรอยยิ้มทั่วใบหน้า เตรียมจะรับแขก รอยยิ้มที่ใบหน้าก็ชะงักลง

　　มือที่เขายื่นออกไป ค่อยๆ เก็บลง

　　“ตาแก่พิการ คุณมีอนาคตดีเชียว！”

　　“ไม่รู้จักคิดเลยว่า หลายปีนี้ใครเลี้ยงดูคุณ คิดไม่ถึงว่าคุณจะกอบโกยผลประโยชน์เข้าตนเอง สมรู้ร่วมคิดกับคนนอก แย่งโรงงานของพวกเราไป”

　　ในรถคันด้านหลัง ซูเหวินเฉิงลงมา พอเห็นซูเป่ยฉี ในดวงตาเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

　　ซูเป่ยฉีอยากจะพูดอะไร ในรถอีกคัน ก็มีซูหนานลงมา

　　“เขาว่ากันว่าป้อนอาหารให้หมาอย่าป้อนมันจนอิ่มไป เป็นความจริงจริงๆ ด้วย”

　　“ตอนนี้มันกัดได้แม้แต่เจ้าของ”คำพูดของเธอ บาดใจเป็นอย่างมาก