บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 534

พอได้ยินสิ่งที่ฉินเทียนพูด สีหน้าของลิเว่ยจงก็ยิ่งหวาดกลัวยิ่งขึ้น

เขาจ้องฉินเทียนตาเขม็งกัดฟันเอ่ยว่า： “เรื่องราวทั้งหมดไม่เกี่ยวกับฉุนเอ๋อร์”

“ถ้าคุณกล้าดึงเธอเข้ามาเกี่ยว หรือใช้เธอมาต่อรอง ผมจะไม่ปล่อยคุณแน่！”

เขาในเวลานี้เหมือนคนแก่พิการนั่งรถเข็นตรงไหน เห็นชัด ๆ ว่าเป็นสัตว์ร้ายที่พร้อมกระโจนพลีชีพเพื่อปกป้องลูกน้อยได้ทุกเมื่อ

ฉินเทียนยิ้มเล็กน้อย： “พูดอย่างนี้แสดงว่าผมเดาถูกแล้ว？”

“ว่าแต่มีบางอย่างที่ผมยังไม่เข้าใจ”

“ทำไมลิเหลียงต้องทำกับคุณอย่างนี้ หรือว่า เขาไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆ ของคุณ？”

ถ้าเป็นลูกชายแท้ ๆ อย่างนั้นกิจการของตระกูลลิ ไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องตกเป็นของเขา ทำไมเขาต้องใช้วิธีกักขังพ่อมายึดกิจการด้วย

อีกอย่าง หลังจากได้พบลิฉุน ลิเหลียงกับลิเว่ยจง ฉินเทียนอดยอมรับไม่ได้ว่า ลิฉุนเหมือนกับลิเว่ยจง ดูก็รู้ว่าเป็นลูกแท้ ๆ

ส่วนลิเหลียง ไม่เพียงไม่เหมือนลิฉุนแม้แต่นิดเดียว ยังไม่คล้ายกับลิเว่ยจง เลยสักนิด

กระทั่งรูปหน้าก็ไม่เหมือน

ลิเว่ยจงตัวคุณพ่อกับลูกสาว ต่างดูสง่ามีสกุลรุนชาติ ส่วนลิเหลียงแม้จะมีรอยยิ้มตลอดแต่ก็ไม่อาจบดบังความเจ้าเล่ห์เพทุบายของเขาได้

ลิเว่ยจงขรึมลงชั่วครู่ก็แสยะยิ้มเอ่ยว่า： “พรุ่งนี้เป็นวันประชุมใหญ่เลือกตั้งผู้นำ เมื่อถึงเวลานั้นก็เป็นวันประชุมใหญ่กำจัดพญามารด้วย”

“พญามารอย่างคุณ ไม่คิดเรื่องเอาตัวรอด แต่กลับเอาเวลามาสอดรู้เรื่องพวกนี้？”

“คุณคงไม่คิดว่าลำพังแค่คุณคนเดียว จะต่อต้านพลังเจ็ดเมืองทางใต้ทั้งหมดได้หรอกนะ？”

ฉินเทียนอยากจะพูดอะไรต่อ แต่มีเสียงคำรามโกรธดังมาจากนอกลานเรือนพร้อมกับเสียงเดินเท้าที่โกลาหล

น่าจะเป็นบอดี้การ์ดของตระกูลลิที่ได้ข่าวจึงรีบมากัน

ฉินเทียนรวบรวมสมาธิเอ่ยด้วยเสียงคล้อยต่ำว่า： “เอาแต่หลบหนีไม่ได้หรอก”

“ตอนนี้ ผมช่วยคุณได้”

“ถ้าคุณเชื่อผม สามารถหาคนที่ชื่อจุยเฟิง เขามีแขนข้างเดียว เพิ่งเข้ามาในตระกูลลิ”

สิ้นเสียงคำพูด คนกลุ่มหนึ่งก็พรวดพราดเข้ามาในลานเรือน

ฉินเทียนเห็นตัวนำ สีหน้าเย็นชา ถือมีดข้างเดียว แขนเสื้ออีกข้างว่างเปล่า ก็อดตกตะลึงไปชั่วขณะไม่ได้

จุยเฟิง！

นาทีนี้เอง อยู่ ๆ ใจของเขาก็เหมือนถูกมีดกรีด

“นายมาที่นี่ทำไม？” จุยเฟิงนำคนบุกเข้ามา ขยับมือเดียว มีดเหล็กก็ค้ำอยู่ที่หัวไหล่ของฉินเทียน

แขนที่ขาดของเขาคือข้างขวา ตอนนี้มือซ้ายถือมีด ความเร็วเลยช้าไปมาก แม้แต่มีดก็ไม่มั่นคง

ใจฉินเทียนก็ยิ่งเหมือนถูกมีดกรีด

แต่ว่า ต่อหน้ากลุ่มคนก็ไม่สามารถแสดงออกได้

เขาแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “ฉันมาเป็นเพื่อนคนเขาเยี่ยมญาติ มีปัญหาเหรอ？”

“คนขี้แพ้ แม้แต่แขนข้างนี้นายก็ไม่อยากจะเอาไว้แล้วเหรอ？”

พูดจบ ก็ผลักจุยเฟิงออก สาวเท้าก้าวใหญ่ออกไปข้างนอก

“หยุดนะ！”

“นายอยากมาก็มา อยากไปก็ไป เห็นที่นี่เป็นอะไร！”

“สารเลว！”

“หัวหน้าจุยเฟิง สั่งการเถอะ！”

“ฆ่าเขา！”

เห็นฉินเทียนจะไป ลูกน้องเหล่านั้นของจุยเฟิง คำรามกันกระโจนเข้ามาล้อมเขาไว้

มหาสงครามกำลังเริ่ม

ฉินเทียนมองดูจุยเฟิงแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “หัวหน้าจุยเฟิง？ยินดีด้วย”

“ว่าแต่ นายก็รู้ชั้นเชิงของฉันดี”

“นายเพิ่งจะขึ้นเป็นหัวหน้า คงไม่อยากให้ลูกน้องเหล่านี้ตายที่นี่ใช่มั๊ย？”

จุยเฟิงมองฉินเทียนตาเขม็งอยู่นานจึงกัดฟันเอ่ยว่า： “ปล่อยเขาไป”

“แต่ว่าหัวหน้า——”

“ฉันบอว่า ปล่อยเขาไป！”

“ครับ！”

ลูกน้องทั้งขโยงได้แต่หลีกทาง

“เจ้าบ้านลิ ขอลา”

“คุณวางใจได้ ผมจะดีต่อลูกสาวของคุณ” ฉินเทียนทิ้งท้ายโดยไม่เหลียวหันมาสาวเท้าก้าวใหญ่ออกจากเรือน

จนกระทั่งนาทีนี้ หวางโปที่สลบโยนอยู่หัวมุมจึงค่อย ๆ ได้สติ