บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 518

วันที่สี่แล้ว

นับตั้งแต่ประกาศเลือกตั้งผู้นำเจ็ดเมืองทางใต้มาเป็นเวลา 10 วัน ช่วงสามวันก่อน ล้วนเกิดเหตุการณ์น่าสลดใจ ทุกๆ คืน

คนแรกคือปีศาจขาวของตระกูลหยาง จากนั้นก็พญายมสามตาของตระกูลเฉิน รวมถึงหมอเทวดาตาบอดของตระกูลเจี่ยงด้วย

ฉินเทียนฆ่าผู้มีฝีมือสูงสองสามตระกูลนี้ ยังพอเข้าใจได้ เพราะว่าตระกูลเหล่านี้ ล้วนต้องการช่วงชิงบัลลังก์ผู้นำ

ฉินเทียนเพื่อโจมตีการช่วงชิงของคู่ต่อสู้ ดังนั้นจึงกระทำอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต

แต่ว่า ตระกูลหลินของเมืองตงหัว ตระกูลเหยียนของเมืองฝูหลิง เดิมทีพวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะช่วงชิงตำแหน่งผู้นำอยู่แล้ว แล้วทำไม จะต้องได้รับการปฏิบัติอย่างนี้ด้วย?

เพื่อบัตรเลือกตั้งหนึ่งใบเหรอ?

เป็นความโกรธเคืองของมนุษย์และทวยเทพ เป็นความโหดร้ายที่ยากจะยอมรับได้จริงๆ!

ผู้คนต่างโกรธแค้น!

เสียงของการใช้กำลังโจมตีของฉินเทียน นับวันยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ

ภายใต้การสนับสนุนของผู้คนมากมาย หลินตงกับเหยียนซิว จึงไม่เลือกที่จะยอมก้มหัวให้ฉินเทียน แต่ต้องการยืนหยัดอยู่ในค่ายเพื่อโจมตีฉินเทียน

พวกเขาทราบว่าหยางหยวนชิ่ง เฉินเถิงกับหม่าจั๋วชุน ล้วนอยู่ในเมืองซื่อไห่เมืองเทียนหยาง จึงขอให้ตระกูลจี้ช่วยเหลือ

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงเตรียมของขวัญที่มีค่ามาก ในทันที จึงรีบไปที่เมืองเทียนหยาง เพื่อร่วมมือกับหยางหยวนชิ่งและคนอื่นๆ

เจ้าบ้านทั้งห้าท่าน จึงขอให้ตระกูลจี้ช่วยเหลืออีกครั้ง

ตอนนี้ไม่ใช่การขอร้องธรรมดาๆ แล้ว พวกเขายืนอยู่ในจุดที่ครอบคลุมไปถึงคุณธรรม กระทั่งกดขี่ตระกูลจี้ ว่าจะต้องลงมือด้วย

นายท่านจี้เงียบไม่พูดจา

ความกดดันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

แม้กระทั่งเขา ก็ยังสงสัยเล็กน้อย ว่าฉินเทียนจะทำเรื่องเหล่านี้

ผู้มีฝีมือสูงรุ่นเยาว์คนหนึ่ง เพื่อที่จะได้รับอำนาจและตำแหน่งสูงสุด จะสามารถทำเรื่องประเภทนี้ได้

"นายท่าน เรื่องนี้ไม่ง่ายเลย"

"ฉันคิดว่า เรายังต้องรอไปก่อน" ดวงจันทร์หวังเยว่ มีความกังวลใจ

ตระกูลจี้ที่ใหญ่โต ก็รู้สึกได้ถึงความอันตรายที่ไม่ธรรมดานี้ และสามารโค่นล้มสถานภาพของเจ็ดเมืองทางใต้ได้อย่างรวดเร็ว

พวกเขาจะต้องพิจารณาด้วยตนเอง

ในที่สุด ตระกูลจี้ยังคงตัดสินใจว่า ต้องรอก่อน

พวกเขาหวังว่าการฆาตกรรมจะหยุดลงแต่เพียงเท่านี้ เช่นนั้นพวกเขาจะไม่ต้องต่อสู้กับฉินเทียนโดยตรง ส่วนใครจะได้เป็นผู้นำนั้น ตระกูลจี้ไม่ได้สนใจเลยจริงๆ

เพียงเขาเพียงแค่ต้องการปกป้องอาณาเขตเมืองซื่อไห่เอาไว้ และไม่มีการแสวงหาอื่นๆ ที่ยิ่งใหญ่เกินไป

"คุณชาย จิ้งจอกเฒ่าเหล่านั้นของตระกูลจี้ รับมือได้ยากจริงๆ"

"ตอนนี้เจ้าบ้านทั้งห้าท่านได้ร้องขอไปแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะยังไม่ลงมืออีก"

"ต่อไป จะทำอย่างไรดี?" ถงเหรินกระซิบถาม

ใบหน้าของลิเหลียง ปรากฏรอยยิ้มของความปลื้มใจขึ้นมา

"นี่สิจึงจะน่าสนุก"

"ถ้าตระกูลจี้ควบคุมง่าย เหมือนกับตระกูลเฉินและตระกูลหยาง หมากเกมนี้ก็จะน่าเบื่อ"

"ประจวบเหมาะเลย เราใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์ สามารถฆ่าคนได้อีกสองสามคน เพื่อขุดรากถอนโคนคนที่เห็นต่าง และในเวลาเดียวกันก็เพิ่มความชั่วให้ฉินเทียนได้อีกด้วย"

ดวงตาของถงเหรินเป็นประกาย

"คืนวันนี้ เป็นใครที่จะต้องตายล่ะ?"

