บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 627

ปฏิกิริยาของฉินเทียนเกินความคาดหมายของมิยาโมโตะ

เขารู้สึกว่าในขณะที่อยู่ในอาณาเขตของพวกเขาและรายล้อมไปด้วยผู้คนของพวกเขา อย่างน้อย ฉินเทียนก็ควรจะแสดงความสมานฉันท์เล็กๆ น้อยๆ บ้าง

ไม่คาดคิดเลยว่าจะพูดว่าไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นกับเขา และขอให้เขาลงมือเร็วๆ?

“แกเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองมากที่สุดที่ฉันเคยพบ” 

“แกไม่กลัวตายจริงหรือ?” เขาขมวดคิ้วอย่างเหลือเชื่อ

ฉินเทียนเย้ยหยันและพูดว่า "ถ้าต้องมีคนตายที่นี่ในวันนี้ ฉันรับรองว่าจะไม่ใช่ฉัน"

มิยาโมโตะรู้สึกหวั่นไหวอีกครั้ง จ้องมองที่ฉินเทียน เขาไม่เจอโอกาสที่จะลงมือได้

เขาเป็นคนเก่งและให้ความสำคัญกับการวางแผนก่อนการลงมือ ไม่เคยสู้อย่างไม่มีความมั่นใจ

แต่คนที่เหลือไม่คิดอย่างนั้น โยชิและสมาชิกในทีมของเขาดึงมีดออกจากฝักทีละคน และตะโกนไปรอบๆ ฉินเทียน เหมือนหมาบ้า

"คนแบบนี้ไม่คู่ควรที่จะให้มิยาโมโตะลงมือ!"

“ซูซูกิออกคำสั่งได้เลยครับ!” 

"พวกเราจะทำให้เขาตาย!" โยชิกระตือรือร้นมาก

ตอนที่อยู่นอกเทือกเขา เขาอยากจะทำให้ฉินเทียนกลัว แต่คิดเลยว่าฉินเทียนจะไม่กลัวเลย ทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้ามาก

ถึงขั้นที่รู้สึกถูกหยาม

“ถอยไป ฉันมาเอง!” 

ดวงตาของซูซูกิแดงก่ำ และข้อนิ้วของมือที่ถือมีดก็เป็นสีขาวโพลนจากการบังคับ

ครั้งที่แล้วที่มูแลงรูจ เขาถูกฉินเทียนรับมือด้วยถ้วยน้ำชาแบบสบายๆ แต่เขาไม่สามารถชักดาบออกมาได้เลย นอกจากตกใจแล้วตอนนั้นยังอายนิดหน่อยจริงๆ

เมื่อมองย้อนกลับไปในตอนนั้น คิดว่าตัวเองคงจะประหม่าเกินไป ดังนั้นเขาจึงพยายามหาโอกาสต่อสู้กับ ฉินเทียน

อีกอย่างถ้าเขาแพ้ มีศิษย์พี่อยู่ข้างๆ ก็ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น

เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของมิยาโมโตะนั้น เขามีความมั่นใจเต็มร้อย

"ฉินเทียน รับมีด!"

ท่ามกลางเสียงคำราม เขากระโจนขึ้นสูงจากก้อนหิน ดาบคาทานะที่เย็นแหวกอากาศ และแสงเย็นก็กระทบที่ศีรษะของฉินเทียน

ผู้ชายคนนี้เกลียดฉินเทียนแทบตาย และเมื่อเขาลงมือ เขาก็ใช้ท่าไม้ตาย บวกกับการกระโดดลงมาอย่างหยิ่งยโส มันรุนแรงมาก

เฉินเสี่ยวอี้ที่อยู่ข้างๆ เขากรีดร้องด้วยความตกใจ ขาของเขาอ่อนจนเกือบจะล้มลงกองพื้น

มิยาโมโตะยืนอยู่บนก้อนหิน มองดูทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างเย็นชา ฉินเทียนให้ความรู้สึกที่ยากหยั่งถึง ดังนั้นเขาจึงไม่ถือสาที่จะให้ซูซูกิทำการทดสอบฉินเทียนก่อน

เขามั่นใจว่าตราบใดที่ ฉินเทียน ลงมือ เขาจะสามารถค้นพบข้อบกพร่องของ ฉินเทียน ได้ จากนั้นสังหารในบัดดล

ฉินเทียนยังคงยืนเอามือไพล่หลัง มองซูซูกิที่กระโดดลงมาและฟันหัวเขาด้วยมีดอย่างไม่แยแส

เขาไม่ขยับเลยจนกระทั่งลมของมีดมาใกล้ร่างของเขา ทันใดนั้นเขาดูชิลเหมือนจะเดินอยู่ที่ลานบ้านของตัวเองและก้าวออกไปด้านข้าง

ขั้นตอนนี้ดูเหมือนจะชิลๆ แต่ความเร็วและขนาดนั้นถูกคาดไว้อย่างถูกต้อง หลบมีดของซูซูกิได้อย่างแม่นยำ

ในเวลาเดียวกัน ฉินเทียนยกขาข้างหนึ่งขึ้น เตะไปที่ท้องของซูซูกิ

ดูเหมือนว่าเขากำลังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และซูซูกิก็กระโดดจากบนลงล่าง ราวกับว่าเขากำลังแขม่วท้องมาให้

ซูซูกิกรีดร้องออกมาด้วยเสียงโครมคราม

คนทั้งคนบินกลับหัวอย่างไม่คาดคิด ล้มลงอย่างหนักบนจุดที่เขาเพิ่งกระโดดลงมา

ฉินเทียนส่งเขากลับไปทางเดิมด้วยการเตะที่ง่ายดายเพียงครั้งเดียว

เมื่อรู้สึกถึงอาการปวดตะคริวอย่างรุนแรงในท้อง สีหน้าของ ซูซูกิก็ซีดและตัวแข็งในทันที

เขารู้สึกเหมือนฝันถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาถูกสลับหัวหายเหรอ?

คนที่เหลือก็อ้าปากกว้างด้วยความตกใจเช่นกัน พวกเขาจ้องมองที่ ฉินเทียนราวกับกำลังดูสัตว์ประหลาดด้วยสีหน้าที่เหลือเชื่อ

นี่มันจะดูเด็กเกินไปแล้วนะ

ฉินเทียนมองไปที่มิยาโมโตะด้วยความเย้ยหยัน: "จะเสียเวลาอีกไหม"

มิยาโมโตะหน้าแดง

เขารู้สึกว่าตอนที่ฉินเทียน เตะซูซูกิกลับมาคือการตบหน้าเขา

“แกเป็นคู่ต่อสู้จริงๆ!”