บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 766

หยางหลิวยิ้มพลางเอ่ย “ราชาถงจิ่ง อย่าได้รีบร้อนไปเลย”

“ทำไมฉันถึงเห็นว่าคุณนั้นดูประหม่านัก?”

“ไม่เป็นไรหรอก พวกเรามาคุยกัน จากที่ฉันรู้มา คุณน่ะเพื่อตระกูลฉินแล้วตลอดทั้งชีวิตนี้ยังไม่เคยแต่งงานเลยใช่หรือไม่?”

“ไอหยา เอ่ยถึงเรื่องนี้ตระกูลของพวกเราต้องขออภัยต่อคุณด้วย”

“แต่ทว่าตอนนี้ก็ยังไม่สายไปหรอกนะ ฉันคิดว่าร่างกายของคุณนั้นยังคงแข็งแรงมาก คุณคิดว่ายายแม่มดนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฉันคิดว่าพวกคุณทั้งสองนั้นเหมาะสมกันมาก ไม่อย่างนั้น----”

ใบหน้าชราของถงจิ่งแดงก่ำ เอ่ยเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก “คุณหญิง อย่าได้ล้อเล่นกันเลย!”

“ฉันขอตัวก่อน!”

ขณะที่พูด เขานั้นไม่ได้สนใจแล้วว่าหยางหลิวจะฝากสิ่งของอะไร เขารีบจากไปราวกับกำลังหลบหนี

ไหนเล่าจะเป็นการช่วยเหลือ เห็นได้ชัดว่านี่คือการสอดส่องสถานการณ์ของเขา หลังจากที่ครุ่นคิดว่าในอนาคตจะต้องมียายแก่คอยอยู่เคียงข้าง ใบหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นสีหน้าสะอิดสะเอียด

เมื่อเห็นราชาถงจิ่งที่มียศถาบรรดาศักดิ์และขึ้นชื่อเรื่องความสุขุมรอบคอบวิ่งหนีจากไปเช่นนั้น ใบหน้าของหยางหลิวพลันปรากฏรอยยิ้ม

“ยายแม่มด คู่หูที่ฉันหามาให้คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”

ยายแม่มดเอ่ยอย่างไร้ยางอาย “อันที่จริงเมื่อมองดูแล้วก็ยังแข็งแรง ไม่รู้ว่าจะทนต่อการกระทำซ้ำไปซ้ำมาได้หรือไม่”

“คุณหญิงไม่รู้อะไร ในตอนที่ฉันยังเป็นหญิงสาววัยละอ่อน ทักษะเอวของฉันนั้นน่าทึ่งมาก”

“ถุย!” หยางหลิวพลันนึกถึงบางสิ่ง ฉับพลันใบหน้าแดงก่ำหัวใจเต้นระนัว เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “แก่แล้วหน้าไม่อาย พูดสองประโยคก็แสดงท่าทีฮึกเหิมเสียแล้ว”

“คุณออกไปเสียเถอะ ฉันจะสวดมนต์”

ยายแม่มดยิ้มร้ายกาจ คุณหญิงที่อยู่ตรงหน้าแม้ว่าจะอายุสี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ทว่าคนประเภทนี้นั้นมักจะปฏิบัติตัวเป็นอย่างดี

อีกทั้งยังมีพื้นฐานที่ไม่เลว ดังนั้นเมื่อมองดูแล้วดูเหมือนหญิงสาวในวัยสามสิบต้นๆ

มีเสน่ห์และสามารถทำให้ผู้คนหลงใหล สังหารหญิงสาวผู้คนอื่นได้ภายในไม่กี่วินาที

คนเช่นนี้จะไม่มีความต้องการบางอย่างได้อย่างไร?

ยายแม่มดในฐานะแม่นมคอยรับใช้ข้างกาย ในช่วงกลางดึกหลายคืนมักจะได้ยินเสียงที่ผู้คนบางส่วนนั้นไม่รู้จักดังขึ้น

เสียงนั้นคือความปรารถนาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณหญิง เพียงแค่คุณบอก ฉันจะนำนายท่านกลับมาด้วยกำลัง!”

