บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 564

ไม่อยากตายก็......ไสหัวไปเหรอ?

หลังจากที่ฟังคำพูดของฉินเทียน หวังเหมี่ยนก็ยังสงสัยในหูของตัวเอง

สถานะของเขาคืออะไร? เป็นถึงหนึ่งในสามโหวเย๋แห่งเกาะตงไห่ที่มีฐานะสูงศักดิ์เชียวนะ และในใต้หล้า จะมีกล้าพูดแบบนี้กับเขา?

แต่ตอนนี้ กลับถูกเด็กหนุ่มยี่สิบต้นๆ สั่งให้เขาไสหัวไปในฐานะผู้นำอย่างนั้นหรือ?

ไม่ใช่แค่หวังเหมี่ยนเท่านั้น แปดยอดฝีมือที่เขาพามา รวมไปถึงจี้ซิงและเหล่าผู้มีอำนาจแห่งเจ็ดเมืองทางใต้เอง ล้วนอ้าปากค้างด้วยความตะลึง

ใบหน้าของจี้ซิงเต็มไปด้วยความไม่น่าอยากจะเชื่อ

แอบพูดในใจว่า พี่ใหญ่ของฉัน ต้องกวนถึงเพียงนี้เลยหรือ?

นี่เป็นถึงโหวเย๋ของตงไห่เชียวนะ!

ไม่ว่าใคร ในเมื่อฉินเทียนยอมรับตำแหน่งผู้นำแล้ว เช่นนั้นเจ็ดเมืองทางใต้ก็คือดินแดนของเขา

นักธุรกิจเหล่านี้ก็ดี หรือพี่น้องก็ดี ที่เขาเป็นผู้นำ เมื่อทำผิดแล้ว สามารถชดใช้ได้ แต่ต้องเป็นเขาเป้นคนมาลงโทษ

ขอโทษด้วย คนนอก ไม่มีสิทธิ์นี้

ยิ่งไปกว่านั้น เห็นได้ชัดเจนว่าหวังเหมี่ยนใช้อำนาจรังแกคน และตั้งใจแบล็กเมล์เจี่ยงเส้า

ตงไห่จงใจก่อกวนการเลือกตั้งผู้นำแห่งเจ็ดเมืองทางใต้ คนที่ควรจะถูกถามหาความรับผิดชอบต้องเป้นพวกเขาถึงจะถูก

ในสถานการณืแบบนี้ ยังจะมีหน้า มาอวดดีเรียกร้องค่าชดเชยอะไรที่นี่อีก?

ดังนั้นฉินเทียนเก็บกดความโกรษนี้ไว้ในใจมานานแล้ว เมื่อครู่เข้าไม่สามารถแทรกแซงได้ ก็เลยปล่อยมันไป

ในเมื่อตอนนี้แสดงอย่างชัดเจนแล้ว แน่นอนว่าฉินเทียนต้องรีบพูดอยากมาให้เร็วที่สุด!

"นายพูดว่าไงนะ?"

"นายไล่ฉันอย่างนั้นหรือ?"หวังเหมี่ยนไม่อยากเชื่อ

"คุณฟังไม่ผิด"

"ไม่อยากตาย ก็ไสหัวออกไปจากเจ็ดเมืองทางใต้เสีย!"สายตาของฉินเทียนยังแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย

โหวเย๋อะไรไร้สาระ ในสายตาของเขา ทุกคนในใต้หล้า ฆ่าได้หมด

ใบหน้าของหวังเหมี่ยนในที่สุดก็หม่นหมองขึ้นมา

"องครักษ์กระบองอยู่ไหน!"เขาตะโกนด้วยเสียงโทสะ เสีงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งป่าเขา

"อยู่นี่ครับ!"เสียงราวฝ้าร้องทุ้มต่ำ ของชายยักษ์ใหญ่แขนเปลือยที่อยู่ด้านข้าง

เขาก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างถมึงทึง และถือกระบองทองไว้ในมือทั้งสองทั้งสองข้าง ส่งให้หวังเหมี่ยนตรงหน้าด้วยความเคารพ

หวังเหมี่ยนไม่ได้รับกระบองมาทันทีทันใด แต่กลับจ้องมองไปที่ฉินเทียน แล้วฝันและพูดว่า:"เด็กน้อยฉินเทียน นายรู้อานุภาพกระบองของฉันหรือไม่?"

