บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 651

นอกจากเฉินเอ้อร์กั่ว ฉินเทียนและเหลิ่งหยุน ก็ไม่ได้เจอกับโฉ่วนีมานานแล้ว ทุกคนต่างพร้อมหน้ากันมาด้วยความยินดี

หลังจากนั้นคลื่นสงัดลมสงบ ไม่นานก็มาถึงเมืองใต้

โฉ่วนีให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น ฉินเทียนและคนอื่นๆ พักแรมอยู่ที่นี่เป็นเวลาสามวัน ใช้วิธีเพื่อหาเบาะแสในตอนนั้น แต่ก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลยสักนิดเดียว

เดิมที ฉินเทียนเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรเท่าไรนัก

เหลิ่งจุ้นและซากุราโกะ ได้หยุดพักที่เมืองใต้ระหว่างทางที่ลี้ภัยหนีมาในตอนนั้น น่าจะเป็นฝั่งของเทพลักซ่อนที่จงใจปรุงยานั้นออกมา

จุดประสงค์เพื่อนำทางให้เขาไปทางทะเล จากนั้นก็ใช้โจรสลัดเป็นที่กำบัง แล้ววางแผนใช้ปืนใหญ่ เพื่อทำให้พวกเขาหลับใหลไปตลอดกาลในห้วงทะเลลึกอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต

สามวันต่อมา ทุกคนต่างร่ำลากัน เฉินเอ้อร์กั่วเดินทางไปยุโรปเพื่อทำธุระของบริษัท ส่วนฉินเทียนพาเหลิ่งหยุน โดยสารเที่ยวบินระหว่างประเทศมุ่งตรงสู่ฮั่นจง

เมืองฮั่นจง ถือว่ามีความสำคัญเป็นอย่างมากในดินแดนแถบตะวันตกเฉียงเหนือ

สถานะเป็นรองแค่ เมืองชิ่ง สำนักงานใหญ่ของตระกูลฉินเท่านั้น

เครื่องบินค่อยๆ ลงจอดอย่างนุ่มนวลที่สนามบินนานาชาติ

เมืองฮั่นจง ผู้คนมากมายต่างเดินกันออกมา มองดูทิวทัศน์ไกลๆ อันคุ้นเคย อากาศที่ชื้นๆ แปรเปลี่ยนความทรงจำอันฝังลึกที่อยู่ในใจ

จู่ๆ ฉินเทียนก็รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ใกล้บ้านเกิดของตนขึ้นมา

แม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่เมืองฉิน แต่ก็เคยเป็นสถานที่ที่เขาเคยใช้ชีวิตมาก่อน

ผ่านมาเพียงไม่กี่ปี แต่กลับรู้สึกเหมือนว่าผ่านไปยาวนานเป็นศตวรรษ

ในวันนี้ได้กลับมาเหยียบแผ่นดินนี้อีกครั้ง ความทรงจำต่างๆ ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น ความทรงจำเหล่านั้นที่ถูกฝังมานานนับศตวรรษ ค่อยๆ ปรากฏแจ่มชัดขึ้นมาในสมองของเขา

ราวเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

เวลานี้ ความรู้สึกต่างประเดประดังเข้ามาพร้อมกันหมด

“เธอไม่ชอบที่นี่ใช่ไหม? งั้นพวกเราทำธุระเสร็จก็รีบกลับกันเถอะ” เหลิ่งหยุนพูดเบาๆ อยู่ข้างๆ เขา

หลังผ่านเหตุการณ์ในครั้งนี้ ผู้หญิงนิสัยหยิ่งยโสคนนี้ ก็กลายเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเช่นกัน

อย่างน้อยก็เวลาที่อยู่ต่อหน้าฉินเทียน เขาก็ไม่มีท่าทีดุดันอีกต่อไป แถมยังดูอ่อนโยนขึ้นอีกด้วย

ฉินเทียนพยักหน้า พูดเบาๆ ว่า “ที่นี่คือฮั่นจงเป็นเมืองเอกของเมือง บ้านเกิดของพ่อเธอ คือเมืองเหลียงโจว ห่างจากที่นี่ออกไปหลายร้อยกิโลอยู่เหมือนกัน ”

