บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 569

ลิฉุนจับมือพ่อ และปลอบเขาด้วยเสียงแผ่วเบา “พ่อครับ เรื่องมันก็ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว พ่อเองก็ไม่ต้องโทษตัวเองแล้ว”

“ลิเหลียงมาที่บ้านของเราในปีนั้นเหรอครับ ? ”

“ในปีนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?”

ลิเว่ยจงพยักหน้าและพูดว่า “ในปีนั้น คนขับรถหลี่โหย่ว เพิ่งแต่งงานใหม่และให้กำเนิดลูกชายชื่อหลี่เหลียง ”

“สำหรับความภักดีของเขาที่ติดตามฉัน ฉันยังสนับสนุนเขาด้วยเงินหลายหมื่นเพื่อซื้อบ้านในเมือง”

“หลี่โหย่วรู้สึกขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของฉัน จึงตั้งใจทำงานมากยิ่งขึ้น ”

“วันนั้น เป็นวันเกิดแม่ของลูก พ่อซื้อรถใหม่มาคันหนึ่ง และตั้งใจเตรียมจะเซอร์ไพรส์ให้แม่ลูก ”

“เดิมที หลี่โหย่วมีหน้าที่ขับรถ แต่ด้วยความคึกคะนองในวัยรุ่นของพ่อ จู่ ๆ พ่อก็เกิดความคิดอยากขับรถไปเอง ”

“พ่อนั่งที่นั่งคนขับ ส่วนหลี่โหย่วนั่งด้านหลัง ”

“ใครจะไปรู้ ระหว่างทางที่พ่อไปรับแม่และลูก ก็ถูกมือปืนซุ่มโจมตี มีคู่แข่งที่ต้องการจะฆ่าพ่อ ”

“พวกมันคิดว่าพ่ออยู่ข้างหลัง ดังนั้นพวกมันจึงยิงใส่ด้านหลังอย่างดุเดือด หลี่โหย่วผู้น่าสงสารเสียชีวิตแทนพ่อ และเขาถูกยิงจนร่างพรุนไปหมด ”

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปกว่ายี่สิบปี แต่เมื่อนึกถึงฉากนองเลือด สีหน้าของลิเว่ยจงยังซีดเซียวด้วยความตกใจ

ลิเว่ยจงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉันโชคดีพอที่จะรอดพ้นจากภัยพิบัติมาได้ แต่หลี่โหย่วทิ้งภรรยาที่เพิ่งแต่งงานและลูกของเขาไว้เบื้องหลัง ”

“เมื่อพ่อบอกข่าวกับภรรยาของหลี่โหย่ว โดยไม่รู้ว่าเธอ เป็นโรคซึมเศร้าหลังคลอด”

“ข่าวการเสียชีวิตของหลี่โหย่ว กลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่บีบคั้นเธอ หลังจากนอนไม่หลับทั้งคืน เมื่อถึงตอนรุ่งสาง เธอก็ปีนขึ้นไปบนหลังคาเพียงลำพังและกระโดดลงมาเสียชีวิต ”

“ในตอนนั้นเธอต้องสิ้นหวังขนาดไหนกัน ! ”

　　……

เสียงอันโศกเศร้าของลิเว่ยจง ดูเหมือนจะพาทุกคนย้อนกลับไปในคืนนั้นเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว

ผู้หญิงที่มีภาวะซึมเศร้าหลังคลอดถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในตอนกลางคืน หลังจากทราบข่าวการเสียชีวิตอันน่าสลดใจของสามี

เธออยากจะตาย แต่ข้าง ๆ ก็มีเด็กทารกพันผ้าอยู่

ในจิตใจเธอ ต้องประสบพบเจออะไรมาบ้าง ท้ายที่สุด ก่อนรุ่งสาง ถึงปีนขึ้นไปบนหลังคาแล้วกระโดดลงมา ?

เมื่อนึกถึงฉากนั้น ฉินเทียนและคนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโศกเศร้าเป็นอย่างมาก

ภายในห้อง เงียบไปพักหนึ่ง

ในที่สุด จุยเฟิงก็ทำลายความเงียบ

“ดังนั้นจึงบอกว่า คุณรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยง แล้วเปลี่ยนชื่อเป็นลิเหลียง”

ลิเว่ยจงพยักหน้า “ในตอนนั้นฉันเลยสาบาน ว่าจะเลี้ยงดูเด็กคนนั้นเหมือนลูกชายของตัวเอง ”

“ด้วยเหตุนี้ ฉันยังได้ปรึกษากับแม่ของฉุนเอ๋อร์ว่าจะไม่เอาลูกอีกแล้ว”

“เพื่อป้องกันไม่ให้ลิเหลียงต้องลำบากใจเมื่อได้รับรู้ถึงเรื่องราวชีวิตเมื่อโตขึ้น ฉันควรจะปกปิดข่าวไว้ ”

“หลังจากเลือกโอกาสที่เหมาะสมแล้ว ถึงประกาศต่อสาธารณชน โดยบอกว่านั่นคือลูกชายแท้ ๆ ของฉันเอง ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ลิเว่ยจงก็พูดอย่างรู้สึกผิด “ฉุนเอ๋อร์ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เพราะเรื่องนี้ พ่อเองก็ทำผิดต่อแม่ของลูก”

“เธอเป็นคนใจดีและหลังจากได้รู้ถึงตัดสินใจของพ่อ ถึงแม้จะแสดงความสนับสนุนเช่นกัน แต่ในใจเธอก็คงอยากมีลูกชายเป็นของตัวเอง ”

“นอกจากนี้ ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดหรือเปล่า ลิเหลียงไม่คุ้นเคยกับเธอเลยตั้งแต่เธอยังเด็ก ”

“เธออยากได้ลูกชายแท้ ๆ แต่เธอไม่กล้าบอกฉัน เพราะเหตุนี้เองที่เธอรู้สึกหดหู่เป็นเวลานานและในที่สุดก็เสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บ”

“ทั้งหมดนี้ มันเป็นเพราะฉันเอง ! ”

“มันเป็นความผิดของฉัน ! ”

“ฉันทำผิดต่อพวกเขา”

เมื่อนึกถึงภรรยาที่รัก ลิเว่ยจงก็สูญเสียการควบคุมอารมณ์ เขาเอามือทุบหน้าอก น้ำตาไหลอาบหน้า

ลิฉุนเองน้ำตาไหลเต็มหน้าแล้ว

เธอจับมือของลิเว่ยจงแน่นและพึมพำ “ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ”

“คุณพ่อ ไม่ต้องพูดแล้ว！”

“หลายปีมานี้ พ่อก็ทรมานมามากแล้ว！”