บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 762

สีหน้าของหยางหลิวเศร้าหมองและไม่พอใจ หล่อนนำพาฝูงชนที่กำลังแบกหามศพมาด้วยตัวหล่อนเอง มุ่งตรงไปยังจุดศูนย์กลางของจวนฉิน ห้องพิพากษา

สถานที่แห่งนี้ บุคคลที่มีความสามารถและทักษะที่โดดเด่นของยุคก่อนแห่งตระกูลฉินเป็นฝ่ายที่รับผิดชอบต่อเรื่องราวภายในตระกูล

ในวันนี้ หยางหลิวต้องการเชิญนายหญิงใหญ่มาจัดการชี้ขาดเรื่องใหญ่เรื่องนี้!

ผู้นำแห่งซีเตี้ยนเสียชีวิต กระทบกระเทือนต่อจิตใจของผู้คนทั้งตระกูล ไม่ว่าศพจะเคลื่อนผ่านไปยังที่ใด ผู้คนต่างหวาดผวา

บ้านเก่าแก่ของตระกูลฉินไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ขึ้นมาเนิ่นนานมากแล้ว

หญิงชราต่งซวงจุนได้มานั่งอยู่ภายในห้องพิพากษา ทั้งด้านซ้ายและด้านขวา ทั่วทั้งตระกูลฉินดูน่ายำเกรงและน่าเคารพ

การตายของซีเตี้ยนนั้นน่าเวทนาและรวดเร็วจนเกินไป!

ชั่วขณะหนึ่ง ไม่ว่าใครก็ไม่อาจยอมรับความจริงอันโหดร้ายนี้ได้เลย

ต่งซวงจุนนั้นมีผมขาวทั่วทั้งศีรษะ หน้าตาน่าเกรงขาม นายหญิงใหญ่ผู้นี้เข้ามาในตระกูลฉินตั้งแต่อายุสิบแปดปี แต่งงานกับฉินว่างจู่ผู้ที่เป็นปู่ของฉินเทียน หล่อนใช้ชีวิตอยู่ในบ้านตระกูลฉินมาเนิ่นนานนับหกสิบปีแล้ว

ในตอนที่หล่อนแต่งงานเข้าตระกูล ฉินว่างจู่นั้นยังไม่ได้เป็นเจ้าบ้านตระกูลฉิน ท่ามกลางบรรดาเหล่าพี่น้อง เขานั้นไม่ได้เป็นคนที่ถูกโปรดปรานเสียด้วยซ้ำ

ภายใต้ความช่วยเหลือของต่งซวงจุนภรรยาที่เก่งและมากด้วยความสามารถ พยายามทำทุกวิถีทางและได้เข้ามาเป็นแกนหลักภายในตระกูล

เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ในเวลานั้นฉินเทียนเพิ่งจะอายุกี่ขวบกันเชียว แต่สำหรับความทรงจำของปู่ฉินว่างจู่นั้นลึกซึ้งมาก

เพราะว่าปู่นั้นชื่นชอบเขามาก

เช่นนั้น เมื่อตอนที่เขายังเป็นคุณชายใหญ่ที่แท้จริงแห่งตระกูลฉิน นับได้ว่าเป็นผู้ที่ถูกสืบทอดมานานถึงสามชั่วอายุคน

แต่ทว่าฉินว่างจู่กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

จากนั้นอาของฉินเทียน บุตรชายคนที่สองของต่งซวงจุน น้องชายของฉินฉีพ่อของฉินเทียน ฉินหลิน เกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหันและหนีออกจากตระกูลไป

เหตุการณ์มากมายทำให้ต่งซวงจุนนั้นตกอยู่ท่ามกลางสถานการณ์ที่ไร้ซึ่งความมั่นคง

วงศ์ตระกูลถูกเฝ้าจับตามอง ทำการวางแผนอย่างเปิดเผย บีบบังคับให้เธอสละตำแหน่งเจ้าบ้าน

แม้ว่าต่งซวงจุนนั้นจะเป็นเพียงผู้หญิงยิงเรือ แต่ทว่าก็เป็นหญิงที่มีความสุขุมและเด็ดขาด ต่อหน้าวงศ์ตระกูลเธอนั้นคอยถ่วงเวลา แต่ทว่าลับหลัง พ่อของฉินเทียนก็คือฉินฉีลูกชายคนโตของหล่อน หล่อนบอกกล่าวเรื่องราวการแต่งงานของตระกูลหยางแห่งเมืองกาน

