บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 484

หลังจากจัดเตรียมเรียบร้อย ฉินเทียนโอนเงินก้อนหนึ่งให้บูซานอีก แล้วจึงจากวิลล่า กลับไปที่อุทยานมังกร

เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูไกล ๆ เหลิ่งเฟิงกำลังไปเจรจาหารือด้วยตัวเอง

เขาเดินไปดู ก็ดีใจอย่างอดไว้ไม่ได้

“นายท่าน ท่านเป็นแขกที่มาไม่บ่อยเลยนะ !”

“ทำไมไม่แจ้งไว้ล่วงหน้าล่ะครับ ผมจะได้ไปรับท่านให้อย่างดี”

คนที่นั่งอยู่ในรถ ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือนายท่านอาน อานกั๋วที่มีการเรียกขานว่าราชาแห่งหนานเจียงนั่นเอง

ไม่ได้รอให้อานกั๋วพูดจา หญิงสาวที่รูปร่างหน้าตามิอาจมีใครเทียบได้ที่นั่งอยู่ข้างกายเขา กลอกดวงตางดงาม เม้มปากยิ้มเอ่ย : “คุณฉิน เป็นคนธุระเยอะน่ะสิ”

“คุณปู่กลัวว่าแจ้งไปล่วงหน้า คุณจะปัดว่ามีธุระ ไม่พบเราเอา”

“ก็เลยต้องมาก่อนแล้วค่อยบอก ให้คุณรับมือไม่ทันเอา”

ฉินเทียนไม่กล้ามองดวงตาหลิวหรูยู่อยู่หน่อย ๆ จึงยิ้มเอ่ย : “ดาราดังหลิวของเราก็ถากถางคนอื่นเป็นด้วย”

“นายท่าน ต้องดูแลให้ดีเลยเชียวนะครับ”

อานกั๋วหัวเราะฮ่า ๆ ยกใหญ่ แล้วเอ่ย : “ลูกสาวฉันโตแล้ว ฉันดูไม่ไหวหรอก”

“คุณฉิน หากว่าหรูยู่ล่วงเกินนายไป นายจัดการลงโทษได้ตามใจเลย ฉันไม่มีความเห็น”

“คุณปู่คะ ปู่พูดอย่างนี้ได้ไงคะ!”

“เขาเอาแต่ระรานหนู ปู่ต้องช่วยเหลือหนูสิคะถึงจะถูก !” หลิวหรูยู่โอดครวญ

“ผมทำแบบนั้นที่ไหนกัน——” ฉินเทียนใบหน้ากลัดกลุ้ม

“พอได้แล้ว” จุยเฟิงที่ตำแหน่งคนขับกดแตร เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก : “คุณฉิน เราเข้าไปได้แล้วหรือยัง ?”

“ขับรถมาหลายชั่วโมง หิวน้ำจะตายอยู่แล้ว ต่อให้ไม่มีชาดี ๆ ให้เราดื่มน้ำเย็น ๆ ก็พอแล้ว”

“ไปให้พ้น !”

“แกยังมาล้อเล่นกับกูอยู่อีก !” ฉินเทียนด่าแบบยิ้ม ๆ

เวลาทำงาน หยางยู่หลันกับซูซูต่างไม่อยู่บ้าน หม่าเซวี่ยกำลังทำงานอยู่ในไร่สมุนไพรกับพวกสาวชาวนา

หลังจากหลิวหรูยู่เห็น ก็วิ่งไปช่วยเหลือเหมือนเด็กสาวตัวน้อยอย่างตื่นเต้นดีใจ

หม่าเซวี่ยหน้าแดง สักพักหนึ่งจึงเอ่ยอย่างอดไม่ได้ : “พี่หรูยู่ หนูฟังเพลงใหม่ของพี่แล้วนะ”

“ทำไมพี่ถึงได้มีพรสวรรค์ขนาดนี้”

ก่อนหน้านี้หลิวหรูยู่เคยมาอยู่สองหน เลยนับว่ารู้จักหม่าเซวี่ยอยู่

หลิวหรูยู่ยิ้มเอ่ย : “น้องหม่าเซวี่ย หากว่าเธอชอบละก็ เดี๋ยวพี่จะเชิญเธอไปคอนเสิร์ตพี่นะ”

ฉินเทียนนั่งดื่มชาอยู่ในศาลาบนน้ำเป็นเพื่อนอานกั๋วกับจุยเฟิง

อานกั๋วมองรูปร่างอันงดงามของหลิวหรูยู่ที่ในไร่ เสียงหัวเราะร่าเริงเหมือนกระดิ่งเงินเล็ก ๆ ดังอยู่ในสายลมอยู่บ่อย ๆ เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

“ฉินเทียน นึกไม่ถึงจริง ๆ นายถึงกับทำสถานที่ดี ๆ ตั้งขนาดนี้”

“เป็นดินแดนแห่งความฝันเลย”

“พอฉันได้มาก็ตกหลุมรักซะแล้ว”

“แย่ล่ะ หากว่าฉันไม่อยากไปจะทำยังไงล่ะทีนี้ ?”

ฉินเทียนเติมชาให้อานกั๋ว เอ่ยปนยิ้ม : “งั้นก็อยู่เลยสิครับ”

“อย่างไรซะสถานที่แห่งนี้ของผมใหญ่ตั้งขนาดนี้ ห้องก็มีเยอะแยะถมเถไป”

“นายท่าน จู่ ๆ ท่านมาเยี่ยม ไม่ใช่แค่มาดูสถานที่แห่งนี้ของผมอย่างเดียวหรอกใช่ไหมครับ ?”

อานกั๋วดื่มชาอึกหนึ่ง แล้วพูดหัวเราะเยาะตัวเอง : “ต้องโทษฉัน อายุยิ่งมาก ก็ยิ่งข่มอารมณ์เอาไว้ไม่ได้”

“คราวก่อนที่นายโทรหาฉัน บอกจะเคลื่อนพลเมืองจิ่นหู แล้วเข้าไปวางหมากเจ็ดเมืองทางใต้ ฉันตื่นเต้นมากหลังจากที่ได้ฟัง”

“หลายวันมานี้พร้อมที่จะต่อสู้แล้ว รอก็แต่สัญญาณถัดไปของนาย”

“นึกไม่ถึงว่าข่าวคราวที่รอมา กลับเป็นนายถอนกำลังออกจากเมืองจิ่นหู”

“ฉันประหลาดใจมาก”

พูดถึงตรงนี้ จุยเฟิงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “พี่เทียน นายท่านรอให้พี่โทรมาหาเขาอยู่ตลอด เพื่อบอกเรื่องถอนกำลัง”

“นึกไม่ถึงว่าพี่จะไม่โทรมาเลย”

“นายท่านทนไม่ไหว เลยถ่อมานี่ด้วยตัวเอง”

“ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับทางนั้นกันแน่ ?”

“เจอความล้มเหลวหน่อยก็ถอยทัพ ไม่ใช่สไตล์ของพี่เลยนะ”

ฉินเทียนยิ้มเอ่ย : “ต้องโทษผม ที่ไม่ได้ปล่อยข้อมูลให้พวกคุณในทันที”