บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 780

นอกจากเถียหนิงซวงที่อยู่ข้างกันนั้น ยังมีหวูฉาง ชุยหมิง ถงชวน เถียปี้และคนอื่น ๆ ที่อยากจะลงไปสู้ด้วย!

เพื่อต้องที่จะระบายความโกรธในสิ่งที่หยางต้าวทำลงไปนั้น พวกเขาห้าพญายมแห่งนรกจึงอดไม่ได้ที่จะรวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกันในทันที

พวกเขาเป็นพี่น้องที่มีทุกข์ร่วมทุกข์มีสุขร่วมสุขด้วยกัน!

ทว่า ในตอนที่พี่น้องของพวกเขาตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ พวกเขาทั้งหมดไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง พร้อมกับต้องการที่จะออกไปร่วมรบด้วยเช่นกัน

"ฮ่าๆๆๆ ดี ๆ สู้ ๆ ได้ดีเลย!"

“ไม่ปิดเลยที่เป็นหนึ่งในผู้มีฝีมือดีในกำลังพลของฉัน หยางต้าวแกสู้ได้ดีมาก!”

“ถ้าแกหยุดต่อสู้เมื่อไหร่ ฉันจะเป็นคนฆ่าแกเอง!”

เมื่อเห็นว่า หยางต้าวยิ่งสู้ยิ่งมีความกล้ามากขึ้นนั้น ในขณะที่ทักษะการใช้มีดของหม่าหงเทาค่อย ๆ เชื่องช้าลง จนกลายเป็นเงอะงะ ทั้งยังเคลื่อนไหวตัวซ้ำ ๆ เสียหลายครั้ง เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้ว ชีวิตของเขาก็อยู่ปลายเหวเท่านั้น

ฉินเปียวที่ดูเหมือนจะได้กลิ่นคาวเลือด ก็พลันปลุกสัตว์ร้ายที่ตัวเขาให้ออกมาอาละวาดในทันที พลางร้องตะโกนออกมาอย่างมีชัย

เมื่อเห็นผลลัพธ์ที่อยู่ตรงหน้านั้น ดวงตาของหยางเต้าพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำและค่อย ๆ โจมตีด้วยความดุร้ายมากขั้นเรื่อย ๆ

หยางเต้าพลันฉวยโอกาสในทันทีทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น ใบมีดระหว่างนิ้วส่องเป็นประกายออกมาอย่างเย็นชา และพุ่งตรงไปที่หม่าหงเทาในทันที

เหล่าหม่าได้แต่กัดฟันหลบ พร้อมกับล่าถอยออกไปเสียหลายก้าว พร้อมกับยกมีดม้งในมือขึ้นมาบังใบมีดเอาไว้

เพียงเสียงใบมีดที่กระทบดาบหนึ่งที ใบมีดที่อยู่ตรงหน้านั้นพลันกระเด็นออกไปหาหยางต้าว พร้อมกับหยางต้าวที่ใช้มืออีกข้างหนึ่งรับใบมีดเอาไว้

เมื่อเหล่าหม่าไม่สามารถขัดขวางมันได้นั้น ดังนั้นเขาจึงต้องเอียงตัวหลบใบมีดอย่างเร่งด่วน

พร้อมกับเสียงชึบของใบมีดที่ตัดเข้ากับแขนด้านซ้ายของเขา ด้วยการเย้ยหยันและเลือดก็ไหลเปื้อนออกมาบนแขนเสื้อของเขาให้กลายเป็นสีแดงในทันที

หยางต้าวแย้มยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจว่า "ฉันคิดว่า แกจะมีอะไรบางที่พิเศษเสียอีก ก็แค่สองกระบวนท่ามีดม้งธรรมดา ๆ แค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ "

“พี่ชาย ยังกระบวนท่าอื่นอีกไหมล่ะ? ถ้าไม่มี วันนี้จะได้เป็นวันตายของพี่เอานะ”

เมื่อเห็นเช่นนี้เถียหนิงซวงและคนอื่นๆ ก็หมดความอดทนลงในทันที พร้อมทั้งวู่วามพยายามที่จะพุ่งลงไปที่สนามประลอง

"อย่าวู่วามไป" ฉินเทียนยื่นมือออกไปหยุดเขาเอาไว้ พลางแย้มยิ้มออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยว่า "ฉันเชื่อใจในตัวเหล่าหม่า "

"ปาฏิหาริย์กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว "

ทุกคนต่างพากันงงงวยออกมาในทันที

ตามความเข้าใจของพวกเขาแล้วนั้น ทักษะเพลงมีดม้งทั้งหมดของหม่าหงเทามีเพียงสองกระบวนท่าเท่านั้น ทั้งกระบวนท่าแรกนั้นเป็นได้ทั้งแนวรับและแนวรุก

