บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 508

ได้ยินคำพูดของตาเฒ่าตาบอดแล้ว สีหน้าของพญายมสามตา ก็เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

ใช่แล้ว อยู่ในตระกูลใหญ่มาตั้งนาน ธุรกิจสีเทาที่นำมาซึ่งผลประโยชน์แบบนี้ พวกเขาล้วนรู้ดีชัดเจนกว่าใคร

อันที่จริง พี่ใหญ่เองก็เพราะคิดว่าตาเฒ่าตาบอดนั้นจะฆ่าพวกเขา ดังนั้นเลยรีบแสดงความเป็นมิตรเห็นดีเห็นงามด้วย

นี่คือเวลาที่ดีที่สุดในการฆ่าพวกเขา

ถ้าเปลี่ยนเป็นหมอเทวดาตาบอดได้รับบาดเจ็บบ้าง พวกเขาถามตัวเอง อาจจะลงมือฆ่า จากนั้นก็โยนความผิดให้ฉินเทียนไป

คาดไม่ถึงว่า เมื่อครู่พึ่งจะหนีจากการฆ่าของปีศาจขาวตอนนี้ ลับมาอยู่ในกำมือของตาเฒ่าตาบอดอีก

ด้วยพลังของตาเฒ่าตาบอดนั้น อย่าพูดว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเลย เรียกว่าสมบูรณ์ไม่มีบาดแผลใดๆเลยดีกว่า ก็ไม่ใช่ศัตรูนี่หน่า

“ท่านอาวุโส พวกเราไม่ได้เป็นศัตรูคู่แค้นกัน ล้วนแล้วแต่เป็นผู้มีวิทยายุทธด้วยกันทั้งนั้น...”

“ท่านอาวุโส ได้โปรดขอความเมตตา!”

“ขอเพียงแค่ท่านปล่อยพวกเราไป พวกเราสามคนพี่น้อง จากนี้จะยอมเป็นทาสรับใช้ท่าน!”

ทั้งสามคนรู้สึกได้ถึงรสชาติของความตาย เลยอดไม่ได้ที่จะขอร้องด้วยความหวาดกลัว

ตาเฒ่าตาบอดบ่นพึมพำ เคลื่อนไหวร่างกายดุจสายลม ไปปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าของพญายมสามตาอย่างรวดเร็ว

เขาลงมืออย่างรวดเร็ว ปักเข็มสองสามเล่มลงไปบนหน้าอกของพวกเขา

“ฮ่ะ!”

พญายมสามตาคิดว่าต้องตายแน่ๆ ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง ทุกคนต่างก็หลับตาลง

“พวกแกโดนฝ่ามือของปีศาจขาวหากฉันไม่ช่วย พวกแกก็จะหนาวเหน็บไปถึงหัวใจและตายในที่สุด”

“ตอนนี้ ฉันสกัดจุดชีพจรของพวกแกไว้ เมื่อพวกแกกลับตระกูลเฉินไปรายงานต่อเฉินเถิง”

พูดจบ ร่างก็กะพริบ และหายไปทันที

พญายมสามตาลืมตาขึ้น รู้สึกได้ว่าความหนาวที่ขั้วหัวใจไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร แขนขาก็เคลื่อนไหวได้แล้ว

คิดไม่ถึงว่าหมอเทวดาตาบอดไม่เพียงแต่ไม่ฆ่าพวกเขา แต่ยังช่วยชีวิตพวกเขาไว้อีกด้วย พวกเขาทั้งประหลาดใจและดีใจ

“พี่ใหญ่ ที่นี่มันอโคจรเกินไป พวกเรารีบไปกันเถอะ!”

พอรู้สึกตัว ทั้งสามคนก็วิ่งหนีไปอีกทางอย่างไม่คิดชีวิต

ทางด้านนอกของป่า ได้ยินเสียงกรีดร้องดังออกมาจากด้านใน รวมทั้งเสียงต่อสู้กันอย่างรุนแรง ผู้ติดตามทั้งสองคนของปีศาจขาวรวมทั้งคนขับ ต่างตกใจกลัวจนตัวสั่น

พวกเขาคิดจะทำอะไรบางอย่าง แต่ถูกคนชุดดำสองคนรวบจับตัวไว้

คนชุดดำสองคนนี้ ที่แท้ก็เป็นผู้มีฝีมือนี้เอง

จนกระทั่งเสียงต่างๆ เงียบหายไปจนหมด คนชุดดำที่ถูกปีศาจขาวทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บก็พูดอย่างเย้ยหยันว่า “หยางหยวนชิ่งช่างไร้เดียงสาเสียจริง”

“เขาคิดว่าแค่ของขวัญอันน้อยนิด จะสามารถซื้อพี่เทียนของพวกเราได้งั้นหรือ?”

“กลับไปบอกพวกเขานะว่า อยากจะสนิทกับพี่เทียนอ่ะได้ ให้เขามอบสมบัติตระกูลหยางทั้งหมดออกมาแล้วกัน”

“ไม่งั้น เขาจะเป็นแบบ ปีศาจขาว”

หลังจากพูดจบ ทั้งสองก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

คนขับและผู้ติดตามของปีศาจขาวลังเลอยู่นาน รวบรวมความกล้าหาญเดินเข้าป่าไป

เมื่อเห็น ปีศาจขาวนอนอยู่บนพื้น ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย พวกเขาก็อดที่จะตกใจไม่ได้

“ ปีศาจขาว แกเป็นยังไงบ้าง?”

พวกเขารีบเข้าไปช่วยประคอง ปีศาจขาวขึ้น ปรากฏว่าเขาได้ตายไปแล้ว

ทั้งสามคนกรีดร้องด้วยความตกใจอีกครั้ง

“เร็วเข้า แบกเขากลับไป รายงานต่อเจ้าบ้าน!”

พวกเขาร่วมแรงกันแบกศพของ ปีศาจขาวขึ้นรถ และหนีเตลิดออกไป

ตระกูลหยาง หยางหยวนชิ่ง ยังคงมีความสุขอย่างล้นเหลือ รอที่จะปรึกษาหารือกับ ปีศาจขาวว่าต่อไปจะจัดการกับใครต่อดี

เมื่อเห็นศพของปีศาจขาวถูกแบกเข้ามา เขาก็หน้ามืดและเป็นลมล้มลงทันที

“พ่อ!”

“พ่อไม่เป็นอะไรใช่ไหม? รีบฟื้นสิ!” หยางคุนกอดหยางหยวนชิ่งเอาไว้ และร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัว

ผ่านไปครึ่งวัน หยางหยวนชิ่งถึงจะฟื้นคืนสติขึ้นมา พอได้ยินผู้ติดตามเล่าเรื่องราวแล้ว เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าฉินเทียนจะกลับกลอกกลับคำ ฆ่า ปีศาจขาวระหว่างทาง เขาโกรธมากจนกระอักออกมาเป็นเลือด และหมดสติไปอีกครั้ง

หยางคุน รีบเรียกหมอประจำครอบครัวมา ช่วยชีวิตเขากันอย่างลนลาน