บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 560

ฉินเทียนโมโหอย่างสุดขีด

เมื่อเห็นปรมาจารย์และลิเหลียงจากไปอย่างง่ายดายต่อหน้าต่อตา เขาแทบจะอดไม่ได้ที่จะลงมือ

แต่เมื่อเห็นประจุสีดำในมือของพวกเขาแล้ว ในที่สุดเขาก็ทำได้แค่อดทนไว้เท่านั้น

คนพวกนี้มาเร็ว และก็ไปเร็ว

เสียงดังโครมๆ จากใกล้ ค่อยๆ ไปไกล จนไม่ได้ยินเสียงในที่สุด และบนท้องฟ้าสีครามก็มองไม่เห็นแม้แต่เหงาของเฮลิคอบเตอร์แล้ว

ฉินเทียนโดดขึ้นไปบนหินก้อนหนึ่ง ในเวลานี้อยู่ๆ เขาก็เกิดความรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ

เขาทุ่มเทแรงใจมากขนาดนี้ ถึงได้รับชัยชนะในที่สุด คิดไม่ถึงว่า ผลแห่งชัยชนะ จะหมดไปอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเป็นความเพ้อฝันและภาพลวงตาเท่านั้น

มันทำให้คนอยากที่จะรับเรื่องแบบนี้ได้จริงๆ!

ในขณะนี้เหล่าผู้บำเพ็ญตนที่ค่อนข้างแข็งแกร่งอย่างจี้ซิง จ้าวจิ่วรี่ เทพเจ้าเจ็ดดาวและองค์กรคำสาปสวรรค์ ก็ขึ้นมาเช่นเดียวกัน

ภายใต้การตระตุ้นของแก๊สน้ำตา ตาของพวกเขาแต่ละคนบวมราวกับลูกท้อ ดูแล้วช่างน่าขบขันยิ่งนัก

"บัดซบเอ้ย นี่มันชาติหมาขุมไหน ถึงชั่วร้ายถึงเพียงนี้!

"พี่เทียน ทำไมพี่ไม่หยุดเขาไว้เหล่ะ?"

เมื่อครู่ ในขณะที่งวยงงอยู่นั้น จี้ซิงเหมือนเห็นฉินเทียนหยุดคนคนหนึ่งไว้ และกำลังพูดคุยกัน

แต่เขาได้ยินไม่ชัดว่าพูดอะไรกัน และมองไม่เห็นหน้าตาของอีกฝ่ายว่าเป็นอย่างไร

ฉฺนเทียนมองไปบนเมฆสีขาวที่ทอดยาวบนท้องฟ้า และพลางนึกถึงคำพูดที่ปรมาจารย์พิษกับลิเหลียงพูดก่อนจากไป แล้วพูดอย่างขมขื่นว่า：" เสี่ยวซิงซิง นายรู้สึกไหมว่าเราเหมือนลูกไก่ในกำมือที่กำลังถูกเล่นอยู่"

"อยากปกป้องของบางสิ่ง เฮ้ย ภาระกิจช่างหนักหน่วงและยาวไกลนัก!"

จี้ซิงตกใจเป็นอย่างมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฉินเทียนถอดถอนใจถึงเพียงนี้ หรือจะพูดให้ถูกก็คือหดหู่ใจ

ตกลงเป็นพลังอะไรกันแน่ ที่ทำให้ผู้ยิ่งใหญ่แบบนี้รู้สึกหดหู่ใจได้?

เขาเป็นถึงผู้ยิ่งใหญ่ที่ปราบปรามปีศาจอย่างลิเหลียงได้เชียวนะ!

พอนึกถึงบางอย่างขึ้นได้ เขารีบมองไปยังหุบเขาทันที

ในเวลานี้หมอกหนาทึบได้ถูกลมภูเขาพัดกระจายไปแล้ว ผู้คนที่อยู่ด้านล่าง ต่างปีนขึ้นมาบนขอบภูเขาสูงอย่าทุลักทุเล

เขาอ้าปากค้าง เมื่อจุดเดิมที่ลิเหลียงเคยอยู่ว่างเปล่าไม่มีอะไรเหลืออยู่

เมื่อดึงสติกลับมาได้ ลุกขึ้นด้วยความตกใจ และร้องตะโกนเสียงดังว่า:"ลิเหลียงเหล่ะ?"

"ลิเหลียงหนีไปแล้ว!"

"คนพวกนั้น มาช่วยลิเหลียงนี่เอง!"

เมื่อได้ยินเสียงร้องตะโกนของเขา คนรอบข้างก็พึ่งจะตอบสนองมาได้ โดยแต่ละคนหน้าขาวซีดกันไปหมด

ชัยชนะที่ได้มาอย่างยากลำบาก กลับถูกขโขมยไปแบบนี้ได้!

"ฉินเทียนทำไมคุณไม่หยุดไว้เล่า?"

"สู้ด้วยสุดชีวิต ก็ต้องหยุดไว้สิ!"จี้ซิงถามฉินเทียนด้วยกดวงตาแดงก่ำ ภายใต้ความร้อนร้น

ฉินเทียนเองก็โมโหอย่างสุดขีด และอดไม่ได้ที่จะโทสะคำหยาบออกมา

"ไอ้บัดซบพวกนั้นแบกปืนยิงเร็วอยู่ ถ้าฉันขัดขวาง พวกนั้นก็จะยิงกราดทันที!"

"นายจะให้อัวขวางอย่างไร!"

จี้ซิงรู้ว่าตัวเองโกรธเกินเหตุไป จึงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน และพูดขึ้นด้วยความเขินอายว่า:"ขอโทษครับ"

"เพื่อความปลอดภัยของทุกคน พี่เทียนถึงไม่ได้ลงมือ"

"ฉันผิดไปแล้ว"

พูดพลาง ยื่นมือตบขึ้นหน้าของตัวเองหนึ่งฝ่ามือ บางทีเขาอาจกำลังโกรธตัวเองอยู่

แค้นใจที่ตัวเองไร้ประโยชน์

เกิดเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้น ทุกคนต่างซึมเศร้ากันไปหมด อารมณ์ชื่นมื่นก่อนหน้านี้หายไปในพริบตา

แต่ละคนก้มหัวลงอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร

ฉินเทียนมองเห็นว่า ทุกคนเหมือนกับร้องไห้มาอย่างหนัก จนตาบวมเหมือนกับลุกท้ออย่างไรอย่างนั้น

พวกเขาล้อมรอบอยู่ข้างกายของตัวเอง คนที่ไม่รู้คงคิดว่าตัวเองเป็นหน้าโลงศพ

ทั้งน่าโมโหและน่าตลกยิ่งนัก

เมื่อได้ยินเสียงคร่ำควญอย่างเจ็บปวดท่ามกลางผู้คน พบว่ามีคนได้รับบาดเจ็บจำนวนไม่น้อย และมันเกิดจากการเหยียบกันจากความโกลาหลเมื่อครู่

เขารู้สึกท้อแท้ไปครู่หนึ่ง และยิ้มอย่างขมขื่น แล้วพูดว่า:"ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเรากลับกันก่อนเถอะ"

"เอาผู้บาดเจ็บไปก่อน"

"สำหรับเรื่องอื่น คงต้องดูแผนระยะยาวเท่านั้น"