บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 707

เมื่อได้ยินคำพูดของเมิ่งหัวแล้ว ตาแกเฟ่ยที่อยู่ในคุกนั้นร่างกายก็กระตุกสั่น ก่อนที่โซ่ที่อยู่บนตัวนั้นจะสั่นตามไป　　

ในลำคอของเขานั้นไปปล่อยเสียงคำรามดุร้ายของสัตว์ร้ายออกมา และดวงตาคู่นั้นที่เปลี่ยนเป็นสีเลือด

เมิ่งหัวนั้นตกใจจนถอยหลังออกไปก่อนที่จะกัดฟัน แล้วเอ่ยต่อ “ตาแกเฟ่ย เจ้าคิดอยากที่จะทำอะไรกัน？”

“หรือว่า เจ้านั้นอยากที่จะแหกคุกกัน？”

“จะบอกอะไรเจ้านะ เพียงแค่เจ้านั้นอยากที่จะแหกคุก คนอื่นๆนั้น จะต้องโดนจัดการประหารชีวิตในทันที！”

พวกนักโทษพวกนั้นต่างก็เอ่ยตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ตาแกเฟ่ย ทนไม่ไหวแล้ว！”

“ออกไปจัดการ！”

“พวกข้านั้นรอมาตั้งหลายปีแล้ว เพื่อนที่จะรอให้ได้รับการตัดสินที่ยุติธรรม แต่ว่าตอนนี้ ไม่มีความหวังอีกต่อไปแล้ว”

“ตาแกเฟ่ย ไม่ต้องมาสนใจพวกข้าหรอก ออกไปจัดการเถอะ ฆ่าไปพวกสัตว์ร้ายนั้นสะ ！”

“พวกเราตายไปนั้นก็คุ้มค่าแล้วล่ะ！”

เมื่อมองเห็นดังนั้นตาแกเฟ่ยเขานั้นได้มีพลังวิชาในการแหกคุก ตลอดที่ผ่านมาเขานั้นได้อดทนมาตลอด แต่นั่นก็เพราะเพื่อปกป้องชีวิตคนอื่นๆเอาไว้

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ตาแกเฟ่ยถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะมีออร่าความอาฆาตนั้นที่ได้ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา

“ถึงแม้ความยุติธรรมจะสายไปสักหน่อย แต่ว่าก็จะไม่ขาดในการมาร่วมงานแน่”

“ข้านั้นเชื่อในกลุ่มของพวกเรา！”

เมื่อมองเห็นพวกเขานั้นยอมแพ้ เจียวซาและเมิ่งหัว พวกเขานั้นก็พอใจอีก ก่อนที่จะเดินไปที่หน้าของตาแกเฟ่ย พวกเจ้านั้นแม้แต่จะเป็นลูกศิษย์ก็นับไม่ได้ด้วยซ้ำ

ตอนนี้สามารถที่จะทะยานขึ้นสูงเข้าไปอีกนั้น มันช่างสบายจริงๆ　！

แต่ว่าอยู่ในคุกนี้ พวกเขานั้นก็ยังเป็นหัวหน้าที่แข็งแกร่ง ถึงแม้จะหัวเราะเยาะเย้ย ทั้งสองคนนั้นหัวเราะออกมา ก่อนที่จะพึงพอใจแล้วเดินออกไปทางด้านนอก 　

ฉินเทียนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ทันใดจะตะโกนออกมาเสียงดัง “ไปบอกกัวข่าย ว่าหวังเหล่าหู่ให้เขาเป็นเงินเท่าไหร่ ข้าจะให้เขาเป็นสองเท่า”

“จริงหรือ？”เจียวซาและเมิ่งหัวรีบหันหน้ากลับมาทันที ด้วยสายตาที่เปล่งประกาย

เมิ่งหัวจ้องมองไปที่ฉินเทียน แล้วเอ่ยเยาะเย้ย “เจ้าจะเอาอะไรมาเปรียบเทียบกับท่านเฮียหู่？”

“เขานั้นมีทรัพย์สินมากเท่าไหร่ เจ้าไม่รู้หรือยังไงกัน？”

ฉินเทียนเอ่ยเบาๆ　“ก็เอา เพื่อนพี่น้องของข้าคนนี้ เขานั้นคือราชาเถียสิบสามแห่งวิหารเทพ！”

“ข้ารู้ ว่าพวกเจ้านั้นคือ คนของยุทธภพแห่ง อาณาจักรมังกร ไม่ได้สนใจอะไรในวิหารเทพหรอก”

“แต่ว่า ความร่ำรวยของวิหารเทพนั้น พวกเข้านั้นไม่ได้สนใจหรอกใช่ไหม？”

วิหารเทพ！

เมื่อได้ยินสามคำนี้เจียวซาและเมิ่งหัว สีหน้าพวกเขานั้นเปลี่ยนไปในทันที

นักโทษที่อยู่รอบๆและรวมถึง ตาแกเฟ่ย ทั้งหมดนั้นต่างก็มองไปที่ฉินเทียนด้วยความสงสัย พวกเขานั้นเป็นครั้งแรกที่เคยได้ยินสามคำนี้

ในท้ายสุดแล้ว ในสมัยของพวกเขานั้น บนโลกนี้นั้นยังไม่มีวิหารเทพ　　

ในตอนที่วิหารเทพนั้นได้กำเนิดขึ้น พวกเขานั้นก็ได้มาอยู่ในช่วงไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแล้ว และโดนขังมาไว้นานหลายปีแล้ว

“เจ้านามสกุลฉิน เจ้าน่าจะรู้ดี ว่าหากหลอกพวกเราแล้ว สถานที่ต่อไปของพวกเจ้านั้นจะเป็นเช่นไร！”

“เจ้านั้นจะสามารถรับผิดชอบต่อคำพูดของเจ้าได้ไหมนะ”เจียวซาเอ่ยด้วยสีหน้านิ่ง

ฉินเทียนยิ้มออกมา“ข้ากับราชาเถียสิบสาม ตอนนี้นั้นได้เป็นนักโทษของเจ้าแล้ว พวกเจ้ายังกลัวว่าพวกเรานั้นจะหนีไปอีกหรอ？”

“พวกเราก็อยู่ที่นี่ รอให้พวกเจ้านั้นมาเอ่ยเสนอราคากับพวกเรานะ”

“ยังไงสะพวกเจ้าทั้งสองคนนั้น เรื่องสำคัญเช่นนี้ หากไม่ไปรายงานให้หัวหน้าของเจ้าทราบล่ะก็ เขานั้นจะต้องสูญเสียเท่าไหร่นะ พวกเจ้าคิดว่า พวกเจ้านั้นรับผิดชอบไหวไหมล่ะ？”

เจียวซาและเมิ่งหัวหันมาสบสายตากัน ก่อนที่จะลังเลเล็กน้อย แล้วเอ่ยเบาๆ“ได้！”

“พวกเจ้ารอก่อนเถอะ！”

พวกเขานั้นตื่นเต้นระวิ่งออกไปทางด้านนอก

เดิมที ในบิลนี้นั้น หวังเหล่าหู่นั้นได้พูดสัญญาว่าจะให้ หนึ่งร้อยล้าน พวกเขานั้นจะได้รับเงินเลยไม่น้อย แต่เมื่อคิดแล้วก็ดีใจ

แต่ว่าในตอนนี้ ไม่คิดมาก่อนเลยว่า ตอนนี้จะมีปลาตัวใหญ่อีกตัวขึ้นมาติดเบ็ดให้สะแล้ว！

หากคำพูดที่ฉินเทียนนั้นเอ่ยเป็นความจริง ถ้าอย่างงั้นวิหารเทพนั้น จะต้องจ่ายให้กี่ร้อยล้านกัน？

เมื่อถึงเวลาแล้ว รายได้ของพวกเขานั้น จะต้องเปลี่ยนไปหลายสิบเท่า！

หลังจากที่เจียวซาและเมิ่งหัวจากไป ในห้องขังที่มืดมิดนั้นก็ได้เงียบสงบ หลังจากนั้น ก็ได้มีเสียงระเบิดออกมาอีก

ในรอบนี้ นักโทษพวกนี้นั้น ไม่ได้นัดกันมา แล้วจ้องมองไปที่ฉินเทียน

“เจ้าเด็กน้อย ไม่ว่าเจ้านั้นจำมาจากวิหารอะไร แต่เอาเงินมาซื้อชีวิตนั้น จะนับว่าเป็นลูกผู้ชายไหม？”

“กัวข่ายคนพวกนั้น เป็นแค่ไปพวกสวะบ้า！เจ้านั้นเอาเงินมาซื้อชีวิตจากพวกเขา นั่นก็หมายความว่าเจ้านั้นไม่ใช่ของดีอะไรล่ะสิ！”