บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 723

“นายเห็นอะไร？”

ฟังหวังเหล่าหู่เล่า หูรั่วหลันยิ่งอดไม่ได้ที่จะรีบถาม

หวังเหล่าหู่สูดหายใจเข้า ： “คุณหนูใหญ่ แม้ว่าฉันจะโกรธสุดสุด แต่ว่าพอถึงหน้าประตูบ้านของพวกคุณ จู่จู่ก็ขี้คลาด”

“ฉันดื่มเหล้าไปเยอะเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะพูดไม่ดีกับเจ้าบ้านหูหรือไม่？”

“ฉันรู้แค่ว่าฉันเป็นคนโง่เขลาคนหนึ่ง บวกกับดื่มไปเยอะมากขนาดนั้น ถ้าหากพูดไม่ดีกับเจ้าบ้านหู อย่างนั้นก็ต้องตายจริงๆ ”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุดเล่าสักพัก มองดูหูรั่วหลันแล้วพูด ： “คุณหนูใหญ่ ถ้าหากว่าฉันได้ทำเรื่องสกปรก แต่ฉันสาบานว่ากับเจ้าบ้านหูและคุณหญิง ก็คือพ่อแม่ของคุณผมเคารพจากใจจริงๆ

“พวกท่านเป็นบุคคลต้นแบบน่าชื่นชม จิตใจอ่อนโยน ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าพวกเขา ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นคนสารเลวคนหนึ่งที่ไม่อาจเทียบได้ ”

“ฉันยกย่องพวกท่านจริงๆนะ”

หูรั่วหลันพูดอย่างเจ็บปวด ：“พอแล้ว นายไม่ต้องพูดแล้ว”

“พูดประเด็นสำคัญ！”

ได้ยินหวังเหล่าหู่พูดถึงพ่อและแม่ ก็คิดถึงวันวานความสุขในครอบครัว เธอแทบจะพังทลายลง

สีหน้าที่ซีดเซียว สายตาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองตรงไป

เหลิ่งหยุนจับมือของเธอไว้ ลูบๆส่งพลังและความห่วงใยให้

ฉินเทียนอยากที่จะพูดต่อแต่ก็ไม่พูด เขาอยากจะบอกรั่วหลันว่าพี่ชายของเขาหูเฟยยังมีชีวิตอยู่

แต่คิดถึงสภาพของหูเฟย เขาก็ต้องเก็บไว้ ยังต้องรอหูเฟยมาบอกด้วยตัวเอง

เขารู้ว่าในใจของหูเฟยก็มีความลำบากใจอยู่ นอกจากเขาจะเดินออกมาเอง กล้าที่จะเผชิญหน้า ไม่เช่นนั้นใครก็ช่วยเขาไม่ได้

จะให้พูดให้ถูก ในตอนนี้ยังไม่ถึงชัยชนะครั้งสุดท้าย มีเรื่องบางเรื่องช่วงเวลานี้เก็บเป็นความลับจะดีกว่า

“คุณบอกว่าคุณมาถึงประตูของตระกูลหู หลังจากที่เมาเหล้าจู่ๆก็กลัวขึ้นมา ”

“งั้นก็หมายความว่า คืนนั้นคุณไม่ได้เข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลหู ไม่ได้เจอกับเจ้าบ้านหู？”เขาถามหวังเหล่าหู่

หวังเหล่าหู่พยักหน้า ： “ถึงแม้ฉันไม่กล้าเข้าไป แต่กลับไปแบบไร้ประโยชน์ ก็ไม่เต็มใจเล็กน้อย”

“ในคืนนั้นลมค่อนข้างแรงมาก กลิ่นเหล้าของฉันตีขึ้นมา เมาเมามึนมึน ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว ไม่รู้ยังไงก็เดินมาถึงพุ่มดอกไม้ข้างทางแล้ว ”

“ฉันคิดว่ารอพรุ่งนี้เช้า เมื่อเจ้าบ้านหูตื่นมาฝึกตอนเช้า ฉันค่อยบอกกับเขา”

“ไม่รู้ว่าฉันนอนอยู่ตรงพุ่มดอกไม้ข้างทางนานเท่าไร ในอาการสะลืมสะลือ จู่ๆก็รู้สึกว่าอากาศรอบข้างเปลี่ยนเป็นร้อนระอุ เหมือนกับถูกเผาไหม้อย่างไงอย่าวนั้น หลังจากนั้นฉันก็ถูกกลิ่นควันที่รุนแรงปลุกให้ตื่นขึ้นแล้ว”

นึกย้อนกลับไปภาพนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ในแววตาแสดงให้เห็นถึงแววตาแห่งความกลัว

“ฉันมองเห็นเปลงไฟพุ่งขึ้นฟ้า”

“คฤหาสน์หูซื่อได้ติดอยู่ในทะเลเพลิง！”

“สติผมถึงตอนเกิดเรื่องแล้ว อยากที่จะรีบพุ่งเข้าไปดับไฟ ในตอนนั้น ฉันเห็นคนสองสามคนเดินมาทางฉัน———”

“คือใคร？”

“ใช่หยางต้าวพวกเขาไหม”หูรั่วหลันเจ็บปวดเจียนตาย กัดฟันโกรธ

หวังเหล่าหู่กัดฟันพูด ： “ใช่ ก็คือพวกเขา！”

“ในตอนนั้นฉันคิดว่า พวกเขาจะรีบดับไฟ แต่ด้วยแสงของเปลวไฟ เห็นสีหน้าของพวกเขาผิดปกติ！”

“ด้วยสัญชาตญาณของฉัน หลบอยู่ในพุ่มดอกไม้ไม่ได้ออกมา”

“บังเอิญมากที่พวกเขาสามคนเดินมาที่พุ่มดอกไม้ข้างนอก มองดูไฟไหม้พร้อมพูดคุยด้วยเสียงเบาๆ”

ฉินเทียนและคนอื่นๆล้วนรู้ว่าคำสารภาพของหวังเหล่าหู่มาถึงช่วงประเด็นสำคัญแล้ว

เขาได้ยินเรื่องที่พวกหยางต้าวคุยกันทั้งหมด ก็คือความจริงที่อยู่เบื้องหลัง