บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 510

ตระกูลเฉิน

ในบรรดาห้าตระกูลใหญ่แห่งจิ่นหู ตระกูลนี้จัดอยู่ในอันดับสี่

ฉินเทียนคาดไม่ถึงว่า เป็นพวกเขาที่มาออกหน้าในครั้งนี้

“ให้พวกเขาไปรอที่ห้องโถงใหญ่ เดี๋ยวฉันรีบลงไป ....ช้าก่อน!”

จู่ๆ ฉินเทียนก็รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ เขาเห็นสามพี่น้องแห่งตระกูลเฉินจากจอมอนิเตอร์นั้น มีท่าทีเคารพนบน้อม แววตามองไปที่รถบิสซิเนทที่อยู่ด้านหลังอย่างไม่ตั้งใจ

หรือว่า ในรถยังมีคนที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ที่ยังไม่ได้ลงจากรถ?

ผู้นำตระกูลเฉินมาด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ?

“ถามชื่อพวกเขามา”

“และก็พวกเขาเป็นตัวแทนของตระกูลเฉิน ใช่หรือไม่?”

“บนรถ ยังมีใครอีกไหม?” เขารีบสั่งให้เจ้าหกไปสอบถามทันที

หลังจากที่เจ้าหกพูดคุยเจรจาแล้ว ก็มีอาวุโสตาบอดลงจากรถมาอีกหนึ่งคน

เมื่อเห็นชายชราคนนี้แล้ว สามพี่น้องนั้นต่างพากันทำความคำนับทักทายและถอยหลังไปด้วยความกลัว เห็นดังนั้นแล้ว ความรู้สึกของฉินเทียนเองก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนไป

สัญชาตญาณของเขารับรู้ได้ว่าชายชราคนนี้ไม่ธรรมดา

พอได้ฟังรายงานจากเจ้าหกแล้ว เขายิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก

“พี่เทียน ชายชราคนนี้บอกว่า เขาเป็นตัวแทนของตระกูลเจี่ยง เขาไม่มีชื่อ ให้เรียกเขาว่าตาเฒ่าตาบอด”

“ส่วนสามคนนั้น แซ่เฉิน ให้เรียกว่า เฉินต้า เฉินเอ้อและเฉินซาน พวกเขามีชื่อว่าพญายมสามตา”

ที่แท้ก็เพราะว่า ตระกูลเฉินเพียงตระกูลเดียวน้ำหนักยังไม่มากพอ

ที่แท้เบื้องหลังยังมีตระกูลอันดับสองอย่างตระกูลเจี่ยง หนุนด้วยอีกนั่นเอง

ฉินเทียนดูเหมือนจะเดาออกแล้วว่า ใครเป็นคนแอบอ้างชื่อเขาและฆ่า ปีศาจขาวระหว่างทางเมื่อตอนเย็นของวานนี้

“เชิญพวกเขาไปดื่มน้ำชาที่ห้องโถงใหญ่!”

“เดี๋ยวฉันรีบตามลงไป!”

ตาเฒ่าตาบอดและสามพี่น้องตระกูลเฉินเอากล่องใบใหญ่กล่องหนึ่งมาด้วย ด้านในนั้นเต็มไปด้วยธนบัตรสีสันต่างๆ มากมายเต็มกล่อง

ฉินเทียนแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ฉันกับผู้นำตระกูลเจี่ยง และผู้นำตระกูลเฉินไม่เคยเจอกันมาก่อน ทำไมจู่ๆ ถึงส่งของกำนัลชิ้นใหญ่นี้มาหล่ะ?”

“มีคำกล่าวว่าไม่รับสินบนใดๆ ทั้งสิ้น แบบนี้จะให้ฉันยอมรับของพวกนี้ยังไง”

เฉินต้าหัวเราะและพูดว่า “ถึงแกไม่รับ แต่ยังไงก็ต้องรับไป”

“ฉินเทียน แม้ว่าพวกเราจะพึ่งเจอกันเป็นครั้งแรก แต่สิ่งที่แกกับคนของแกทำหลังจากมาถึง จิ่นหูพวกเราล้วนรู้กันอย่างแจ่มแจ้ง”

“แกเอาคนของตระกูลหยางกับตระกูลหม่ามาเล่นเหมือนเป็นลูกไก่ในกำมือ ทำพวกเขาสูญเสียภรรยาและสมุนคนใกล้ชิดไป แกคิดว่าพวกเขาจะยอมปล่อยแกงั้นหรือ?”

“อย่าคิดว่า ตอนนี้พวกเขาไม่มีวิธีจัดการกับแก แกก็เลยอยู่อย่างสุขสบายไร้กังวลสินะ”

“สองตระกูลนี้ รวมกับทรัพย์สินสี่ร้อยถึงห้าร้อยพันล้าน ตราบใดที่พวกเขายังจะจัดการกับแกด้วยทุกวิถีทาง แกลองถามตัวเองนะ ว่าแกจะหนีรอดไปได้ไหม?”

“ขอแค่พวกเขายอมจ่ายเงิน เขาจะซื้อนักฆ่ามืออาชีพได้มากน้อยสักเท่าไร?”

“ครอบครัวของแก แถมยังมีบริษัทของภรรยาแกอีก จะยังอยู่รอดต่อไปได้ไหม?”

สีหน้าของฉินเทียนเคร่งขรึมขึ้น สิ่งที่เขาไม่พอใจที่สุดก็คือ มีคนพูดถึงเรื่องครอบครัวของเขา

“แกหมายความว่าตระกูลเฉินและตระกูลเจี่ยงของพวกแก จะสามารถปกป้องฉันได้อย่างนั้นหรือ”

“เพียงแค่ยินยอมทำให้ตระกูลหยางและตระกูลหม่าขัดใจกับฉัน?”

“ยังไม่ต้องพูดว่าพวกแกมีความสามารถนั้นหรือไม่ ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่า พวกแกทำเพื่ออะไรกันแน่?”

จู่ๆ ชายชราก็บ่นพึมพำขึ้นว่า “ทางใต้นี้อากาศแย่จริงๆ พึ่งจะฤดูใบไม้ผลิ ก็มีแมลงวันเยอะขนาดนี้แล้ว ช่างน่ารำคาญเสียจริง”

พูดพลาง เขาก็โบกมือไปมาอย่างตามใจชอบ

แสงจันทร์สองข้างทางค่อยๆ กะพริบและดับลง มีสองเสียงอันแผ่วเบาลอยมาตามสายลม

ถงชวนรีบตามไปดู อดไม่ได้ที่จะตกใจจนอ้าปากค้าง

ห่างออกไปเพียงสามฟุต แมลงวันสองตัว ถูกเข็มเงินสองเล่มปักเข้ากับเสาหิน

ระยะไกลขนาดนี้ ความบางเบาของเข็มเงินสองเล่มนั้น ไม่เพียงแต่ปักทะลุแมลงวันเท่านั้น แต่ยังปักเข้าไปในเสาหินอีกด้วย

ที่สำคัญกว่านั้น คนที่ปาเข็มนั้นไป เป็นเพียงตาเฒ่าตาบอดคนหนึ่งเท่านั้น

นี้มันกระบวนยุทธอะไรกันแน่นะ?