บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 563

"อย่านะ......"

"พวกคุณอย่าทำร้ายพ่อของฉันเลย......"

"เขาเป็นคนดี......"

เจี่ยงเถียนเถียนสั่นเทาอยู่ในอ้อมอกของเจี่ยงเส้า ราวกับนกน้อยที่ตื่นตกใจกลัว

จนถึงตอนนี้ เจี่ยงเส้ามองไปบนท้องฟ้าหวิดร้องเสียงดัง และน้ำตาไหลเป็นสายเลือด

"บรรพบุรุษทุกยุคทุกสมัยของตระกูลเจี่ยง เจี่ยงเส้าหลานชายผู้ไม่เอาไหน ต้องขอโทษพวกท่านด้วย!"

ถ้าเป็นเขาคนเดียว เขายอมเลือกความตาย แต่เพื่อลูกสาวแล้ว เขาต้องมีชีวิตอยู่ต่อให้ได้

ด้วยความโศกเศร้าและความโทสะ เขาจึงเตรียมอ้าปากยอมรับคำขอครอบครองหุ้นส่วนของหวังเหมี่ยน

ในเวลานี้เองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"เจ้าบ้านเจี่ยง คุณจะสามารถบอกผมได้หรือว่า ตอนนั้นท่านรับปากอะไรไว้กับพวกเขา ถึงทำให้พวกเขายอมเอาเย่อิงให้คุณ?"

คือฉินเทียน!

สายตาของเขามองไปยังเจี่ยงเส้าด้วยความนอบน้อมและจริงใจ

เจี่ยงเส้าชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด

กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจว่า:"ผมรับปากพวกเขาว่า เมื่อผมได้เป็นผู้นำแล้ว ต่อไปเจ็ดเมืองทางใต้ จะอํานวยความสะดวกในการทําธุรกิจให้กับตงไห่......"

"คุณฉิน ตอนนี้ผมรู้ว่า ผมผิดไปแล้ว"

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า:"ทำผิดแล้วรู้จักแก้ไข ไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว"

"เจ้าบ้านเจี่ยง ถ้าคุณเชื่อในตัวผม เรื่องนี้ ให้ผมแก้ไขแทนคุณจะว่าอย่างไร?"

"คุณหรือ?"ในสายตาของเจี่ยงเส้า มองเห็นความหวังอีกครั้ง

เขอาพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นว่า:"คุณฉิน คุณไม่กลัวว่าจะเป็นการรุกรานตงไห่หรือ?"

"คุณบอกเขาไปว่า เงินผมสามารถชดเฉยให้ได้ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา!"

"ขอเพียงแค่ อย่าฆ่าผม และอย่ายุ่งกับบริษัทของผมก็พอ!"

ฉินเทียนหัวเราะและพูดว่า:"วางใจได้ ให้ผมจัดการก็พอ"

เขายืนอยู่บนเนินภูเขา พลางมองหวังเหมี่ยนด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาและพูดว่า:"ผมชื่อฉินเทียน"

"ตอนนี้ ผมเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้แล้ว"

"พวกเรามาคุยกันใหม่อีกครั้งเป็นอย่างไร?"

หวังเหมี่ยนยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า:"นายน่ะหรือ?"

"นายก็แค่เด็กอมมือ มีสิทธิ์อะไรมาต่อกรกับฉัน นายคู่ควรเหรอ หา?"

"อีกอย่าง นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับตระกูลเจี่ยง คนนอกห้ามยุ่ง!"

เขาจับจุดอ่อนของเจี่ยงเส้าไว้ได้ และเร่งรีบที่จะไปให้ถึงเป้าหมาย ดังนั้นจึงไม่อยากให้มีปัญหาอื่แทรกเข้ามา

อีกย่างหนึ่ง เขาดูออกว่า ไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะรับมือกับฉินเทียน คนที่บุ่มบ่ามทำสิ่งต่างๆ โดยไม่นึกถึงผลที่ตามมา

เขาไม่อยากเสียเวลากับคนบุ่มบ่ามแบบนี้

ใบหน้าของฉินเทียนเครุ่งขรึมมาทันที

สุดท้ายเขากัดฟันและพูดเสียงดังว่า:"ก็ได้!"

"ตอนนี้ ฉันจะเจรจากับคุณ ในฐานะผู้นำใหญ่แห่งเจ็ดเมืองทางใต้!"

"เจ้าบ้านเจี่ยงเป็นส่วนสำคัญของสหภาพการค้าของในเจ็ดเมืองทางใต้ของเรา พวกเราสหภาพการค้าเหตุผลที่จะเข้าแทรกแซง!"

"นายพูดว่าไงนะ?"

"นายเป็นผู้นำใหญ่อย่างนั้นหรือ?"หวังเหมี่ยนตื่นตะลึงด้วยความตกใจ

คนของเจ็ดเมืองทางใต้ที่อยู่รอบๆ ก็ตกใจเช่นเดียวกัน แต่เมื่อดึงสติมาได้ ก็ร้องโห่ไชโยกันขึ้นมา

จี้ซิงเป็นคนแรกที่ร้องโห่

"พี่น้องของเราถูกคนนอกรังแกอยู่ ขอให้ท่านผู้นำเรียกร้องความเป็นธรรมให้เราด้วย!"

เสียงนี้ ได้ปลุกปั่นผู้คนที่เก็บกดอารมณ์ไว้ในก้นบึ้งของหัวใจขึ้นมาได้ทันที

กลับเกาะตงไห่ของแม่มึงไปซะ!

ที่นี่คือเจ็ดเมืองทางใต้ พวกนายมาหยิ่งผยองที่นี่ทำอะไร?

"ขอให้ท่านผู้นำใหญ่เรียกร้องความเป็นธรรมให้เราด้วย!"

เสียงห้องโห่เสียงดังไปทั่วภูเขา

ฉินเทียนแอบถอนหายใจในใจ และพูดในใจว่า สุดท้ายแล้วตัวเองก็ต้องจำยอมนั่งบนตำแหน่งนี้

เขาลอยละลิ่วลงมาจากก้อนหิน และเดินตรงไปอยู่ตรงหน้าของหวังเหมี่ยน แล้วสบตากับเขา

พูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่แยเส:"เกาะตงไห่ของพวกคุณกับเจ็ดเมืองทางใต้ ถือว่าอยู่ในระดับเดียวกัน ซึ่งตามข้อกำหนดนี้ ฉันในฐานะผู้นำและเจ้าของเกาะของพวกคุณก็ถือว่าอยู่ในระดับเดียวกันเช่นกัน"

"คุณเป็นแค่โหวเย๋คนหนึ่ง จะพูดให้ถูก ก็คือคนทำงานเบ็ดเตล็ดทั่วไปเท่านั้น"

"คุณเจอผู้นำอย่างผม ก็ควรทักทายทำความเคารพหน่อยใช่หรือไม่?"