บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 495

เป็นไปได้อย่างไร?

รู้สึกถึงพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ที่มาจากกรงเล็บของฉินเทียน สีหน้าของโซ่วอู๋ฉางพลันเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

ตลอดทั้งชีวิตของเขานั้นใช้ความพยายามฝึกฝนกรงเล็บอยู่เสมอ คิดว่ากรงเล็บทั้งสองนี้แข็งแกร่งมากและยากที่จะทำลายได้

แต่ทว่าตอนนี้เขารู้สึกถึงความหวั่นเกรง นั่นก็คือ เมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งของกรงเล็บของฉินเทียน กรงเล็บของเขานั่นเป็นเพียงเต้าหู้ชิ้นหนึ่งเท่านั้น

ภายในอากาศ เสียงของชิ้นส่วนกระดูกแตกหักดังขึ้นอย่างชัดเจน

ตอนแรก โซ่วอู๋ฉางยังอดทนอย่างยากลำบาก กระทั่งนิ้วทั้งห้านั้นถูกฉินเทียนบดขยี้

เขาร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาอดไม่ได้ที่จะก้มตัวลง

เป็นไปไม่ได้!

กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร!

เขาไม่ยอม!

“ฉันจะจัดการแก!” คำรามอย่างโกรธเกรี้ยว มืออีกข้างหนึ่งพุ่งโจมตีด้วยความดุร้ายที่เพิ่มขึ้น ตรงไปยังบริเวณช่วงท้องของฉินเทียน

ด้วยการปัดมือของฉินเทียน ร่างผอมสูงที่เป็นเสมือนต้นไผ่ของโซ่วอู๋ฉางนั้นลอยกระเด็นออกไป กระแทกเข้ากับร่างของเจ้าอ้วนอย่างรุนแรง

เจ้าอ้วนที่เพิ่งจะลุกขึ้นพลันถูกกระแทก เขานั้นแทบจะล้มพับหมดสติไป

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น ฉินเทียนยิ้มและมองไปทางหม่าจั๋วชุน

หม่าจั๋วชุนสัมผัสได้ถึงการจ้องจองจากมัจจุราช เขาตื่นตกใจชั่วขณะ เขารีบเอื้อมมือหยิบปืนขนาดเล็กออกมาและเล็งไปทางฉินเทียน

“อย่าเข้ามา!”

“แกอย่าเข้ามา!” เขาตะโกนด้วยความหวาดกลัว

ฉินเทียนหัวเราะเยาะ ร่างกายของเขาเคลื่อนไหว ภาพลวงตาปรากฏขึ้นตรงหน้าหม่าจั๋วชุน

หม่าจั๋วชุนนั้นไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใด เพียงรู้สึกว่ามีแสงสว่างปรากฏขึ้นตรงหน้า จากนั้นมือของเขารู้สึกเบา

ปืนกระบอกนั้น น่าอัศจรรย์มาก ในตอนนี้ตกอยู่ในมือของฉินเทียนเสียแล้ว

“ฉินเทียนอย่าทำร้ายพ่อของผม!” หม่าจินหยู่รีบพุ่งเข้ามาและขวางกั้นไว้

ฉินเทียนหัวเราะเย้ยหยัน มือทั้งสองนั้นสัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ ปืนที่ทำจากสแตนเลสกลายเป็นเหล็กก้อนหนึ่ง

เขาโยนเหล็กนั้นลงบนพื้นอย่างไม่ใส่ใจ เอ่ยอย่างเย้ยหยัน “เจ้าบ้านหม่า ตอนนี้คุณเชื่อหรือยัง หากผมต้องการฆ่าคุณ มันง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือเสียอีก?”

“นี่...แกทำได้อย่างไร?” ใบหน้าของหม่าจั๋วชุนตกใจจนซีดเผือด

ฉินเทียนพ่นลมหายใจและเอ่ย “คิดจริงเหรอว่าผมจะเกรงกลัวอำนาจของตระกูลหม่า? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเห็นแก่หน้าลูกชายคนโตของคุณ ป่านนี้คุณตายไปนานแล้ว!”

“ตอนนี้ พวกเราสามารถพูดคุยกันเพียงลำพังได้หรือยัง?”

“เจ้าบ้าน อย่าติดกับดักเขา!”

“รีบเรียกเหล่าพี่น้องของเราที่อยู่ด้านนอกเข้ามา!”

“พวกเราร่วมมือกัน ต่อให้พวกเราเหนื่อยก็จะทำให้พวกเขาเหนื่อยจนตาย!” โซ่วอู๋ฉางฝืนทนกับความเจ็บปวดของกระดูกนิ้วแหลกละเอียด เขากัดฟันและกล่าว

หม่าจั๋วชุนกัดฟันแน่นและนิ่งเงียบ จ้องมองเพียงฉินเทียน อยากรู้นักว่าฉินเทียนจะใช้กลอุบายแบบใด

ฉินเทียนยิ้มเย้ยหยันและจ้องมองเขาด้วยความเงียบงัน

“พ่อ บางที คุณอาจจะต้องพูดคุยกับคุณฉินจริงๆก็ได้นะครับ” หม่าจินหยู่กลืนน้ำลายและเอ่ยด้วยความระแวดระวัง

หม่าจั๋วชุนกัดฟันแน่น ลังเลชั่วขณะ ท้ายที่สุดก็เอ่ยด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “พวกนายออกไป!”

“ไม่มีคำสั่งจากฉัน ไม่ต้องเข้ามา!”

“ไอ้อ้วน ยังจะนิ่งทำไมอยู่? รอความตายหรือไง?”

“ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก!”

“ความสามารถเพียงแค่นี้ของพวกนาย ยังคิดจะกล้าอวดดีต่อหน้าพี่เทียนของพวกเรา ตอนนี้รู้ถึงความร้ายกาจแล้วหรือยังล่ะ?”

ถงชวนและคนอื่นต่างแสดงท่าทีภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก เมื่อครู่ด้วยหมัดเพียงเล็กน้อยของฉินเทียน เพียงชั่วพริบตาก็จัดการบูชาอู่ทั้งเจ็ดคนจนสิ้นฤทธิ์ พวกเขารู้สึกดีมาก!

เจ้าอ้วนอับอายจนใบหน้าแดงก่ำ เมื่อเผชิญหน้ากับฉินเทียน เขานั้นไม่กล้าแสดงความโอหังอวดดีในฝีมืออีกต่อไป

ระยะห่างนั้นเป็นช่องว่างที่ไม่สามารถข้ามผ่านไปได้

โซ่วอู๋ฉางรู้ว่าวันนี้เขาพ่ายแพ้แล้ว เมื่อครู่แม้ว่าเขาจะประเมินศัตรูต่ำไป แต่เขาก็พ่ายแพ้ทันทีที่พวกเขาเผชิญหน้ากัน ทว่าเขาก็รู้ ต่อให้เขาจะเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ อย่างไรเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉินเทียน

“คนสกุลฉิน พวกเราจะไปรอด้านนอก”