บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 739

จากการรายงานของเด็กรับใช้คนนั้น ฉินเปียวกลับไม่ค่อยสนใจเรื่องที่เกี่ยวกับหยางต้าวเท่าไรนัก ราวกับ หยางต้าวผู้นี้ เป็นเพียงมดตัวหนึ่งที่จะมีหรือไม่มีก็ไม่ได้สำคัญอะไร

เขาจ้องมองเด็กรับใช้คนนั้น ยิ้มและพูดว่า “แกพึ่งมาอยู่ใหม่หรือ?”

เด็กรับใช้ตกใจไปครู่หนึ่ง และรีบตอบว่า “เรียนคุณชาย กระผมมาได้ครึ่งเดือนแล้วครับ เหล่าหวังที่เฝ้าประตูวันนี้หยุด ดังนั้นกระผมเลยมาปฏิบัติงานแทนชั่วคราวครับ”

ฉินเปียวพยักหน้า “ครึ่งเดือน ก็ถือว่านานอยู่นะ ควรที่จะรู้กฎระเบียบของวังตะวันออกได้แล้ว”

“น้องจื่อฮวาชอบชุดชาวฮั่น ถ้าฉันจำไม่ผิด วันนี้เขาจะมาที่นี่ ฉันแจ้งไปเรียบร้อยแล้วว่า ให้ทุกคนในวังตะวันออกสวมใส่ชุดชาวฮั่น”

"อย่าบอกว่าแกไม่ได้รับการแจ้ง?"

เด็กรับใช้คนนั้นตกใจไปชั่วขณะ เขามองดูฉินเปียวและสาวใช้ทั้งสองที่ล้วนแต่สวมใส่ชุดชาวฮั่น และเมื่อมองกลับไปตามทางที่ตนเดินมานั้น คนทั้งหมดในวังตะวันออก ไม่ว่าจะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง คนแก่หรือเด็ก ล้วนแต่สวมใส่ชุดชาวฮั่นกันทั้งนั้น

เขากลับมามองชุดลำลองที่ตนสวมใส่อยู่ จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

“คุณชายได้โปรดยกโทษให้ด้วย!”

“กระผม....กระผมสะเพร่าจนลืมเองครับ!”

“กระผมจะไปเปลี่ยนชุดฮั่นตอนนี้เลยครับ!”

ขณะที่พูด เขาก็เอาศีรษะโขกกับพื้นดังโป๊กโป๊กไปด้วย

ฉินเปียวยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ไม่จำเป็นแล้ว”

“เด็กๆ ____”

ด้านหลังพุ่มไม้ที่อยู่ไกลออกไป มีผู้ชายหลายคนวิ่งออกมาทันที พวกเขามีมีดด้ามยาวเหน็บอยู่บริเวณเอว สวมใส่ชุดฮั่นสีดำ สีหน้าไร้ความรู้สึก ดูไปก็เหมือนกับองครักษ์สมัยโบราณในพระราชวังเลย

“คุณชายได้โปรดสั่งการ!”

บอดี้การ์ดเหล่านั้นโค้งตัวลงต่ำมากเพื่อรอรับคำสั่ง ไม่มีใครกล้ามองหน้าของฉินเปียว

แม้ว่าฉินเปียวจะยิ้มตาหยี่ จนเหมือนคุณชายเศรษฐีที่มีจิตใจดีงามก็ตาม แต่คนที่เคยเข้าใกล้หรือได้สัมผัสกับเขา ต่างรู้ถึงความน่ากลัวของเขาเป็นอย่างดี

เพราะว่าเด็กรับใช้คนนี้มาอยู่ได้ไม่นาน ดังนั้นเลยไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำสั่งให้สวมใส่ชุดชาวฮั่นที่ฉินเปียวประกาศออกไป

ฉินเปียวโบกมือ เหมือนเป็นการสั่งให้กำจัดขยะกองนี้ออกไปซะ

“ในเมื่อเขาชอบชุดนี้มาก งั้นก็ลากเขาออกไปและถอดมันออกมาซะ”

“ขอบคุณคุณชายมากครับ!” เด็กรับใช้นึกว่าจะถูกลงโทษขั้นรุนแรง คิดไม่ถึงว่า จะแค่ให้บอดี้การ์ดถอดเสื้อที่เขาใส่อยู่ออก เขาดีใจมากและรีบกล่าวคำขอบคุณ

“ไม่ต้องให้พี่บอดี้การ์ดจัดการหรอก กระผมจัดการเองได้!”

