บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 761

ท้องฟ้า ในที่สุดก็สว่างแล้ว

ณ จวนฉิน วังตะวันออก

เนื่องจากงานเลี้ยงเฉลิมฉลองเมื่อคืนวานนี้ ฉินเปียวนอนดึกมาก แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยนอนหลับด้วยความขี้เกียจเช่นนี้ ทว่าวันนี้เขากลับนอนอย่างเกียจคร้าน

เขาหลับใหลอยู่ภายในห้วงนิทราและฝันหวาน พี่ชายที่เขาคิดอยากจะโจมตีมาโดยตลอด คิ้วต่ำตาต่ำ[1] ยอมคุกเข่าลงตรงหน้าเขา

เขาประสบความสำเร็จกลายเป็นเจ้าบ้านคนใหม่แห่งตระกูลฉิน เป็นที่เรียกกันว่าราชาแห่งซีเป่ย

เมื่อได้กลายเป็นราชาแห่งซีเป่ย เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเขา ทั่วทั้งเขตแดนซีเป่ยนั้นคือรากฐานของเขา

ด้วยรากฐานนี้ของเขาจะเป็นการเริ่มต้นเส้นทางการเดินสู่ความยิ่งใหญ่ที่อยู่ภายในหัวใจของเขา

หลังจากที่ตื่นจากห้วงความฝัน เขาพบกว่าบรรยากาโดยรอบนั้นเงียบสนิท

ขณะที่เขานอนไม่มีใครกล้าเข้ามารบกวนเขา เมื่อเป็นเช่นนี้เขารู้สึกพอใจมาก

เขาอ้าปากหาวหนึ่งครา ย้อนนึกถึงภาพฉากบางส่วนภายในความฝัน ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ

“ฉินเทียน นายไม่คู่ควรเป็นลูกหลานตระกูลฉิน ฉันจะใช้การกระทำมาเป็นตัวพิสูจน์” มุมปากยกยิ้ม เขาเอ่ยพึมพำกับตนเองประโยคหนึ่ง

“อะหง อะลวี่ ฉันตื่นแล้ว”

“เข้ามา ปรนนิบัติคุณชายในการเปลี่ยนเสื้อผ้า”

เขาสวมชุดนอนและลงจากเตียงนอน เขาตะโกนเรียกเป็นปกติ เหมือนอย่างในทุกวัน

ถ้าหากเป็นเหมือนอย่างเคย หลังจากที่เขาตะโกนเรียก อะหงและอะลวี่คนรับใช้ข้างกายเขาก็จะเข้ามาในทันที

ร่างกายของพวกเธอนั้นอรชรอ้อนแอ้นราวกับนกตัวน้อยบนกิ่งไม้อย่างไรอย่างนั้น รอยยิ้มสว่างเจิดจ้าเหมือนกับแสงอาทิตย์ในยามเช้า

ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับฉินเปียว หัวใจเต้นระรัว ใบหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาพร่าเลือน

“คุณชายแข็งแกร่งมากเลย!”

“คุณชายมีกล้ามหน้าท้องที่งดงาม!”

“คุณชายเป็นผู้ชาย...ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกเลยจริงๆ...”

นั่นคือคำชมเชยที่มาจากก้นบึ้งหัวใจของหญิงสาว

เช่นนั้นบางครั้งเมื่อฉินเปียวมีความสนใจ เขาใช้ประโยชน์จากความแข็งแกร่งในตอนเช้าและแสดงความโปรดปรานพวกหล่อนหนึ่งครา

โดยพื้นฐานแล้วหลังจากที่ได้แสดงความโปรดปราน อะหงและอะลวี่ก็จะนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงใหญ่และนอนอยู่ด้านหลังของเขาตลอดทั้งวัน

เมื่อใดก็ตามที่ฉินเปียวนั้นใจกว้างมากเป็นพิเศษ เดิมทีเขานั้นเป็นคนรักความสะอาด เตียงของเขาไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้อง

