บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 552

นี่มันคลุ้มคลั่งเกินไปแล้ว!

นี่เหมือนกับการถือกำเนิดปีศาจดุร้ายในยุคโบราณ!

เมื่อเห็นว่าลิเหลียงกระทืบเวทีเซวียนหยวนจนเกิดรอยแยก ชั่วขณะนั้น ผู้คนทั้งบนเวทีและด้านล่างเวทีต่างก็ตื่นตกใจจนใบหน้าซีดเซียว!

“รีบไป!”

“เวทีเซวียนหยวนกำลังจะพังทลาย！”

“เถียนเถียน ตามพ่อมา!” เจี่ยงเส้าหน้าซีดเผือด รีบพุ่งตัวเข้าไปดึงเจี่ยงเถียนเถียนลงจากเวที

เจี่ยงเถียนเถียนถึงแม้ว่าใบหน้าจะตื่นตระหนก แต่ทว่านัยน์ตาคู่สวยนั้นก็ยังเต็มไปด้วยแววตาแห่งความอาลัยอาวรณ์

“พี่ลิเหลียง…นั่นใช่พี่ลิเหลียงใช่หรือเปล่า?”

“หนูไม่ไป หนูจะอยู่กับพี่ลิเหลียง....”

“พี่ลิเหลียงจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน!”

เธอพึมพำกับตัวเอง และท้ายที่สุดเจี่ยงเส้าก็โอบอุ้มเธอลงจากเวที

ลิฉุนกัดฟันแน่น ฉับพลันพุ่งเข้าไป เหยียดแขนออกและขวางกั้นบริเวณด้านหน้าของฉินเทียน

ด้วยสีหน้ามุ่งมั่นของเธอ จ้องมองลิเหลียงที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าเธอพร้อมทั้งน้ำตา เธอกัดฟันเอ่ย “ฉันบอกแล้ว หากจะฆ่าเขา ฆ่าฉันก่อน!”

นัยน์ตาของลิเหลียงเปลวเพลิงแห่งความโกรธกำลังแผดเผา

เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง กล้าเข้ามาขัดขวางแผนการใหญ่ของเขา เขาไม่ถือสาที่จะสังหารเธอ

ขณะนั้น ในสายตาของเขา ชีวิตก็เป็นเพียงแค่รากหญ้า

“ฉุนเอ๋อร์! รีบหลบไป!”

“เขาเสียสติไปแล้ว เขาไม่ใช่น้องชายของแกอีกแล้ว!” ด้านล่างเวที เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้ ลิเว่ยจงรีบร้องตะโกนอย่างร้อนรน

โดยสัญชาตญาณเขาต้องการลุกขึ้นและวิ่งขึ้นไปยังเวที ลืมเลือนบาดแผลบริเวณขาไปเสียสนิท เสียงฟุ่บดังขึ้นจากนั้นก็ล้มลงบนพื้น

ลิฉุนน้ำตารินไหล

พูดตามตรง ลิเหลียงที่แปลกไปที่อยู่ตรงหน้า เธอเองก็หวาดกลัวเช่นกัน แต่ทว่าความกล้าหาญที่อธิบายไม่ได้ทำให้เธอไม่คิดจะถอย!

เธอจ้องมองลิเหลียงด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“ตายซะ!” ลิเหลียงคำรามเหมือนสัตว์ร้ายที่คลุ้มคลั่ง ปล่อยหมัดอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าหาลิฉุน

บางทีภายในหัวใจของเขา ลิฉุนคือความอบอุ่นสุดท้าย เมื่อได้เห็นเธอทำเพื่อฉินเทียน ด้วยการเสียสละตัวเอง เช่นนี้จึงทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ภายในจิตใต้สำนึก เขาชอบพี่สาวคนนี้ใช่หรือเปล่า?

เพียงแค่หมัดเดียว ราวกับว่าค้อนยักษ์ปะทะเข้าใส่ เสียงลมร้องโหยหวน พัดปลิวชุดและผมยาวสลวยของลิฉุน

“อ๊ะ!” เมื่อรู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังจะตายและแหลกสลาย ลิฉุนยกมือขึ้นปกปิดใบหน้าและกรีดร้อง

“ระวัง!” ฉินเทียนตะโกนออกไป จากนั้นใช้แขนข้างหนึ่งโอบรอบเอวของลิฉุนไว้และเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง

ในเวลาเดียวกัน มืออีกข้างหนึ่งกำกำปั้นไว้และปะทะเข้ากับหมัดของลิเหลียง

ตูม!

เสียงระเบิดดังกึกก้องภายในโสตประสาทของทุกคน

เห็นเพียงว่าฉินเทียนปลิวหายไปเหมือนใบไม้ที่ปลิวไปตามสายลมในฤดูใบไม้ร่วง แม้แต่ลิฉุนที่อยู่ภายในอ้อมแขนของเขาก็ลอยหายไปเช่นกัน

อันที่จริง ฉินเทียนใช้ประโยชน์จากสถานการณ์เพื่อปลดปล่อยความแข็งแกร่งของเขา ไม่อย่างนั้น บางทีเขาอาจจะรับมือไหว แต่ทว่าลิฉุนที่อยู่ภายในอ้อมแขนอาจจะพลอยได้รับบาดเจ็บไปด้วย

หลังจากถอยห่างออกไปกว่าสิบเมตร เมื่อมาถึงบริเวณขอบเวทีเซวียนหยวน ฉินเทียนก็สามารถทรงตัวได้

เมื่อเห็นลิฉุนกำลังหลับตาและมีใบหน้าซีดเผือดอยู่ภายในอ้อมแขนของตน ในช่วงเวลาวิกฤตเธอนั้นออกมายืนหยัดเพื่อตัวเขา พูดตามตรง ฉินเทียนเองก็รู้สึกประทับใจอย่างมาก

“คุณหนูลิ ไม่เป็นอะไรแล้ว” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ลิฉุนลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวและหนักแน่นอยู่ตรงหน้าตน ดวงตาคู่นั้นใสสะอาด ล้ำลึกไร้ขอบเขตที่สิ้นสุด

ชั่วขณะหนึ่ง เธออดไม่ได้ที่จะหลงใหล

บนเวทีและล่างเวที เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ

ลิเหลียงเห็นภาพเหตุการณ์นี้ ไฟที่อยู่ภายในจิตใจยิ่งปะทุรุนแรงขึ้น เขากัดฟันแน่น เสียงคำรามเหมือนสัตว์ร้ายดังออกมาจากลำคอของเขา

เขาคาดไม่ถึงเลยว่าฉินเทียนจะสามารถรับหมัดของเขาได้

เช่นเดียวกับราชาสัตว์ร้าย เขารู้สึกว่าความยิ่งใหญ่ของเขาถูกยั่วยุ

เขารวบรวมพลังมากยิ่งขึ้น ต้องการฉีกคู่ต่อสู้ให้แหลกละเอียดภายในคราเดียว ปกป้องศักดิ์ศรีของตนเอง