พูดพลางเขาก็รีบจัดการถอดเสื้อผ้าออกทันที

ฉินเปียวมองเขาราวกับเป็นไอ้โง่คนหนึ่ง

บอดี้การ์ดสองคนกรูเข้ามา และจับเด็กรับใช้คนนั้นเอาไว้

“ไอ้หนูน้อย ฟังให้ดีนะ คุณชายให้ถลกหนังของแกออก ไม่ใช่ให้แกถอดเสื้อผ้าออก!”

“ลากตัวไปที่บ้านสัตว์!”

เมื่อได้ยินคำว่า “บ้านสัตว์” เด็กรับใช้ก็รู้ได้ทันทีว่าจะต้องโดนถลกหนังเข้าแล้วจริงๆ เขากลัวมากจนฉี่ราด กรีดร้องอย่างสุดเสียงจนสติหลุดวิญญาณเตลิด

แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ในสายตาของฉินเปียว ชีวิตของเขา ไม่มีค่าอะไรเลยแม้แต่น้อย

ใครก็ตามที่ไม่เชื่อฟังเขา ล้วนแล้วแต่มีจุดจบเช่นนี้

ชีวิตของคนคนหนึ่ง เพียงแค่เพราะว่าใส่เสื้อผิด จนถึงขั้นต้องโดนถลกหนังออก สาวใช้ชุดสีเขียวและชุดสีแดง ต่างก็กลัวจนตัวสั่นและไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

“ไปเถอะ ไปศาลาเฟิ่งหมิงกัน”

“จริงสิ น้องจื่อฮวาชอบจันทน์หอม ไป ไปเอาท่อนจันทน์หอมเกรดชั้นเลิศที่ฉันพึ่งได้มาที”

เขาเดินไปอีกทางหนึ่งด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข ดูเหมือนว่าลักษณะท่าทีของเขาจะกลับมาเป็นคุณชายที่สง่างามอีกครั้ง

ในศาลาอันสวยงามหลังหนึ่ง มีหญิงสาวที่สะอาดหมดจรดและสง่างามคนหนึ่งนั่งอยู่ แกมวยผมรวบตึง และสวมใส่ชุดฮั่นที่สวยงาม

มองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นคุณหนูของตระกูลที่สูงศักดิ์ ตั้งแต่เล็กไม่เคยได้ทำงานลำบากมาก่อน มันทำให้รู้สึกว่า เขาคงไม่ได้กินอาหารเหมือนมนุษย์เดินดินทั่วไป

บนโต๊ะน้ำชาเบื้องหน้าของเขา มีเครื่องดนตรีเหยาฉินวางอยู่

ด้านข้างมีสาวใช้สวมกระโปรงสีเหลืองยืนอยู่ ดูแล้วแกน่าจะอายุราวๆ สักสิบสี่สิบห้าปี แววตาคู่นั้นดูมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ

เมื่อเห็นฉินเปียว แกก็เบ้ปาก และพูดอย่างไม่เกรงใจว่า “คุณชายฉินเปียว อยู่ๆ แกก็เรียกคุณหนูของพวกเรามา ตอนนี้คุณหนูของพวกเรามาถึง และรออยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว แต่แกกลับเอ้อระเหยลอยชายมาช้าแบบนี้”

“ไม่ได้ ควรถูกลงโทษ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของสาวใช้ชุดเหลืองแล้ว สาวใช้ชุดเขียวและสาวใช้ชุดแดง ต่างก็เหงื่อตกพลั่กๆ