ทว่า กระบวนท่าที่สองมันจะมีความเป็นเล่ห์เป็นกลอยู่บ้าง

โดยทั่วไปแล้ว คนส่วนใหญ่ที่สามารถต้านทานเส้นทางแรกของมีดม้งได้นั้น พวกเขาก็จะมาตกม้าตายในกระบวนท่ามีดม้งที่สอง

จากในแง่มุมนี้ พวกเขาเองก็ต้องยอมรับได้เลยว่า หยางต้าวเองก็เป็นหนึ่งในปรมาจารย์ที่เก่งกาจหายากจริงๆ นอกจากนี้เขายังเชี่ยวชาญในทักษะการใช้มีดเป็นอย่างมากอีกด้วย

ไม่เพียงแต่เขาสามารถสกัดกั้นกระบวนท่ามีดม้งของหม่าหงเทาได้นั้น แต่ทุกการต่อสู้ของเขายังเพิ่มความกล้าและความดุดันมากขึ้นไปในแต่ละครั้งอีกด้วย

เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ปัจจุบันแล้วนั้น เหล่าหม่ามีกระบวนท่าอะไรที่จะไปใช้ตั้งรับเหลืออยู่แล้ว แล้วทำไมฉินเทียนยังคงไว้ใจเหล่าหม่าอยู่อีกล่ะ?

อย่างไรก็ตามเถียหนิงซวงและคนอื่นๆ ต่างก็ได้แต่เชื่อมั่นในการตัดสินของฉินเทียนแทน ว่าเขาคิดถูก ดังนั้นถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกงงงวย แต่พวกเขาก็ฝืนทนมองดูการประลองต่อไปโดยไม่พูดไม่จา

ทุกคนต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเอง พร้อมกับมองประเมินสถานการณ์การประลองตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ

แต่ก็เห็นแต่เพียงเหล่าหม่าที่ถูกต้อนจนมุมแล้วจนมุมเล่า ภายใต้การรุกที่เฉียบคมของหยางต้าวนั้น เหล่าหม่ากำลังจะพ่ายแพ้ในไม่ช้า

ในขณะเดียวกัน ท่าทีของเหบ่าหม่าที่ดูจนมุมเมื่อครู่นั้น จู่ ๆ ก็กลับมาตวัดมีดเป็นมุมที่แหลมคม

มีดนี้ แม้จะดูเชื่องช้า ทว่าก็ไม่อาจประมาทได้เลยแม้แต่น้อย แม้จะมีพลังไม่มากนัก ทว่าเมื่อเทียบกับความดุร้ายและความเฉียบคมของวิชาเพลงดาบในกระบวนท่าแรก และความเจ้าเล่ห์ในเพลงดาบที่สองนั้น พวกมันราวกับคล้ายของเล่นเด็กไปในทันที

ตกลงว่าเหล่าหม่าจนมุมจริง ๆ เหรอ ?

ชายชุดดำที่ติดตามฉินเปียวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ในสายตาของพวกเขาแล้วนั้น หยางเต้ากำลังจะได้รับชัยชนะ

ดูเหมือนว่าการประลองในครานี้ นายน้อยฉินเปียวจะได้ทำการตบหน้าฉินเทียนว่าไร้ประโยชน์เสียที

ในตอนแรกนั้น หยางต้าวเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน เมื่อเห็นการออกมีดที่เงอะงะของเหล่าหม่านั้น เขาก็แทบจะหัวเราะออกมา

อย่างไรก็ตาม ยังไม่ทันที่เขาจะได้หัวเราะออกมา ก็พลันรับรู้ได้ถึงความผิดปกติอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่า ใบมีดที่ดูเหมือนธรรมดานั้นปัดป้องการโจมตีทั้งหมดของเขาเอาไว้ได้แล้ว

ดูเหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่มันก็ดุน่าประหลาดใจในคราวเดียวกัน

เขาที่เป็นถึงปรมาจารย์ ย่อมเข้าใจถึงการเปลี่ยนแปลงคลื่นลมในสนามรบได้อย่างแม่นยำ เพียงชั่วพริบตาเดียวนั้น เขาคิดวิธีต่างๆ ที่จะจัดการกับมันได้ภายในใจของเขา

แต่จู่ ๆ เขาก็รู้ว่าทุกอย่างมันไร้ประโยชน์ไม่มีกลอุบายใด ๆ ที่สามารถทำลายการป้องกันของหม่าหงเทาได้

เมื่อไม่ทางเลือกแล้วนั้น เขาจึงได้แต่จำยอมละทิ้งความได้เปรียบที่เขาได้รับมันมาอย่างยากลำบากไป พลางถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เมื่อหยางต้าวถอยหลังนั้น เหล่าหม่าก็รุกขึ้นหน้าหนึ่งก้าว