บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 706

“เจ้าเด็กน้อง มองอะไร ยังไม่ยอมอีกใช่ไหม？”

“หากมองอีกข้าจะควักลูกตาของเจ้าออกมาส่ะ！”

บนเครื่องบิน ดวงตาของเถียโถวที่ภายใต้หน้ากากเหล็ก มองไปที่เขาอย่างเย็นชา กัวข่ายโกรธจัด

เขานั้นได้ใช้มือเคาะไปที่หน้ากากเหล็ก ก่อนที่จะเอ่ยเสียงคมชัดออกมา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ก็แข็งแรงดีนะเนี่ย！”

“เจ้าเด็กน้อย มองไปที่คุกพื้นของพวกเรามังกรซ่อนรูปสิ แล้วลองวิเคราะห์ว่าเหล็กของเจ้าจะดีกว่า หรือว่าทองของพวกข้านั้นจะดีกว่ากันนะ！”

“ตามกฎแล้วนั้น ปิดตาของพวกเขาสะ！”

ด้านข้างนั้น ก็ได้มีสองคนนั้นพุ่งเข้ามา ก่อนที่จะเอาผ้าสีดำนั้นมาปิดที่ตาของฉินเทียนและเถียโถวอย่างแน่น

ใช้โอกาสที่พวกเขานั้นมองไม่เห็น หวังเหล่าหู่นั้นโกรธแค้น อยากที่จะพุ่งเข้าไปแล้วฆ่าพวกเขาทิ้งสะเลย

“เฮียหู่ ไม่ต้องรีบร้อนสิ”

“รอให้ถึงห้องขังคุก คุณยังจะกลัวพวกเขาหนีไปอีกหรอ？”กัวข่ายเอ่ยยิ้มอย่างพอใจ

หวังเหล่าหู่กัดฟันเอ่ย“ขอฝากหัวหน้าก็แล้วกัน！”

ในตอนที่เครื่องบินกำลังลงจอด หลังจากที่บินมาประมาณหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะค่อยๆร่อนลง

ฉินเทียนและเถียโถวโดนผลักออกมา หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะได้กลิ่นถึงกลิ่นหญ้า ด้านระยะไกลๆนั้นก็ได้ยินเสียงร้องคำรามของสัตว์ป่า

หากเดาไม่ผิดแล้ว ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่ในภูเขาลึกที่ไหนสักแห่ง？

อย่าที่พูดเลย เมื่อสายตานั้นได้ถูกเปิดผ้าสีดำออก ทางด้านหน้านั้น ได้เต็มไปด้วยความเขียวขจี และที่นี่ก็เป็นหุบเขาที่มีลมพัดซ่อนอยู่

เหนือด้านกำแพงภูเขานั้น ได้มีประตูหลายบาน ส่วนด้านข้างนั้นได้มีคนคุ้มกันที่ใส่ชุดต่อสู้ของมังกรซ่อนรูปเอาไว้

“ถึงแล้ว ที่นี่แหละ ！”

“พาพวกเขาไปที่ห้องขังคุกหมายเลขหนึ่ง！”

“จำเอาไว้ นักโทษสองคนนี้ต้องจับตาดูอย่างดี หากพบว่ามีใครไม่เชื่อฟัง หรือว่าพยายามหลบหนี ฆ่าทิ้งเลย！”

กัวข่ายออกคำสั่ง ก่อนที่จะผลักฉินเทียนและเถียโถว พาไปยังประตูหินที่อยู่ด้านกำแพง

ผลักประตูออกไป มองดูแล้วมังกรซ่อนรูปนั้นน่าจะขุดไปครึ่งภูเขา ชั้นด้านบนนั้น มีห้องหลายห้อง

มีห้องรับรองของผู้คุม หอพัก โรงอาหาร รวมถึงห้องประชุมนั้นจะมีให้บริการ 　

แต่ว่าห้องขังนั้น จะอยู่ชั้นใต้ดิน

หลังจากที่เปิดประตูมืดแล้ว ก็ได้มีลมเย็นๆพัดออกมา ก่อนที่จะได้กลิ่นเลือกเน่ามีกลิ่นเหม็น ทำให้คนนั้นเหมือนรู้สึกตกอยู่ในนรก

ส่วนทางด้านระเบียงนั้น ได้มีโคมไฟส่องสลัว ที่คอยส่องแสงสลัวๆในห้องขัง

ห้องขังประมาณยี่สิบห้อง มีครึ่งหนึ่งที่ว่าง ส่วนอีกครั้งนั้น มีคนที่ทำผิดนั้นไม่รู้ว่าโดนจับมานานเท่าไหร่แล้ว เมื่อได้ยินเสียง ต่างก็เงยหน้าออกมามอง ด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์ และสายตาที่ว่างเปล่า

ฉินเทียนมองไปอย่างเย็นชา อดไม่ได้ที่จะพุ่งไปถาม เพราะว่าเขาพบว่า บนเสื้อผ้าของผู้กระทำผิดนั้น ถึงแม่จะขาดไปแล้ว จนแทบจะมองไม่ออก

แต่เมื่อมองชัดๆแล้ว ก็สามารถที่จะเห็นร่องรอยบางอย่างได้

เสื้อผ้าที่พวกเขาใส่นั้น เป็นเสื้อผ้าของนักต่อสู้เฉพาะของสมาชิกมังกรซ่อนรูป

จะเอ่ยได้ว่า นักโทษพวกนี้นั้น หลายคนนั้น ไม่ใช่คนนอกที่ไหน แต่เป็นคนในของมังกรซ่อนรูปนั่นเอง！