ตอนนั้นแม่ผู้ให้กำเนิดฉินเทียน หลานจือ หล่อนล้มหมอนนอนเสื่อด้วยโรคภัยร้ายแรง

ฉินเทียนยังคงจำได้ งานแต่งยิ่งใหญ่ของพ่อ ผ้าไหมสีแดงและผ้าไหมหลากสีประดับบนร่างกาย ทั้งวงศ์ตระกูลร่วมเฉลิมฉลอง

เขาที่อายุเพียงไม่กี่ขวบเฝ้ามองแม่ที่ป่วย จ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียวและร่างกายที่ผอมซูบ น้ำตารินไหลลงมาภายใต้ความเงียบ

“เทียนเอ๋อร์ไม่ร้องไห้”

“สักวันหนึ่งเทียนเอ๋อร์ของแม่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เหมือนกับในวันนี้ จวนฉินจะต้อบรับลูก...”

“เพียงแต่น่าเสียดาย แม่ไม่สามารถเห็นสะใภ้เทียนเอ๋อร์ของแม่ได้อีกแล้ว”

“รับปากแม่ อย่าได้กล่าวโทษพ่อของลูก...”

ฉินเทียนในวัยเยาว์ปาดน้ำตา กัดฟันแน่นและเอ่ย “ต้องโทษหญิงร้ายผู้นั้น!”

“เป็นคนที่บังคับให้พ่อของผมต้องแต่งงานกับนังจิ้งจอกคนนั้น!”

รอยยิ้มของหลานจือจืดจาง เวลาผ่านไปชั่วขณะ จากนั้นหล่อนถอนหายใจ “ผู้หญิงคนนี้ เก่งกาจไม่แพ้ผู้ชาย!”

“มีหล่อนอยู่ ตระกูลฉินจะไม่มีทางล่มสลาย!”

ฉับพลันหล่อนแสดงสีหน้าบึ้งตึงและมีท่าทีโกรธเคือง “ลูกไม่ได้รับอนุญาตให้ดูหมิ่นและไม่เคารพต่อหล่อน หล่อนคือย่าของลูก!”

“แล้วก็หลังจากที่แม่จากไปแล้ว ลูกจงจำไว้ จะต้องเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้น หล่อนคือแม่ของลูก เข้าใจหรือไม่?”

ขณะเอ่ย หล่อนมีอาการไออย่างรุนแรง

ในเวลาต่อมา ผู้เป็นแม่ก็ได้จากไปด้วยอาการป่วย

หยางหลิวได้ให้กำเนิดฉินเปียว แม่และลูกได้รับความโปรดปราน ฉินเทียนลูกคนโตและหลานคนโตนั้นถูกลดระดับความสำคัญลง...

คนหนึ่งคือนายหญิงใหญ่

คนหนึ่งคือคุณหญิง

ตอนนั้นนายหญิงใหญ่สามารถควบคุมสถานการณ์ ห้ามปรามและยับยั้งวงศ์ตระกูลได้เนื่องจากการพึ่งพาอาศัยการแต่งงานนี้

ตระกูลหยางของหยางหลิวแห่งเมืองกาน แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบได้กับตระกูลฉิน แต่ก็เป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับสองแห้งซีเป่ย

ตลอดหกสิบปี ต่งซวงจุนเผชิญหน้าต่อเรื่องราวต่างๆและได้รับประสบการณ์มากมายภายในตระกูลฉิน

เธอสามารถยืนหยัดได้จนถึงทุกวันนี้และเธอยังสามารถจัดการควบคุมผู้คนทั้งหมดได้อีกด้วย ความกล้าหาญและทักษะฝีมือของเธอนั้นเด่นชัดเป็นที่ประจักษ์

ในเวลานี้ เมื่อมองไปยังศพที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเธอนั้นไร้ซึ่งอารมณ์ใด นัยน์ตาล้ำลึกคู่นั้นทำให้ผู้คนไม่สามารถคาดเดาสิ่งใดได้

“คราแรกคือเจิ้นเทียนหนาน ต่อมาคือมือสายฟ้า”

“ส่วนครานี้ฉินเทียนเพ่งเล็งกรงเล็บปีศาจร้ายไปยังราชาซีเตี้ยน”

“ภายในคืนเดียวเขาสังหารผู้คนไปถึงสามสิบแปดคน!”