ลิเหลียงอมยิ้มแล้วกล่าวว่า : "หนานเจียงไม่ควรลงมือ อวิ๋นชวนทางด้านนั้น มีนายน้อยจี้อยู่ เขามีประโยชน์มาก ดังนั้นก็ไม่ควรจะลงมือ"

"เช่นนั้นในตอนนี้ ก็เหลือเพียงแค่เป่ยเจียงอย่างเดียว"

"ราชินีแห่งเป่ยเจียงท่านนั้น ถึงแม้ว่าจะมีอำนาจน้อยนิด แต่ว่า เธอคือคนสำคัญในหมากเกมนี้"

"ได้ยินมาว่าข้างกายของเธอมีห้าเสือเป่ยเจียง คืนนี้ มาจัดการเสือเหล่านี้กันเถอะ"

"ราชินีเป่ยเจียงมีความแค้นกับฉินเทียนที่ฆ่าสามีของเธอ จากตัวอย่างสองสามวันก่อน เธอน่าจะระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก"

"คุณบอกเสินเฟิงด้วย ว่าต้องระมัดระวังให้มากขึ้น ถ้ามีความผิดพลาดใดๆ เขาไม่ต้องกลับมาพบฉันอีก"

ถงเหรินรู้สึกตกตะลึง รีบกล่าวเสียงเบาว่า : "ครับ!"

วิหารนั้นที่พวกเขาสังกัดอยู่ มีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวด โดยปกติแล้วหากปฏิบัติหน้าที่ล้มเหลว จุดจบมีสถานเดียว ก็คือตาย

ลิเหลียงบอกว่าถ้าเสินเฟิงปฏิบัติงานล้มเหลว ก็ไม่ต้องกลับมา มันหมายความว่า เขาสามารถไปตายได้เลย

ดังนั้น อานกั๋วถึงขั้นกับฝืนใจ และยืนอยู่ข้างฉินเทียน

สำหรับมิตรภาพนี้ของอานกั๋ว ฉินเทียนรู้สึกประทับใจอย่างแน่นอน

เขารู้ดีว่า อานกั๋วเป็นคนที่แยกระหว่างบุญคุณและความแค้น สิ่งเหล่านี้ที่ตนเองทำ เขาจะต้องไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หากยังเลือกที่จะสนับสนุนตนเอง มันก็ขัดกับคนที่มีคุณธรรมอย่างเขาซะจริงๆ

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม : "นายท่าน คุณฟังฉันนะ"

"หมากเกมนี้ ขณะนี้มันไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของฉันแล้ว ภายใต้สถานการณ์ที่ฉันไม่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลัง ก็ถูกคนมองว่าเป็นตัวหมากไปแล้ว"

"ฝ่ายตรงข้าม จึงเป็นผู้ที่วางหมากอย่างแท้จริง แต่ตอนนี้ฉันยังมองไม่ออกว่าเป็นใคร"

"คุณว่าอะไรนะ?"

"แม้แต่คุณยังกลายเป็นตัวหมากเลยเหรอ?" อานกั๋วรู้สึกประหลาดใจจนอ้าปากค้าง

ฉินเทียนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น : "ตอนนี้ก็ไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน นายท่าน คุณฟังฉันนะ ต่อไปนี้มีสองอย่างที่จะต้องทำ"

"อย่างแรก ตอนนี้ที่เมืองจิ่นหูวุ่นวายมาก พวกคุณอย่ามาเป็นอันขาด มันมีแต่จะวุ่นวายมากขึ้น"

"อย่างที่สอง การสังหารยังไม่หยุดลง ก้าวต่อไป มีดเชือดของฝ่ายตรงข้าม ก็อาจจะยื่นไปถึงหนานเจียง เป่ยเจียงหรืออวิ๋นชวนก็เป็นได้"

"คุณช่วยบอกกับน้าหลินหลงแทนฉันหน่อยนะ ว่าให้พวกเขาระวังตัวด้วย"

"ฉันไม่ปรารถนาเลยจริงๆ ที่จะต้องเห็นใครตายอีก"

"ตอนนี้ฉันถูกปิดล้อมอยู่ในจิ่นหู ช่วยอะไรพวกคุณไม่ได้เลย ทำได้เพียงรออีกฝ่ายปรากฏตัวออกมาเท่านั้น"

"นายท่าน จะต้องจำคำพูดของฉันเอาไว้นะครับ!"

หลังจากวางสายแล้ว ฉินเทียนก็โทรหาจ้าวเทียนเผิงตระกูลจ้าวแห่งอวิ๋นชวน

และนำเนื้อหาเดียวกัน มาบอกเล่าอีกครั้ง

จ้าวเทียนเผิงเงียบไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มและกล่าวว่า : "ตอนนี้ตระกูลจ้าวไม่มีผู้มีฝีมือสูงให้ฆ่า ดังนั้นฉันจึงไม่กังวลอะไร"

"จะมีแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น ที่เป็นตัวแปร"

"คุณฉิน เกรงว่าอีกสองสามวันนี้คุณชายน้อยตระกูลจี้ จะต้องไปหาคุณ"

"แล้วก็ยัยเด็กชิงเหยาคนนั้น ฉันก็ขัดขวางไม่ได้เช่นกัน"