“เป็นคู่สามีภรรยาที่ดีไม่ได้ กลับไปเป็นนักบวช!”

“ตราบใดที่คุณออกคำสั่ง ฉันจะไปจับตัวเขากลับมาในทันที!”

ความไม่พอใจปรากฏขึ้นในดวงตาของหยางหลิว

“จับตัวเขากลับมาได้ แต่ไม่อาจนำหัวใจของเขากลับมาได้”

“เป็นนักบวชอะไรกัน ฉันว่าการที่เขาหลบซ่อนเช่นนี้ นั่นก็เพราะคิดถึงอดีตภรรยา!”

“เขาแต่งงานกับฉันในขณะที่อดีตภรรยาของเขากำลังป่วย เรื่องนี้จะต้องเป็นปมที่อยู่ภายในหัวใจของเขาและไม่อาจแก้ปมนี้ได้ไปตลอดชีวิต!”

“ฉินฉี พวกคุณสองแม่ลูกต้อนรับฉันเข้ามาภายในตระกูล ยืมอำนาจของตระกูลของฉันเพื่อสร้างความมั่นคงให้แก่ตระกูลตนเอง ตอนนี้เมื่อใช้ประโยชน์เสร็จก็ทิ้งไป!”

“คุณคอยดู!”

“ฉันไม่มีทางวางมือจากเรื่องนี้แน่!”

“รอให้ฉันสังหารเมล็ดพันธ์ที่ผู้หญิงคนนั้นได้ให้กำเนิดแก่คุณก่อนเถอะ คอยดูว่าคุณจะยังนิ่งเฉยได้อีกหรือไม่!”

ต่อหน้าพระพุทธรูปที่น่าเกรงขาม ใบหน้าของเธอนั้นพลันร้ายกาจขึ้นทันที เมื่อมองดูแล้วเป็นเสมือนอสูรร้ายที่ต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการของพระพุทธเจ้า

ถงจิ่งออกจากจวนฉิน เขาเดินทางออกจากเมืองด้วยความเรียบง่าย เดินทางไปยังสถานที่ห่างไกลนั้นด้วยความรวดเร็ว

ท่ามกลางวิหารของศาสนาเต๋ามีต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน มีลานกว้าง สายลมพัดผ่านอย่างเอื่อยเฉื่อย ทำให้ความต้องการทางโลกนั้นบรรเทาและจางหายไป

จากระยะไกลมีเสียงพิณดังขึ้น

ถงจิ่งเดินตามเสียงพิณ เมื่อเดินเข้ามาภายใน พลันมองเห็นป่าสน ชายในชุดลิทธิเต๋ากำลังนั่งดีดพิณ

ด้านข้าง เด็กชายของลัทธิเต๋าสองคนกำลังยืนเฝ้าอยู่ คนหนึ่งถือดาบ อีกคนหนึ่งถือผงธุลี

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่สง่างามและไม่แยแสของชายที่กำลังดีดพิณ ถงจิ่งขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

บางครั้งเขาเองก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมฉินฉี ในฐานะลูกชายคนโตของนายหญิงใหญ่ อีกทั้งในนามของเจ้าบ้านตระกูลฉิน

ตราบใดที่เขาเต็มใจ เขาสามารถกลายเป็นบุคคลอันดับหนึ่งแห่งซีเป่ยได้

แต่เขากลับเพิกเฉยและไม่ใยดี ไม่คิดวิวาททางโลก ยินดีทอดทิ้งภรรยาและอนุภรรยามาใช้ชีวิตทนทุกข์ต่อความอ้างว้างที่วิหารลัทธิเต๋าแห่งนี้

ถงจิ่งลอบทอดถอนหายใจ ภายในหัวใจบอกว่าตนเองนั้นใช้สกุลอื่น แต่วันนี้อายุเจ็ดสิบปีแล้วก็ยังคงทำงานให้กับตระกูลฉินของพวกนาย