บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 562

การกระทำและท่าทางที่หยิ่งผยองของหวังเหมี่ยน ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่น รู้สึกอึดอัดใจเป็นย่างมาก

โดยเฉพาะองกรค์คำสาปสวรรค์ หน้าบึ้งตึงฉุนเฉียวเป็นอย่างมาก ในหัวใจของพวกเขาฉินเทียนเป้นเหมือนั่งเทพเจ้า แลัวจะปล่อยให้คนนอกคนหนึ่งมาเล่นเป็นเด็กแบบนี้ได้อย่างไร

พวกเขารู้สึกว่า เทพเจ้าแห่งแสงสว่างในใจของพวกเข้ากำลังถูกสบประมาทอยู่

"พี่เทียน พี่พูดอะไรหน่อยเถอะ!"

"อาณาเขตของเจ็ดเมืองทางใต้ ยอมให้คนนอกมาอวดดีแบบนี้ไม่ได้!" ถงชวนกำหมัดทั้งสองว้แน่น กำลังก่อตัวกันไปทั่วทั้งร่าง เมือนกับลูกกระสุนปืนใหญ่ที่สามารถระเบิดได้ทุกเมื่อ

สมาชิกคนอื่นของคำสาปสวรรค์ทั้งหมด ได้เตรียมพร้อมที่จะออกรบด้วยเลือดเนื้อแล้ว

มีความขัดแย้งปรากฏอยู่ในสายตาของฉินเทียน

ไม่ใช่ว่าฉินเทียนเกรงกลัวหวังเหมี่ยนและคนที่มาจากเกาะตงไห่ ประเด็นคือ ต้องเห็นส่วนรวมเป็นใหญ่ และนี่ไม่ใช่เวลาใช้อารมณ์ชั่ววูบในการจัดการเรื่องงาน

โดยเขาเปิดปากพูดอีกครั้ง:"เจ้าบ้านเจี่ยง คุณมั่นใจนะว่า ไม่ต้องการความช่วยเหลือ?"

เจี่ยงเส้าดูเหมือนจะหวั่นไหว แต่เมื่อเขาลังเลได้พักหนึ่ง สุดท้ายก็เตรียมที่จะปฏิเสธอยู่ดี

ในเวลานี้เอง ภายใต้การกระตุ้นอย่างใหญ่หลวงท่ามกลางผู้คน เจี่ยงเถียนเถียนที่สติเหม่อลอยไปแล้ว ในที่สุดก็ได้สติขึ้นมา

"พ่อคะ พ่อจะไปไหน?"

"พ่ออย่าไปนะ อย่าทิ้งเถียนเถียนไว้!"

"พวกคุณเป็นใครกัน? รีบปล่อยพ่อของฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

พูดพลางพุ่งเข้ามาเหมือนนกตื่นตระหนกตกใจ

"เถียนเถียน อย่าเข้ามานะ!" เมื่อเห็นลูกสาว เจี่ยงเส้าจึงปล่อยวางเรื่องทุกอย่างที่อยู่ในใจได้แล้ว และเขารีบวิ่งเข้าโอบกอดลูกสาวไว้พร้อมกับเสียงอุทาน

เมื่อรุ็สึกถึงร่างกายบอบบางที่สั่นเทาของลูกสาว น้ำตาของเขาก็รินไหลออกมาเป็นเส้น

"เถียนเถียน พ่อไม่ไปแล้ว!"

"พ่อไม่ไปที่ไหนทั้งนั้น!"

"พ่อจะปกป้องลูกตลอดไป!"

นี่เป็นแก้วตาดวงใจของเขา และเป็นสิ่งที่มีความหมายในชีวิตของเขา แต่กลับต้องประสบกับความอับอายอดสูเช่นนี้

เรื่องทั้งหมดนี้ มันเกี่ยวข้องกับเขาโดยตรง ถ้าเขาไม่กระหายในอำนาจมากขนาดนั้น และไม่ไปยุ่งกับผู้นำพันธมิตรอะไรนั่น เช่นนั้นลูกสาวก็คงไม่ตกเป็นเหยื่อสังเวยใช่หรือไม่?

เมื่อก่อน เขารู้สึกว่าการที่ลิเหลียงไม่รังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของลูกสาว และยินยอมที่จะแต่งงานกับเธอ ก็ถือว่าในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่

อย่างน้อยก็สามารถปลอบประโลมหัวใจของเข้าได้บ้าง

คิดไม่ถึงว่าลิเหลียงจะเป็นตัวการใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง ตอนนี้กลับไม่ได้อะไรสักอย่าง จะให้เขารับอย่างไรไหว?

หลังจากเรียนรู้จากความเจ็บปวด เขาแหงนหน้าขึ้น และพูดเสียงดังว่า:"คุณจะสะสางเรื่องของเย่อิงใช่หรือไม่?"

"ก็ใช่ เย่อิงเสียชีวิตที่นี่ แต่ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่า!"

"คนที่ที่ฆ่าเขาคือปีศาจลิเหลียง!"

"ถ้าจะสะสาง ก็ไปหาลิเหลียงโน่น!"

อะไรนะ เย่อิงเหรอ?

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ ต่างพึ่งได้ยินชื่อนี้เป็นครั้งแรก ดูท่าแล้ว ความสัมพันธ์ของเกาะตงไห่และเย่อิงต้องไม่ธรรมดาแน่

หวังเหมี่ยนคนนี้ คือมาล้างแค้นให้เย่อิงอย่างนั้นหรือ?

หวังเหมี่ยนหัวเราะด้วยความเย็นชาและพูดว่า:"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็มาเปิดใจพูดกันดีกว่า"

"ทุกท่าน เจ้าบ้านเจี่ยงที่ทุกท่านเห็นอยู่ตอนนี้ เพื่อแย่งชิงตำแหน่งผู้นำแห่งเจ็ดเมืองทางใต้แล้ว เขาได้มาขอยอดฝีมือจากผมคนหนึ่ง"

"เเย่อิง เป็นบุคคลอัจฉริยะที่เกาะตงไห่ของเราทุ่มเทเงินทองมากมายในการฝึกฝน"

"กระผมเองเห็นแก่การขอร้องวิงวอนอย่างเจ็บปวดของเจี่ยงเส้า จึงเอาเย่อิงให้เขายืม"

"นึกไม่ถึงว่า เขากลับทำให้เย่อิงต้องมาเสียชีวิตที่นี่"

"ผมคิดว่าทุกคนคงเข้าใจดีว่า ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะฝึกฝนคนคนหนึ่งได้ แต่เจี่ยงเส้าเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวแล้ว ทำให้ยอดฝีมือของเราต้องมาเสียชีวิต"

"ผมมาหาเพื่อแก้ไขปัญหาที่จะตามมา ไม่มากเกินใช่หรือไม่?!

เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว ทุกคนก็แอบกระซิบกระซาบกันต่างๆ นานา

คิดไม่ถึงว่า เพื่อแย่งชิงตำแหน่งผู้นำแล้ว เจี่ยงเส้าถึงขนาดต้องดึงศัตรูภายนอกเข้ามาด้วย!

ในสายตาของทุกคน เจี่ยงเส้ากลับกลายเป็นสิ่งที่รับไม่ได้ขึ้นมาทันทัน ซึ่งภายในจะแย่งชิงกันอย่างไรก็ได้ แต่การดึงศัตรูข้างนอกเข้ามา นั่นเป็นข้อห้ามเด็ดขาด!

นี่ก็เป็นสาเหตุว่าทำไม เมื่อครู่เจี่ยงเส้าลังเลไม่ยอมพูดเรื่องนี้ออกมา

ดังนั้น ความสัมพันธ์ในนี้มันสำคัญมาก

"ฉันสามารถเอาเงินให้คุณได้!"

"ขอเพียงแค่คุณบอกตัวเลขมา ฉันรับได้อยู่แล้ว!"

"แย่งบริษัทผมไปแบบหน้าซื่อๆ พวกคุณทำเกินไปหรือเปล่า!"

นี่เป็นเลือดเนื้อของตระกูลเจี่ยงมาหลายชั่วอายุคน ถ้าต้องมาถูกทำลายในมือของเขา งั้นหลังจากที่เขาตายไป ก็ไม่มีหน้าที่จะไปพบบรรพบุรุษอีก

"คุณอยากต่อต้านอย่างนั้นเหรอ?"

"ถ้าอย่างนั้นฉันยอมรับโดยปริยายว่า คุณเลือกทางเลือกที่หนึ่ง ชีวิตชดใช้ด้วยชีวิต"หวังเหมี่ยนเผยรอยยิ้มอันน่ากลัวออกมา

ทันที่ที่คำพูดจบลง ยอดฝีมือที่อยู่ข้างกาย พุ่งเข้ามาราวกับเสือและหมาป่า และล้อมเจี่ยงเส้าไว้อีกครั้ง

ขอแค่ให้หวังเหมี่ยนออกคำสั่งคำเดียว พวกเขาก็พร้อมที่จะฆ่าเจี่ยงเส้าทันที

ท่าทางที่กำเริบสืบสาน ไม่ได้เห็นผู้ยิ่งใหญ่หลายร้อยคนที่อยู่ที่นี่ไว้ในสายตาแม้แต่น้อย

ทุกคนทั้งตกใจทั้งกลัว

แม้จะมีบางคนที่เห็นใจเจี่ยงเส้า แต่ก็ไม่กล้าออกมา และจะให้พูดตรงๆ นี่คือเรื่องส่วนตัวของคนอื่นเขา

อีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้เมืองหรานชีเป็นเหมือนจานทรายที่กระจัดกระจายจานหนึ่ง ไม่มีใครยอดเป็นนกที่โผล่หัวออกมาหรอก

มหาอำนาจทั้งห้าประเทศ โดยตระกูลฉินทางตะวันตกเฉียงเหนือ ตระกูลเซี่ยทางเหนือ ตระกูลตี้ทางที่ราบกลาง และตระกูลหวางทางทะเลตะวันตก ต่างล้วนวงศ์ตระกูลผู้ระดับซุปเปอร์คลาส

มีเพียงทางตอนใต้เท่านั้น ที่มีทั้งหมดเจ็ดเมืองไม่ขาดไม่เกิน แต่กลับไม่มีใครที่แข็งแกร่งพอ ที่จะตีเสมอได้

ในความเป็นจริง ก็คือขาดอันดับของห้ากองกําลังหลัก

นั่นเป็นเพราะว่า เจ็ดเมืองทางใต้ไม่มีความสามัคคีพอ โดยปกติทุกคนมักจะทำแต่เรื่องของตัวเอง และขาดความสามัคคี

พอเกิดเรื่องขึ้นมา พลังกำลังก็ใช้ไม่ได้ในทิทางเดียวกัน

ในสถานการณ์เช่นนี้ จะไปสู้กับใครเขาได้อย่างไร?

แล้วจะหลีดเลี่ยงการไม่ถูกรังแกจากคนอื่นได้อย่างไร

เจี่ยงเส้าที่อยู่ตรงหน้า เหมือนกับจะกลายเป็นเนื้อปลาบนเขียงของเกาะตงไห่ที่จะฆ่าแกงยังไงก็ได้