บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 47

　　การตอบสนองอย่างแรกของฉินเทียนคือ ซูซูเป็นอะไรหรือเปล่า？

　　ห้องของเธอ มีห้องน้ำอยู่ข้างใน ล้วนแต่เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกที่ไม่มีสิ่งกีดขวาง ซูซูอาศัยกำลังของร่างกายส่วนบน จึงสามารถดูแลตัวเองได้

　　แต่ว่า ท้ายที่สุดก็ไม่ค่อยสะดวก

　　เขารีบออกมา แล้วพุ่งไปที่ห้องของซูซู

　　ในห้อง มีแต่ความมืดสนิท

　　“ซูซู คุณเป็นอะไร？”

　　“ไม่ต้องตื่นตระหนก ผมมาแล้ว！”พูดไป ก็จะยื่นมือไปเปิดไฟ

　　“อย่าเปิดไฟ！”บนเตียง มีเสียงของซูซูเข้ามา

　　พอชินเล็กน้อย ฉินเทียนจึงพบว่าซูซูนอนอยู่บนเตียง ห่มผ้าอย่างดี ไม่เป็นอะไร

　　ทันใดนั้น เขาก็ตกตะลึง

　　“ปิดประตู”ท่ามกลางความมืด ซูซูพูดเสียงเบา

　　หือ？

　　ฉินเทียนตะลึง แล้วรีบทำตาม แต่ยืนที่หน้าประตู ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเล็กน้อย

　　เขารู้ว่าซูซูไม่ชอบเป็นอย่างมากที่ตัวเองเข้าใกล้เธอ จึงกลัวตัวเองทำผิดไปอย่างไม่ทันระวัง ทำให้เธอโกรธ

　　“มานี่”ซูซูพูดอีกครั้ง

　　“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไร ผมกลับห้องตัวเองดีกว่า”

　　“ฉันเรียกคุณมานี่！”

　　“ฉันจะกินคุณหรือไงกัน？”ซูซูโกรธแล้ว

　　ฉินเทียนกลืนน้ำลาย แล้วเดินไปช้าๆ

　　ซูซูพูดเสียงเบา：“ไม่เปิดไฟ คุณทำได้ไหม？”

　　อ๋า？

　　ฉินเทียนอ้าปากกว้าง

　　“ฉันหมายถึงฝังเข็ม！”

　　“คุณยอมแล้วหรือ？”ฉินเทียนดีใจมาก

　　แต่ครุ่นคิดสักพัก ก็พูดว่า：“หลังจากผมฝึกปราณ สามารถมองเห็นได้ในเวลากลางคืน แต่ว่า การรักษาจะฟุ้งซ่านไม่ได้ ผมกลัวว่าถ้าผมว่อกแว่ก จะเกิดความผิดพลาดได้……”

　　ที่จริงแล้ว แค่เขาเอาพลังย้ายไปที่ดวงตา กลางคืนก็จะเหมือนกลางวันเลย

　　ก็แค่ ครั้งนี้ที่ต้องรักษา เป็นผู้หญิงคนนี้ไง！

　　การรักษาจำเป็นต้องเพ่งสมาธิไปที่จุดเดียว ว่อกแว่กไม่ได้

　　เขาไม่อยากจะจินตนาการเลย ถ้าผิดพลาดอะไรไป ตัวเองจะเสียใจแค่ไหน！

　　กลัวว่าชาตินี้คงไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้

　　ซูซูก็กลัว เธอยอมรับข้อผิดพลาดไม่ได้ยิ่งกว่า

　　“งั้นคุณเปิดไฟที่สลัวที่สุดดวงนั้น”เธอพูดเสียงพึมพำ

　　“โอเค”ฉินเทียนกดไปที่หัวเตียง ทันใดนั้น แสงไฟสีชมพูที่คลุมเครือ ก็ให้ห้องดูสลัว ปกคลุมด้วยโทนสีอบอุ่น

　　ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าสวยงามของซูซู เหมือนเมฆมาบรรจบกัน

　　เธอหลับตา กัดฟันพูดอีกครั้ง：“จำเป็นต้องถอดไหม？”

　　“อือ！”ฉินเทียนพยักหน้า

　　เพื่อเป้าหมายแล้วเธอยอมทำทุกอย่าง หยิบหมอนด้านข้างเธอขึ้นมา ปิดไปที่หน้าของตัวเอง พูดว่า：“คุณทำละกัน”

　　ฉินเทียนยกผ้าห่มผืนบางเบาๆ

　　ด้านล่าง ห่อด้วยผ้าคลุมบางๆ เส้นโค้งละเอียดอ่อน ซูซูเปลี่ยนเป็นกระโปรงนอนให้ตัวเอง

　　นึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป เธอก็เกร็งไปทั้งตัว หน้าอกกระเพื่อม มองออกเลยว่าประหม่าแค่ไหน

　　ผ่านไปสักพัก ไม่เห็นว่าเคลื่อนไหว เธอก็เปิดหมอนออกอย่างทนไม่ไหว เห็นฉินเทียนมองร่างกายของตัวเอง ก็ขมวดคิ้วครุ่นคิด

　　เธอถามอย่างทนไม่ไหวว่า：“ทำไมหรือ？”

　　ฉินเทียนยิ้มและพูดไปว่า：“จู่ๆ ผมก็ไม่อยากรักษาให้คุณแล้ว”

　　สีหน้าซูซูเปลี่ยนไป หัวเราะอย่างเยือกเย็น：“ทำไม ตอนนี้ยอมรับแล้วว่าตัวเองไม่มีความสามารถ？”

　　“ไม่มีความสามารถก็อย่าพูดให้เวอร์นัก！”

　　“ไสหัวไป！”

　　ฉินเทียนหัวเราะ：“ไม่ใช่”

　　“จู่ๆ ผมก็กังวลหน่อยๆ ว่า หลังจากรักษาคุณหายแล้ว คุณหนีไปจะทำอย่างไร？”

　　“ไม่เหมือนตอนนี้ คุณไม่ชอบผมแค่ไหน ก็ไม่อาจหนีไปได้”

　　“ฉันจะหนี？”ซูซูตกใจ ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า นี่คือคำพูดหวานๆ ที่หวานจนทำให้ตายได้

　　เขากลัวตัวเองหนีไป ไม่ต้องการเขาอีก

　　“อันธพาล！”