“พวกเราตรงไปที่เหลียงโจวกันเถอะ”

พวกเขาเรียกแท๊กซี่จากสนามบิน หลังจากที่อธิบายทางให้กับคนขับแล้ว พวกเขาไม่ได้เข้าไปในเมือง แต่ใช้ทางด่วนรอบเมือง เลี่ยง ฮั่นจง ตรงไปยัง เหลียงโจวทันที

อันที่จริงแล้ว ฉินเทียนเองกลับอยากจะเข้าไปดูในเขตเมืองอยู่เหมือนกัน

เขายังจำมหาวิทยาลัยที่เคยเรียนในตอนนั้นได้ ซึ่งอยู่ข้างๆ ทะเลสาบในเขตชานเมืองทางตะวันตก

และก็ยังมี ฮันหลิง

เมื่อนึกถึง ฮันหลิงขึ้นมา หัวใจของฉินเทียนก็ถูกแทงจนเจ็บปวดขึ้นอีกครั้ง เพราะว่าเขานึกถึงหูเฟยอีกด้วย

เรื่องราวของตระกูลหู จนถึงวันนี้ก็ยังไม่บรรลุผลสำเร็จ เขาสัญญากับฮันหลิง ว่าจะรีบกลับมาที่นี่โดยเร็วที่สุด เพื่อสืบสวนหาความจริงและล้างแค้นให้กับพี่ชายที่แสนดีของเขา และเพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้กับตระกูลหู

แต่ตามหาบัญชาแห่งตะวันตกไม่เจอ ภารกิจของเขาก็เลยยังไม่บรรลุผลสำเร็จลงไปได้

ดังนั้น เขาจึงยับยั้งชั่งใจตัวเอง และไม่โทรศัพท์หาฮันหลิง

ยิ่งเข้าใกล้บ้านเกิดของพ่อกับแม่เรื่อยๆ และยังเป็นสถานที่ที่พวกท่านเสียชีวิตอีกด้วย ท่าทีของเหลิ่งหยุนก็เงียบสงบลงเช่นกัน เขามองทิวทัศน์นอกหน้าต่างที่ค่อยๆ ทิ้งห่างออกไปอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกเหงาขึ้นมาในใจบ้างเล็กน้อย

บรรยากาศภายในรถเงียบสงัด ทั้งสองต่างครุ่นคิดเรื่องของตน โดยไม่พูดคุยอะไรกันต่อ

หลังจากขับรถมาหลายชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งในเหลียงโจว เมื่อมองไปรอบๆ ที่นี่ก็คือเทือกเขาฉินหลิงอันสลับซับซ้อนนั้นเอง

ฉินเทียนบอกให้คนขับกลับไปได้ และให้เงินแก่คนขับเป็นสองเท่า เขาเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเหลิ่งหยุน

ยี่สิบปีที่แล้ว ที่นี่มีหมู่บ้านอยู่มากมาย จากพัฒนาการตามยุคสมัย การปิดภูเขาเพื่ออนุรักษ์การปลูกป่า ประกอบกับการดำเนินชีวิตที่ไม่ค่อยสะดวกนัก หมู่บ้านส่วนใหญ่เลยย้ายไปอยู่เมืองใกล้ๆ นี้กันหมด

ป่าเขาอันเงียบสงัด พบเห็นนกและสัตว์ป่าได้ทุกที่ ทำให้คนรู้สึกเหมือนราวกับหวนคืนสู่ธรรมชาติ

“ถึงแล้วหล่ะ!”

หลังจากเดินทางมาราวหนึ่งชั่วโมง เหลิ่งหยุนก็พาฉินเทียนมาถึงด้านหลังของภูเขาแห่งหนึ่ง

เขายืนอยู่บนก้อนหินและชี้ไปยังบ้านโบราณจำนวนหลายหลังที่อยู่ด้านล่างนี้ และพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “กระท่อมเล็กๆ พวกนี้ มีชื่อว่าหมู่บ้านเหลิ่งเซ่อ”