บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 485

“ตระกูลลิมีฐานะเป็นตระกูลอันดับหนึ่ง ว่ากันว่ามีทรัพย์สมบัติถึงห้าร้อยพันล้านเลย กำลังมากมายมหาศาล แต่ว่าพวกเขาทำงานค่อนข้างอ่อนน้อมถ่อมตนมาโดยตลอด”

“แม้ว่าพวกเขาไม่ออกมือ แต่ว่าฉันสังหรณ์ใจว่า พวกเขาน่าจะเป็นคนนั้นที่จัดการได้ยากที่สุด”

“ฉินเทียน อีกสองสามวันนายค่อยไปเมืองจิ่นหู ต้องระวังคนของตระกูลลิไว้ล่ะ”

“หากมีความจำเป็นละก็ ทางที่ดีส่งคนไปสอดแนมหน่อย จะได้รู้เขารู้เรา”

“ครั้งนี้ล้มเหลวไม่ได้ นายต้องกลายเป็นผู้นำสหพันธ์แห่งเจ็ดเมืองทางใต้”

อานกั๋วบอกความกังวลของตัวเองอย่างจริงจังและหนักแน่น

ตอนพูดถึงให้ฉินเทียนกลายเป็นผู้นำเจ็ดเมืองทางใต้นั้น น้ำเสียงเขาเด็ดเดี่ยว เหมือนสำคัญยิ่งกว่าการที่ตัวเขาเองกลายเป็นผู้นำ

ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

กลายเป็นผู้นำเจ็ดเมืองทางใต้ ?

ก่อนหน้านี้ เขายังไม่เคยคิดด้านนี้จริงจังเลย

ความคิดในตอนแรกสุดของเขานั้น ไม่อยากถูกคนอื่นบงการ เพียงแค่เพื่อซูยู่กรุ๊ปแต่เพียงเท่านั้น ดังนั้น เลยอยากจะวางหมากเจ็ดเมืองทางใต้ซะหน่อย

หลังจากเข้าใจสถานการณ์ของเจ็ดเมืองทางใต้ขึ้นอีกขั้นแล้ว เขามีความคิดในระดับที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

นับตั้งแต่คราวก่อนที่เขาทำให้มือสายฟ้าจากตระกูลฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส และคำนวณเวลาได้แม่นยำ ทำให้หลังจากมือสายฟ้ากลับไปนั้น ตายอยู่เบื้องหน้ายายแก่

ตระกูลฉินเลยไม่ได้ส่งคนมารบกวนเขาอีกเลย

ดูผิวเผินแล้ว เหมือนถูกเขาอัดเอาไว้แล้ว

แต่ว่าในร่างกายเขามีเลือดของตระกูลฉินไหลเวียนอยู่ พวกเขาเพียงแค่อดกลั้นไว้ชั่วคราวก็เท่านั้นเอง ตามความเข้าใจที่เขามีต่อยายแก่ รวมทั้งคนตระกูลฉิน

ออกมือครั้งถัดไป เป็นการโจมตีอย่างสายฟ้าแน่นอน

ดังนั้น เขาจำเป็นต้องรวมแหล่งทรัพยากรเจ็ดเมืองทางใต้สักหน่อย มีความมั่นใจที่มากขึ้น เพื่อไปต่อสู้กับตระกูลฉิน

ขอเพียงเขาบรรลุเป้าหมาย ถ้าอย่างนั้นใครเป็นผู้นำ เขาก็ไม่สนจริง ๆ

“ก่อนหน้าฉันไม่ได้ให้นายเป็นราชาแห่งหนานเจียง นั่นเป็นเพราะฉันรู้ว่า หนานเจียงเล็ก ปริมาณน้อยเกินไป ไม่คู่ควรกับนายเลยด้วยซ้ำ”

“ฉันรู้ นายอาจจะยังไม่เห็นเจ็ดเมืองทางใต้อยู่ในสายตาเลย”

“แต่ว่า นี่เป็นโอกาสทองที่นายจะทำค่ายของตัวเอง”

“ตอนนี้ มีบัตรจากตระกูลจ้าวแห่งอวิ๋นชวนกับฉันแล้วสองใบ บวกกับยู่หลิงหลงที่เป่ยเจียงอีก เรื่องน่าทำทีเดียว !”

