บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 607

ไม่ได้เจอกันมาหลายปี เจียวเหลียงดูเหมือนจะทำได้ดีกว่าแต่ก่อนแล้ว

ยิ่งกว่านั้น ทำไมถึงมาอยู่ด้วยกันกับฮันหลิงล่ะ ?

หูเฟยมองว่าฮันหลิงเป็นสมบัติล้ำค่า เขาจะยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ?

หรือว่า______

เมื่อคิดอะไรได้บางอย่าง สีหน้าของฉินเทียน ก็เข้มขรึมลงอย่างมาก

หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเทียนแล้ว ฮันหลิงดูเหมือนจะมีคำพูดนับพัน แต่ก็มีความทุกข์ทรมานที่ไม่สามารถพูดได้

เธอพูดอย่างโดดเดี่ยว “หลายปีมานี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น ”

“ฉินเทียน ตแนนี้ฉันไม่ได้อยู่กับหูเฟยแล้ว ”

“ถ้ามีโอกาส ฉันจะบอกคุณอย่างละเอียดอีกครั้ง ”

หัวใจของฉินเทียนถูกกัดเล็กน้อย เขาจ้องมองฮันหลิงและพูดด้วยดวงตาสีแดง “หูเฟยเขา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาใช่ไหม ? ”

รอบดวงตาของฮันหลิงเป็นสีแดง เธอกัดฟันเงียบ

เจียวเหลียงเอาแขนโอบไหล่ฮันหลิง กดร่างอันบอบบางของเธอแนบชิดเขา และพูดอย่างภาคภูมิใจ “คุณฉิน คุณแปลกใจมากเหรอ ? ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รังเกียจที่จะบอกคุณ ”

“พี่ชายที่แสนดีของคุณคนนั้น ครอบครัวล้มละลาย และทั้งครอบครัวเสียชีวิตในเปลวเพลิง”

“ตอนนี้ ฮันหลิงเป็นแฟนสาวของฉันเจียวเหลียงคนนี้แล้ว ! ”

“ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราจะแต่งงานกันหลังจากที่กลับไป ฉินเทียน เราทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน คุณอยากมาร่วมงานแต่งงานของเราไหม ? ”

“นายพูดว่าอะไรน่ะ ? “หัวใจของฉินเทียนสั่นสะท้าน เขาจ้องมองไปที่ฮันหลิง และพึมพำ “สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงเหรอ ? ”

“หูเฟยเขา——”

ฮันหลิงพยักหน้าทั้งน้ำตา และพูดด้วยเสียงสะอื้น “เรื่องมันผ่านมาแล้ว คุณก็อย่าถามอีกเลย”

“ฉันดีใจมากที่ยังได้พบคุณ ถ้ามีโอกาส ไว้คุยกันใหม่คราวหน้า ! ”

เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเธออยู่เหนือการควบคุม เธอปิดปากหันหลังกลับและวิ่งหนีไป

“อย่ารีบสิที่รัก ! ”

เจียวเหลียงใช้แรงโอบไหล่ของฮันหลิง และพูดอย่างมีชัยว่า “เจอเพื่อนร่วมชั้นเก่า เราควรจะพูดคุยกันมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ ?”

“ยิ่งไปกว่านั้นในต่างประเทศ เราก็ถือได้ว่าเขาเป็นคนรู้จักเก่าจากที่อื่น ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะเลี้ยงเอง เรามาทานอาหารเย็นด้วยกันเถอะ ”

“เฮ้ อยากกินอะไร บอกฉันมาสิ ? ”

เขายิ้มราวกับสุนัขที่ดุร้าย

และร่างกายอันบอบบางของฮันหลิง ก็แหลกสลายอยู่ใต้วงแขนของเขา ดูไปแล้วมันน่าเห็นใจเป็นอย่างมาก

ฉากนี้ กระตุ้นสายตาของฉินเทียน

ในขณะนี้ เขาไม่มีความเห็นอกเห็นใจ มีแต่ความโกรธ

นี่คือฮันหลิงเหรอ ?

นี่หรือคือผู้หญิงที่เพื่อนของเขาดูแลราวกับสมบัติล้ำค่าเหรอ ?

ทำไมถึงอยู่กับสุนัขที่ดุร้ายเช่นนี้ ? และ ยังให้เขากอด ?

ฮันหลิงอยากจะร้องไห้ เธอพูดขอร้องเสียงเบา “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย……ได้โปรด ปล่อยฉันไปได้ไหม ? ”

“ฉันอยากกลับโรงแรม ! ”

ในที่สุดเจียวเหลียงก็มีโอกาสเชิดหน้าชูตา เขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไร

เขากระซิบข้างหูฮันหลิง“คุณลืมจุดประสงค์ที่พวกเรามาที่นี่แล้วหรือ ? ”

“ถ้าฉันจำไม่ผิด ตระกูลฮันของพวกคุณ ยังคงรอการบรรเทาทุกข์จากตระกูลเจียวของเราอยู่ใช่ไหม ? ”

“ดังนั้น ผมแนะนำให้คุณมีเหตุผลมากขึ้น และร่วมมือกับผมดี ๆ ”

“มิฉะนั้นคุณจะต้องรับผลที่จะตามมาทั้งหมด ”

เสียงของเขาเย็นชา แต่รอยยิ้มของเขาสดใส ทำตัวสนิทสนม ดูเหมือนคู่รักร้อนแรงที่กำลังกัดหูหยอกล้อกันอยู่

หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด ฮันหลิงก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

เธอมองไปที่ฉินเทียน กัดฟัน ฝืนยิ้มและพูดด้วยเสียงเบาว่า “ฉินเทียน ไม่เจอกันนาน”

“คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ……”

ฉินเทียนมืดมนราวน้ำลึก มีเลือดไหลออกมาจากดวงตาของเขา เขากัดฟันพูด “บอกฉันมา เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของหูเฟย ”

ฮันหลิงกัดฟัน ทันใดนั้นสีหน้าของเธอหม่นหมองลง

เธอพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่รู้”

“ฉันและเขาได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ฉันมีชีวิตใหม่แล้ว และไม่อยากได้ยินชื่อนี้อีกแล้ว”

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ เจียวเหลียงก็ชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสีย แล้วถึงสั่งหยุดบอดี้การ์ดทั้งสอง

เขาวางตัวและพูดกับฉินเทียน “คุณฉิน บัญชีของเรา ค่อย ๆ มาชำระเถอะ”

“รอให้ฉันจัดการธุระเสร็จแล้ว ฉันรับรอง นายจะต้องมาคุกเข่าร้องขอความเมตตาต่อหน้าฉัน ！”

หลังจากพูดจบ ก็ไม่อยากคุยกับฉินเทียนอีกต่อไป เขาหันไปหางูเขียวหางไหม้แล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน้อย ให้พวกคุณหัวเราะเยาะแล้ว”

“เรามาพูดคุยธุระกันต่อเถอะครับ”

“พูดก็คือ แฟนสาวของผมชอบชุดเครื่องสำอางแฮนด์เมดนั่น ราคาเท่าไหร่ ได้โปรดบอกราคาเถอะ ”

ก่อนที่ฉินเทียนจะทะลุผ่านหน้าต่างออกมา พวกเขาก็กำลังโต้เถียงกัน

ปรากฏว่าฮันหลิงมาที่นี่ ด้วยความชื่นชมและต้องการซื้อชุดเครื่องสำอาง เพื่อที่จะชนะใจฮันหลิง เจียวเหลียงจึงมากับเธอ

แต่ไม่คิดเลยว่า อีกฝ่ายจะไม่ยอมขาย ก่อนหน้านี้งูเขียวหางไหม้ยังพูดสุภาพมาก ชุดตัวอย่างชุดนั้น ถ้าหากต้องการ ก็สามารถสั่งจองได้

ส่วนจะส่งได้เมื่อไหร่นั้น ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเจ้านาย

อันที่จริงนี่ก็คือกฎของทีมเหลิ่ง

ในขณะนี้ เมื่อได้ยินคำพูดของเจียวเหลียงอีกครั้ง งูเขียวหางไหม้ก็เปลี่ยนสีหน้าของเธอทันทีและพูดด้วยความเย้ยหยันว่า “มีเงินจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ ?”

“เครื่องสำอางของเรา จำหน่ายให้กับผู้มีพรหมลิขิต คุณนี่ถือว่าเป็นอะไร ? ”

“ยังไม่รีบไปอีก！”

อะไรนะ?

เจียวเหลียงผู้ซึ่งกำลังวางแผนที่จะแสดงพลังของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกพนักงานขายหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งทำให้โกรธ

เขาที่ก่อนหน้านี้ถูกยับยั้ง ตอนนี้ต้องการอวดศักดิ์ศรีของเขาต่อหน้าฉินเทียน

“ฉันต้องการพบเจ้านายของพวกคุณ ! ”

“นังเด็กนี่ แกรอที่จะโดนไล่ออกได้เลย！”

ด้วยความโกรธ เขาเดินเข้าไปในลานด้านในอย่างอุกอาจ

แม้แต่คนอย่างฉินเทียน ก็สามารถเข้าไปได้ ดังนั้นด้วยสถานะของเขา เจ้านายจะต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นใช่ไหม ?

เขารู้สึกว่า หลังจากที่ฉินเทียนเข้ามา เขาไม่สามารถจ่ายบิลได้ ดังนั้นจึงถูกจับตีออกมา

และสิ่งที่เขาขาดมากที่สุดก็คือเงิน