ในขณะนี้ เมื่อมองดูตัวเองในกระจก ด้วยร่างกายที่แข็งแกร่ง ใบหน้าที่แน่วแน่และเด็ดเดี่ยว เขารู้สึกว่าสัตว์ร้ายภายในร่างกายของเขานั้นกำลังจะตื่นขึ้น

นัยน์ตาของเขานั้นปรากฏร่องรอยความแปลกประหลาด

“อะหง อะลวี่ เตรียมตัวไว้ให้พร้อม วันนี้ฉันจะแสดงความโปรดปรานต่อพวกเธอ!”

เขาเอ่ยอีกคราหนึ่ง

เมื่อตระหนักได้ว่าไร้ซึ่งผู้ใดตอบกลับ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

อะหง อะลวี่หายไปไหน?

พวกหล่อนอยากตายหรือ?

ขณะนี้ ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าสิ่งนี้นั้นไม่ถูกต้อง!

ด้านนอกเงียบงันผิดปกติ!

ตามปกติแล้ว ถึงแม้ว่าจะเงียบ แต่ทว่าเมื่ออาศัยโสตประสาทการได้ยินที่พิเศษของเขา เขายังสามารถได้ยินเสียงคนรับใช้ที่กำลังทำงานอยู่ในระยะไกล

เสียงไม้กวาดปัดกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่น เสียงบัวรดน้ำที่กำลังรดน้ำต้นไม้

แต่วันนี้กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่น้อย!

แม้กระทั่งเสียงนกร้องก็ยังไม่มี

เงียบสงัด!

เงียบงันราวกับว่าทุกอย่างตายจากไปหมดแล้วอย่างไรอย่างนั้น!

ราวกับว่าวังตะวันออกที่ยิ่งใหญ่นั้นได้กลายเป็นสุสานเพียงชั่วข้ามคืน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น!” สีหน้าของฉินเปียวดูน่าเกลียดขึ้นทันใด เขาแผดเสียงคำรามและรีบเดินออกไปด้านนอกในทันใด

เมื่อได้เห็นภาพเหตุการณ์ในลานกว้าง เขาอดไม่ได้ที่จะตื่นตะลึง

ภาพเบื้องหน้า ไม้กระดานนับสิบแผ่นถูกจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อย บนไม้กระดานเหล่านั้นล้วนแต่มีศพผู้คนที่ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าขาว

เบื้องหลังศพเหล่านั้นเต็มไปด้วยฝูงชนที่กำลังนั่งคุกเข่า

ทั่วทั้งวังตะวันออก รวมถึงฮุยเฮ่อ อะหงและอะลวี่ ทุกคนต่างกำลังนั่งคุกเข่าและก้มศีรษะลง

ร่างกายของผู้คนเหล่านั้นต่างสั่นสะท้าน

ท่ามกลางพวกเขา มีคนกลุ่มหนึ่งที่ไม่ใช่สมาชิกของวังตะวันออก

พวกเขาทุกคนสวมชุดไว้ทุกข์ ดวงตาแดงก่ำ

ฉินเปียวรู้จักคนเหล่านี้ พวกเขานั้นมาจากเมืองซินเฉิง จวนราชาซีเตี้ยน

คนที่คอยสนับสนุนเขามากที่สุด จวนราชาซีเตี้ยนเป็นรากฐานที่สำคัญในตระกูลฉิน

“ผู้อาวุโสเฮ่อ นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“คนที่เสียชีวิตเหล่านี้คือใคร?”

“หรือว่าคุณไม่รู้กฎของฉันงั้นเหรอ? ไม่ว่าผู้ตายจะเป็นใคร การที่ให้ฉันไปงานศพในช่วงเช้าตรู่ นั่นเท่ากับว่าต้องการทำให้ฉันดวงซวยใช่หรือไม่?”