“ฉินเทียน ไม่ต้องลังเลแล้ว”

“ไม่อนุญาตให้พลาดโอกาสไป !”

“นายต้องกลายเป็นผู้นำ”

ฉินเทียนพยักหน้าแล้วเอ่ย : “ดูสถานการณ์แล้วกันครับ”

“แต่จากความเห็นฉันนะ กุมเพียงบัตรพวกนี้ไว้ไม่พอหรอก การก่อตั้งสหพันธ์ธุรกิจทางใต้ครั้งนี้เป็นสิ่งที่ห้าตระกูลใหญ่แห่งเมืองจิ่นหูเสนอมา”

“พวกเขากำหนดอย่างชัดเจนตั้งนานแล้ว ผู้นำต้องเกิดขึ้นในหมู่พวกเขา”

“ฉันอยากจะเป็นผู้นำ พวกเขายากที่จะยอมรับอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น จะไม่ได้ไม่ต้องไปเผชิญหน้ากับพวกเขารอบด้าน”

อานกั๋วถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วเอ่ย : “นี่เป็นสิ่งที่ยากที่สุด”

“แต่ว่า ฉันเชื่อนาย !”

…..

อานกั๋วพักอยู่ที่แห่งนี้แล้วจริง ๆ เพื่อจะได้เห็นผลงานการออกแบบของลิฉุนเป็นคนแรก ในขณะเดียวกันก็เป็นสภาพแวดล้อมอย่างอุทยานมังกรที่ชอบด้วยเช่นกัน

หลิวหรูยู่กับจุยเฟิงสามารถอาศัยในนามผู้ติดตามได้ จึงอยู่ต่ออย่างชอบด้วยเหตุผล

จุยเฟิงไม่ต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของอานกั๋ว ปล่อยตัวตัวเองโดยสมบูรณ์ แช่อยู่ในสวนสัตว์ร้ายทั้งวัน

ฉินเทียนฟังจากที่เถียหนิงซวงรายงาน ถึงได้รู้ ระหว่างจุยเฟิงกับฉานเจี้ยนเคยมีการประลองฝีมือกันอยู่หนหนึ่ง

เพียงแต่ว่า ทั้งสองคนเลือกที่จะเข้าสู่ภูเขาป่าไม้หนาทึบ หลบเลี่ยงจากทุกคน

ดังนั้น แพ้หรือชนะการในการต่อสู้ครั้งนี้ เลยไม่มีใครรู้

หลิวหรูยู่ก็ปล่อยตัวเองด้วยเหมือนกัน ไม่แต่งหน้าเลยทุกวัน สวมเสื้ออยู่บ้านเรียบ ๆ เหมือนสาวชาวบ้านอย่างไรอย่างนั้น อยู่กับหม่าเซวี่ย แล้วก็สาวชาวนาที่ปลูกสมุนไพรจีนพวกนั้นด้วยกัน

มีครั้งหนึ่ง ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะถาม : “ตอนนี้บริษัทคุณเป็นยังไงบ้าง ?”

“เถ้าแก่อย่างคุณไม่อยู่ ก็ไม่มีปัญหาใช่ไหม ?”

“บริษัทเทียนยู่” ของเธอ ตอนนั้นเป็นฉินเทียนที่ซื้อไว้แล้วมอบให้เธอ ตอนนั้นยังเป็นเพียงแค่บริษัทบันเทิงปานกลางแห่งหนึ่ง

ตอนนี้ สามารถสอบถามข่าวคราวแนวหน้าได้รำไรแล้ว