เมื่อผ่านการติดต่อ เขาทราบว่า เสื้อผ้าของนักต่อสู้ของมังกรซ่อนรูปนั้นเป็นแบบสั่งทำ กันน้ำกันไฟในระดับหนึ่ง อีกทั้งยังสามารถป้องกันมีดหรือการโจมตีด้วยปืนได้

เสื้อผ้าชนิดนี้นั้น หากอยากที่ใส่จนขาดขนาดนี้นั้น ไม่มีสิบสีหรือยี่สิบปี ไม่มีทางที่จะทำได้อย่างแน่นอน　　

เอ่ยได้ว่า พวกนักโทษที่นี่นั้น โดนขังกันมาอย่างน้อยแล้วสิบปี！

หรือแม้กระทั่ง ยี่สิบปี！

หากเป็นระยะเวลายี่สิบปี งั้นเรื่องเมื่อก่อนที่เกิดใน ซีจุนจินหู่ ก็สามารถที่จะเดาได้ว่า คนพวกนี้ นั้นเคยเป็นลูกน้องของจินหู่มาก่อน！

การค้นพบนี้ ทำให้ฉินเทียนนั้นรู้สึกว่าวันที่ได้มานอนที่คุกนี้ เหมือนได้รับอะไรมากกว่าที่เขาคิดไว้สะอีก

“พวกเจ้า ไปที่นั่นสิ！”

“ทำตัวดีๆเอาไว้ล่ะ！”

ลูกน้องทั้งสองคนจองกัวข่าย ได้เอาฉินเทียนและเถียโถว ผลักเข้าไปในห้องที่เสริมความแข็งแกร่งพิเศษสองห้อง ประตูเหล็กขนาดใหญ่ส่งเสียง ก่อนที่จะล็อกประตู

เถียโถวนั้นไม่พอใจ อดไม่ได้ที่จะเอ่ย “พวกเรานั้นไม่ใช่นักโทษนะ แต่ว่ามาที่นี่ เพื่อรอผลตรวจสอบจากพวกเจ้านั่นแหละ！”

“พวกเจ้าจะเอาพวกเรามาขังไว้ที่นี่ไม่ได้นะ มันจะมากเกินไปแล้ว！”

“หากเอ่ยอีก ไม่กลัวว่าวันไหนจะโดนขัง งั้นแล้วหวังเหล่าหู่ล่ะ？ เขานั้นเหมือนกับพวกเรา รอผลตรวจสอบ แล้วทำไมถึงไม่เอาเขานั้นเข้ามาขังด้วย？”

เชือกพิเศษที่ได้ผูกไว้กับข้างกำแพง ที่หันหน้าเข้ากับประตูเหล็ก

มีนักโทษหลายคนที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ก่อนที่มือนั้นจะจับเชือกที่ประตูเหล็ก แล้วก็เปื้อนด้วยเลือดสดในทันที 　

“ไอพวกบ้า！”

“ทำตัวดีๆสิ！”

“เป็นหัวหน้าหมาอะไรกันหัวหน้าใหญ่？พวกเจ้านั้นเป็นแค่นักโทษ หากไม่ยอมเชื่อฟัง ก็สมควรที่จะหัวตายไปสะ ！”

“กลับไปสะ！”

“ไม่อย่างงั้นจะฆ่าพวกเจ้าส่ะ！”

ในท่ามกลางความเร่งรีบนั้น ฉินเทียนนั้นได้มองเห็น ในห้องขังไกลๆนั้น ได้มีคนหนึ่งที่ผมยาวเต็มไปหมด ปกคลุมใบหน้าเหมือนคนบ้า และไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำ　　

สายตาของเขานั้น ราวกับสัตว์ป่าที่ดุร้าย ก่อนที่จะมีแสงแห่งที่น่ากลัวผ่านเข้ามา แล้วจ้องมองไปที่เจียวซาและเมิ่งหัว

เมื่อมองเห็นพวกเขานั้นไม่หยุดที่จะทรมานนักทา ชายคนแปลกนี้ก็ได้เอ่ยตะโกนเสียงดังออกมา และยกแขนทั้งสองข้างขึ้น

มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดด้วยเหล็กใหญ่ทั้งสองข้างนั้น ได้ใช้เหล็กฟาดไปที่ประตูเหล็ก

เพลี๊ยะเพลี๊ยะ！

เสียงดังขนาดใหญ่ ที่ทำให้ทั้งห้องขังนั้นสั่นสะเทือนเสียงดังก้อง

“ไอหมาบ้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ！”

“หรือจะให้ข้าฆ่าพวกเจ้าสะ！”

เจียวซาและเมิ่งหัว สำหรับคนแปลกหน้านี้ เหมือนจะกลัวเขาเอามาก เมื่อได้ยินดังนั้นก็ได้ปล่อยเชือกในมือไปสะ

“ตาแกเฟ่ย ข้ารู้ว่า เจ้านั้นเป็นหัวหน้าของพวกเขา แล้วก็เคยเป็นลูกพี่ลูกน้องของ ซีจุน แต่หลังจากที่จินหู่ตายไปแล้ว เจ้านั้นอาจจะเป็นคนของ ซีจุน

“แต่ว่า เจ้านั้นกลับพ่ายแพ้ให้กลับไป๋จุน ”

“ไป๋จุนไม่ฆ่าเจ้า เพราะว่าไว้หน้าเจ้าแล้วนะ แต่เจ้ากลับมาถูกคุมขังไว้ที่นี่ หมดความสามารถ ไม่สามารถที่จะทำงานแสดงพลังออกมาได้”

“รอก่อนเถอะ ยังไงสะจะช้าหรือเร็วเจ้านั้นก็ต้องไปรวมอยู่ในกองกระดูกขาวนั่นแหละ！”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！”