บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 533

เพื่อช่วยลิฉุนปรับความสัมพันธ์กับลิเว่ยจง ระหว่างทาง ฉินเทียนยังตั้งใจซื้อของขวัญสองสามกล่องมาด้วย

ในฐานะลูกสาว กลับมาจากแดนไกลทั้งที ไม่มีของติดไม้ติดมือดูจะคุยไม่ออก

นอกจากสาเหตุนี้แล้ว ฉินเทียนอดยอมรับไม่ได้ว่า การไปพบลิเว่ยจง เขาก็มีความเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง

ตอนนี้เขาแน่ใจได้ว่า 7 หัวเมืองใหญ่ใต้หมากกระดานนี้ อีกฝ่ายก็คือตระกูลลิ

ทว่า ส่วนใครจะเป็นคนเดินหมากตัวจริง ตอนนี้เขายังสงสัยอยู่ แต่เขารู้ว่าถ้าไม่ใช่ลิเหลียง ก็ต้องเป็นลิเว่ยจง

หลังจากได้พบลิเหลียงที่สนามบิน เขาก็ยิ่งเชื่อว่า เบื้องหลังคนที่เดินหมากตัวจริงคือลิเว่ยจงที่ถอนไปตัวเงียบ ๆ

ลิเหลียงเป็นแค่โฆษกผิวเผินเท่านั้น

ไม่ว่าจะใช่ลิเว่ยจงหรือไม่ หลังจากได้พบก็น่าจะรู้แล้ว

รถยนต์มาถึงลานตระกูลลิ จอดอยู่ประตูหลัง

อยู่ ๆ ลิฉุนก็ตระหนกใจขึ้นมา มองประตูที่กักบริเวณก็ดึงดันไม่อยากลงจากรถ

ฉินเทียนต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นานเธอจึงฝืนตกลง พอลงจากรถก็เดินตามหลังฉินเทียน พอเห็นท่าทางอย่างนั้นก็ไม่เหมือนกลับบ้านตัวเอง

กลับเหมือนสะใภ้ตัวน้อยตามสามีมาพบแม่สามีครั้งแรก

ฉินเทียนอยากจะหัวเราะ แต่ก็อดปวดร้าวขึ้นมาในใจไม่ได้ เขาอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าวันนึงเข้ากลับไปที่ตระกูลฉิน จะเป็นแบบเดียวกันอย่างนี้หรือเปล่า……

“หนิงซวง เคาะประตู” เขาเอ่ยเสียงขรึม

“รับทราบ！” เถียหนิงซวงไม่เกรงใจแม้แต่นิดเดียว เดินตรงดิ่งมาเคาะประตู

ทำลิฉุนตกใจจนไปหลบอยู่ข้างหลังฉินเทียนด้วยสัญชาตญาณ

เสียงดังแอ๊ด ประตูเปิดออก บ่าวรับใช้ชราคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาถามด้วยความสงสัยว่า： “คุณหนูท่านนี้มาหาใคร？”

เถียหนิงซวงเอ่ยเสียงขรึมว่า： “มาหาลิเว่ยจง”

“คุณบอกว่าใครนะ？” บ่าวรับใช้ชราตกใจคิดว่าจะพูดอะไรบางอย่าง อยู่ก็เห็นลิฉุนที่อยู่ข้าง ๆ จนเขาตกใจอ้าปากค้าง

“คุณหนูใหญ่？”

“คุณหนูใหญ่คุณกลับมาแล้วเหรอครับ？”

ลิฉุนลังเลสักพักแล้วก็เอ่ยด้วยเสียงคล้อยต่ำว่า： “ลุงหวาง ฉัน……ผ่านทางมาเลยแวะมาดูหน่อย”

“เขา……ยังสบายดีมั๊ย？”

พูดจบ สายตาก็อดมองเข้าไปข้างในไม่ได้

สายตาที่โหยหา การแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรก็ทลายลงในพริบตา สะท้อนออกมาว่า เวลานี้เธอร้อนใจแค่ไหน

“หวางโป ใครน่ะ？”

เวลานี้เอง ในลานเรือนก็มีเสียงรอดออกมา ฟังแล้วแม้จะขรึมต่ำ แต่ยังถือว่าเปี่ยมด้วยพลังงาน

พอได้ยินเสียงนี้ ลิฉุนก็อดตัวสั่นไม่ได้

เธอรีบเดินเข้าไปข้างในอย่างขาดการควบคุม

ในลานเรือนปลูกดอกไม้ใบหญ้าเต็มไปหมด

เวลานี้พระอาทิตย์กำลังตกดิน ชายอายุ 50 กว่าผมขาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น ในมือถือฝักบัวรดน้ำกำลังรดน้ำให้ดอกกล้วยไม้ที่อยู่ตรงหน้า

ทันทีที่เห็นลิฉุน ตัวเขาก็สั่นเทา ฝักบัวรดน้ำในมือก็หล่นลงบนพื้น

“ฉุนเอ๋อร์！” ในเวลาชั่วครู่ เขาไม่อาจอำพรางความประหลาดใจไว้ได้

“พ่อ ขาของพ่อเป็นอะไรไป？” ลิฉุนทิ้งกระเป๋าในมือ โผเข้าไปหา

ตั้งแต่นาทีที่เดินเข้ามา ฉินเทียนก็สำรวจลิเว่ยจงอย่างเงียบ ๆ

แค่ดูจากรูปร่างหน้าตาครั้งแรกที่เห็นก็รู้ว่า คนผู้นี้ไม่ธรรมดาแน่นอน

ผู้ที่มีฐานะสูงส่ง ไม่เคยผ่านมรสุม ไม่อาจมีบุคคลิกอย่างนี้ได้

จากนั้น จากปฏิกิริยาที่ลิเว่ยจงเห็นลิฉุนครั้งแรก เข้ากันไม่ได้ตรงไหน？เห็นชัด ๆ ว่าพ่อลูกผูกพันธ์กัน！

นั่นเป็นความคิดถึงที่ฝังเข้าไปในกระดูก！

แต่พอเห็นลิฉุนโผเข้ามาที่ตัวเอง ลิเว่ยจงเหมือนมีสัญชาตญาณรู้ถึงอะไรบางอย่าง สีหน้าเปลี่ยนอย่างฉับพลัน

“พ่อ ลิเหลียงบอกฉันว่า พ่อไม่เป็นอะไรมาก แค่อ่อนแอนิดหน่อย……”

“ว่าแต่ ทำไมพ่อถึงนั่งรถเข็น？”

ลิฉุนนั่งย่อลงตรงหน้าลิเว่ยจง บนใบหน้าที่ไร้ที่ติ เต็มไปด้วยความตระหนกและปวดร้าว

เธอยื่นมือไปอยากเปิดผ้าที่ขาของลิเว่ยจงออกเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“อย่ามาแตะต้องฉัน！”

นึกไม่ถึงว่าเวลานี้เอง อยู่ ๆ ลิเว่ยจงก็เปลี่ยนสีหน้าในฉับพลัน

เขาผลักลิฉุนออก เนื่องจากใช้แรงมาก ทำให้ลิฉุนก้นจ้ำเบ้ากับพื้น

“พ่อ——” มองดูพ่อที่ระเบิดความโกรธ ลิฉุนก็ชะงักงัน

“เธอตายอยู่ข้างนอกแล้วไม่ใช่เหรอ？ยังกลับมาทำไม！”

“เธอไปซะ！”

“ฉันไม่มีลูกสาวอย่างเธอ！”