"เพียงแค่มือของฉันจับกระบองทองเท่านั้น ระหว่างนายกับฉัน ใครคนหนึ่งก็จะต้องตาย!"

"เกาะตงไห่และเจ็ดเมืองทางใต้ ก็จะตกอยู่ในสภาพการฆ่ากันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด!"

"ฉันขอถามนายอีกครั้ง นายคิดดีแล้วใช่หรือไม่?"

เขายกเกาะตงไห่ เพื่อคุกคามปลอดภัยของเจ็ดเมืองทางใต้ทั้งหมด

เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ สีหน้าของผู้มีอำนาจของเจ็ดเมืองทางใต้ที่อยู่ที่นั่น ได้เปลี่ยนไปหมด และในสายตาก็เต็มไปด้วยความกังวล

ถ้าทั้งตงไห่มารุกราน แล้วไม่เขาจะรับมืออย่างไรได้?

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากผ่านเหตุการณ์เลือกตั้งผู้นำครั้งนี้ ได้มียอดฝีมือจำนวนมากต้องมาล้มตาย ซึ่งถือว่าเป็นความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

หม่าจั๋วชุนทนไม่ได้ และกำลังจะลุกขึ้นมาเตือนฉินเทียนคิดทบทวนอีกครั้ง

เพื่อเจี่ยงเส้าคนเดียว แล้วต้องทำผิดกับตงไห่ทั้งหมดนี่ มันไม่คุ้มค่า

"เดี๋ยวก่อน เจ้าบ้านหม่า"

อานกั่๋วที่อยู่ข้างๆ จับมือของหม่าจั๋วชุนไว้

เขาพูดอย่างเย็นชาว่า:"พวกเราทุกคนรู้ดีกับผลที่ตามมา แต่ตอนนี้คือผู้นำใหญ่กำลังออกหน้าช่วยเจ็ดเมืองทางใต้"

"ในเวลานี้ ในพวกไม่สามารถมีเสียงที่สองได้ ทำได้เพียงสนับสนุนเท่านั้น"

"คุณเข้าใจความหมายของผมไหม?"

หม่าจั๋วชุนพนักหน้าว่า เขาเข้าใจ

ตอนนี้ ไม่ใช่เฉพาะการสร้างพลังอำนาจของฉินเทียน แต่เป็นการสร้างพลังอำนาจของเจ็ดเมืองทางใต้ทั้งหมด

และถ้าหากเขาลุกขึ้นมาคัดค้าน นั่นเป็นความแตกแยกภายในกันเอง ซึ่งจะทำให้คนอื่นหัวเราะเยอะเอาได้

เขาฝืนใจกลืนสิ่งที่อยากจะพูดกลับลงไป ด้วยความว้าวุ่นใจ ส่วนคนที่เหลือ ก็คิดแบบเดียวกัน

พวกเขาควบคุมอารมณ์ชั่ววูบที่อยากจะหักห้ามเอาไว้

ปัญหาเหล่านี้ ฉินเทียนจะไม่รู้ได้อย่างไร?

ในความเป็นจริงแล้ว ตอนที่เขาลุกขึ้นมาเผชิญหน้าตาต่อตากับหวังเหมี่ยน เขาก็รู้อย่างชัดเจนว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่

และจะนำผลเสียอะไรมาบ้าง

ยอมรับว่า จานทรายที่แตกกระจายมานานขนาดนี้อย่างเจ็ดเมืองทางใต้ มันไม่ง่ายเลยที่จะได้เห็นภาพความสามัคคี และในเวลานี้ การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งอย่างตงไห่แบบนี้ มันไม่ใช่กลยุทธ์ที่ดีที่สุด