บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 65

“พันธมิตรฉู่” ฉินเทียนนิ่งงันไปชั่วขณะ ชื่อนี้ เขาเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก “แม่ครับ คืออะไรเหรอครับ?”

หยางยู่หลันเอ่ย “เมื่อสองสามปีก่อน มีอันธพาลออกอาละวาดในฉู่โจว ได้เข้าไปพัวพันกับกลุ่มคนที่ก่อความวุ่นวาย ทำเรื่องชั่วทุกอย่าง ทำให้ผู้คนใช้ชีวิตอย่างลำบาก”

“แม้แต่ทางราชการทางรัฐบาลก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้”

“ต่อมามีกลุ่มคนสองสามคนออกมาแสดงความกล้าหาญ พวกเขารวบรวมกลุ่มคนและต่อสู้ในศึกนองเลือด ในที่สุดก็ทำลายกลุ่มอันธพาลเหล่านั้นได้ คนอันธพาลเหล่านั้นถูกขับไสไล่ส่งออกจากฉู่โจว”

“กลุ่มคนที่มีความกล้าหาญเหล่านั้นได้ก่อตั้งพันธมิตรฉู่ขึ้น พวกเขาปฏิบัติต่อผู้คนด้วยความจริงใจและกระตือรือร้น ทั้งยังแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารักหรือเกลียด ปัจจุบันเป็นกลุ่มคนที่ใหญ่ที่สุดและเป็นที่ยอมรับมากที่สุดในฉู่โจว”

ฉินเทียนกล่าวชื่นชม “มีคำกล่าวไว้ คนที่มีความจงรักภักดีและเสียสละเป็นส่วนใหญ่เป็นคนชนชั้นล่างของสังคม”

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหยางยู่หลันเปลี่ยนไป เขาก็รีบเอ่ย “แม่ครับ ผมไม่ได้เจตนาหมายความว่าอย่างอื่นเลย”

“ใช่แล้ว คุณบอกกับผมเรื่องพันธมิตรฉู่ ต้องการให้ผมทำอะไรหรือเปล่า?”

หยางยู่หลันพยักหน้า “คุณยายและคุณตาของคุณ แม้ว่าจะเป็นนักวิชาการระดับสูง แต่ว่าพวกเขาปฏิบัติต่อผู้คนด้วยความจริงใจและกระตือรือร้น ทั้งยังยกย่องสรรเสริญนักรบผู้กล้าประเภทนี้ที่กล้าออกมาแสดงความกล้าหาญและพูดเพื่อความชอบธรรม”

“ฉินเทียน ฉันรู้สึกว่าตอนนี้การพัฒนาวุฒิการศึกษาของคุณนั้นอาจจะเป็นไปไม่ได้ มีความเป็นไปได้ไหมว่าคุณจะได้เข้าร่วมพันธมิตรฉู่?”

“ตราบใดที่คุณได้กลายเป็นสมาชิกของพันธมิตรฉู่ คุณยายคุณตาของคุณ รวมถึงสมาชิกในครอบครัวทุกคน จะต้องมองคุณในฐานะที่สูงส่งขึ้นอย่างแน่นอน”

ฉินเทียนยิ้ม ที่แท้หยางยู่หลันก็คิดเช่นนี้

“แม่ครับ แล้วผมจะเข้าร่วมพันธมิตรฉู่ได้อย่างไรครับ?”

หยางยู่หลันคิดว่าเขานั้นตกลงแล้ว เธอรีบเอ่ย “ฉู่โจวของพวกเรา ในเทศกาลฉงหยางทุกปีจะมีงานสักการะบรรพบุรุษที่ยิ่งใหญ่”

“สิ่งที่ครึกครื้นมากที่สุดก็คือ‘งานดอกเบญจมาศ’ที่จัดขึ้นโดยพันธมิตรฉู่”

“ตราบใดที่คุณได้รับอันดับในงานดอกเบญจมาศ คุณก็จะได้รับคำเชิญชวนจากพันธมิตรฉู่ ในอันดับแรก ถวายดอกเบญจมาศที่ทำด้วยทองคำบริสุทธิ์ในห้องโถงบรรพบุรุษ เพื่อเป็นเกียรติแก่บรรพบุรุษ”

“แต่อย่างไรเสีย——” หยางยู่หลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ซับซ้อน “นักรบผู้กล้าหาญเหล่านี้ จะต้องต่อสู้กันโดยไม่ลังเล งานดอกเบญจมาศจะเกิดเรื่องนองเลือดกันในทุกปี”

“ฉันกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณ”

“ไม่อย่างนั้นก็ลืมมันเสียเถอะ”

“อย่างไรเสียเราอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่วันก็กลับกันแล้ว พวกเขาอยากจะพูดอะไรก็ให้พูดไป คุณอย่าได้เก็บมาใส่ใจก็พอ”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ภายในใจของเธอก็ยังหวังในฉินเทียนได้เข้าร่วม

ต่อให้จะไม่ได้รับการจัดอันดับ แต่ก็เป็นโอกาสที่จะได้แสดงความสามารถ

ฉินเทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น “แม่ครับ ผมจะพูดกับคุณอย่างตรงไปตรงมา พันธมิตรฉู่อะไรนั่น ผมจะไม่เข้าร่วมครับ”

“แต่คุณไม่ต้องกังวล ผมจะไม่มีทางทำให้คุณยายกับคุณตาโกรธอย่างแน่นอนครับ”

เล่นตลกอะไรกัน เขาเป็นถึงเจ้าของวิหารเทพผู้สง่างาม ในมือของเขาถือบัญชาพญายม ให้เขาเข้าร่วมพันธมิตรในเมืองเล็กๆงั้นเหรอ?

ให้ลูกน้องของเขารู้ พันธมิตรฉู่ไม่ถูกบดขยี้จนแหลกสลายหรอกเหรอ

คาดไม่ถึงเลยว่าฉินเทียนจะปฏิเสธ แม้แต่ความกล้าที่จะลองก็ไม่มี หยางยู่หลันผิดหวังเล็กน้อย เธอคิดว่าฉินเทียนนั้นหวาดกลัว

ผู้หญิงน่ะ ก็มักจะคิดจินตนาการไปเรื่อยเสมอ

ลูกเขยที่เฉลียวฉลาดมากด้วยความสามารถทำให้ครอบครัวฝ่ายหญิงหันมามองเขาและลูกเขยที่เรียนจบเพียงมัธยมปลายและทำงานส่งอาหาร ความแตกต่างนั้นช่างใหญ่หลวงนัก

“เมื่อถึงเวลานั้นก็รอดูสถานการณ์เถอะ” เธอเอ่ยอย่างหงุดหงิดใจ

.........

“แกพูดว่าไงนะ? เธอกล้าทำเรื่องแบบนี้ลับหลังฉันงั้นเหรอ?”

“ตอนนี้เธอยังมีหน้ากลับมาพบฉันอีก!”

ตระกูลหยาง ได้ยินลูกชายเอ่ยถึงเรื่องหยางยู่หลันและซูซู หยางเต๋อกวงแสดงสีหน้าโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

“พระเจ้า หลายปีที่ผ่านมาพวกเธอได้ประสบเรื่องราวทนทุกข์มากมาย!”

“ไม่น่าแปลกที่เธอไม่กลับบ้านมาห้าปี บอกว่างานยุ่ง ที่แท้มีความลับอย่างอื่น!” เจิงหงซิ่วหลั่งน้ำตาด้วยหัวใจที่เป็นทุกข์

“แม่ คุณอย่าเศร้าไปเลย ในเมื่อเรื่องเกิดขึ้นแล้ว พวกเราต้องคิดหาวิธีแก้ปัญหา” ลูกสะใภ้ หลี่เฟิน รีบเอ่ยปลอบโยน

เธอเองก็ทุกข์ใจมากเช่นกัน แม้ว่าเป็นป้าสะใภ้ของซูซู ห่างกันหนึ่งชนชั้น แต่ตั้งแต่ซูซูยังเด็กก็มองซูซูเป็นเหมือนลูกสาวของตน

ในตอนที่ซูซูเข้าโรงเรียน ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเธอมาฉู่โจว หลี่เฟินรักไม่มากพอ แทบรอไม่ไหวที่จะให้ซูซูเข้าเรียนที่ฉู่โจวและอยู่ข้างกายตนตลอดไป

นายท่านหยางเต๋อกวงกระแทกไม้เท้าจนเกิดเสียงปังปัง

“หยางเซิน แกไอสารเลว เป็นถึงน้าของซูซู แกพูดมา ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง?”

“พ่อของซูซูตายไปตั้งนานแล้ว แกล่ะ? แกตายไปด้วยหรือยังไง?”