“กระทำเลวทรามเช่นนี้ โหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้ ควรจัดการเช่นไร นายหญิงใหญ่ คุณจะกล่าวว่าอย่างไร”

“หากครั้งนี้คุณยังคงอดทนอดกลั้นต่อการกระทำเช่นนี้ ฉันเกรงว่าทุกคนคงจะไม่ยินยอม ทุกคนต่างได้รับความกระทบกระเทือนต่อสภาพจิตใจ”

หยางหลิวคุกเข่าอยู่ด้านหน้า เอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“นายหญิงใหญ่ ฉัน---” ร่างกายของถงจิ่งสั่นสะท้านอย่างรุนแรง รีบร้อนต้องการอยากจะกล่าวบางสิ่ง

“ทำไม คุณไม่ยินดีงั้นหรือ?”

“ไม่ยินดีที่จะทำงานให้กับตระกูลฉินงั้นหรือ?” นายหญิงใหญ่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ไม่ใช่!”

“ถงจิ่งได้รับความเมตตากรุณาจากตระกูลฉิน ชีวิตนี้ทำเพื่อตระกูลฉิน จะพยายามทำให้ดีที่สุด แม้ตัวตายก็ยินดี”

“เพียงแต่----”

นายหญิงใหญ่เอ่ยอย่างเย็นชา “ยังจะพูดพล่ามสิ่งใดอีก!”

“ให้คุณทำ คุณก็แค่รับผิดชอบและทำไปเสีย!”

“ทำได้ดี ตระกูลฉินจะมอบรางวัล แต่หากทำได้ไม่ดี จะถูกลงโทษอย่างสาสม!”

ถงจิ่งทำได้เพียงแค่โค้งคำนับและเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ “รับทราบ!”

เมื่อรู้สึกว่าสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เขา ใบหน้าของถงจิ่งแดงเรื่อ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบริเวณหน้าผาก

พละกำลังที่ซีเตี้ยนครอบครองนั้นเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดในบรรดาห้าราชา อีกทั้งเขายังเป็นคนของหยางหลิว

ปัจจุบันนี้พื้นผิวภายนอกตระกูลฉินนั้นยังคงเป็นปึกแผ่นเดียวกัน แต่ทว่าสถานการณ์ตอนนี้กลับแยกออกเป็นสามกองกำลังขนาดใหญ่

กองกำลังแรก แน่นอนว่าเป็นนายหญิงใหญ่ ตำแหน่งของเธอนั้นยังไม่สั่นคลอน

ในอีกด้านหนึ่ง ราชาจินตูนผู้นำแห่งห้าราชาคอยช่วยเหลือเธอด้วยความซื่อสัตย์ อีกด้านหนึ่ง ข้างกายนายหญิงใหญ่ยังมียอดฝีมือผู้อื่น

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง เธอยังครอบครองความแข็งแกร่งบางอย่างที่ยังไม่เป็นที่รู้จัก

กองกำลังสองนั่นก็คือหยางหลิว และฉินเปียวสองแม่ลูก พวกเขาต้องการครองตำแหน่งเจ้าบ้าน และคาดหวังมาโดยตลอดว่าพวกเขาสามารถครองตำแหน่งนี้ได้

กองกำลังสามในนามเจ้าบ้านฉินฉี

ในบรรดากองกำลังหลักทั้งสาม ความแข็งแกร่งของฉินฉีนั้นนับได้ว่าน้อยที่สุด แทบจะกล่าวได้ว่าไม่จำเป็นต้องมีก็ได้

ตอนนี้นายหญิงใหญ่ได้มอบตำแหน่งที่สำคัญเช่นนี้ให้กับถงจิ่ง ราวกับว่าเป็นการทำลายความสมดุล

นี่ไม่ใช่การวางเขาลงบนเตาไฟแล้วย่างเขาหรอกหรือ!

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงสองแม่ลูกหยางหลิว พวกเขาไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆอย่างแน่นอน

ถ้าไม่มีริมฝีปาก ฟันก็จะหนาว[1] หมายถึง มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่จะขาดจากกันไม่ได้ ต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน