บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 810

อะฝูรีบเอ่ยขาย“นี่คือเถ้าแก่และผู้จัดการของโรงแรมครับ”

“พวกเขาทราบว่าคุณชายจะมาเข้าพัก พวกเขาเลยมาต้อนรับเป็นพิเศษครับ”

บอดี้การ์ดสีหน้านิ่งลง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณชายไม่ชอบคนนอก แกไม่รู้หรือไงกัน？”

“ไม่ว่าใครที่ไหน รีบออกไปส่ะ！”

เมื่อสิ้นเสียงลง ก่อนที่จะมีความอาฆาตพุ่งมาหาหยางซง

หยางซงและผู้จัดการทันใดก็ได้รีบโค้งคำนับ ก่อนที่จะรีบเอ่ยด้วยความหวาดกลัว “พวกเราไม่ได้มีความหมายอื่นๆครับ！”

“เพียงแค่อยากที่จะมาต้อนรับคุณชาย ที่เข้ามาพักที่นี่ครับ！”

อะฝูรีบเอ่ยแทนหยางซง

บอดี้การ์ดเลยได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปยืนด้านข้างส่ะ！”

“รับทราบ！”หยางซงได้รีบพาผู้จัดการไปยืนด้านข้างไกลๆ

เกรงว่าหากจะมาขัดตาคุณชายแล้ว จะกลายเป็นว่าเหมือนการเชิญให้ถูกฆ่า

หยางซงเดิมทีเขาไม่ชอบทำธุรกิจ สถานที่ที่เขาชอบไปมากที่สุดเลยก็คือมวยใต้ดิน

เขาในเมื่อก่อนได้เคยเชิญนักชกราคาสูงมา แต่ทว่ากลับโดนเหลิ่งหยุนฆ่าตายไปไม่กี่คน บางครั้งก็ลงชกแทนเขา ในขณะเดียวกันก็เป็นบอดี้การ์ดให้เขา　

ดังเรื่องพวกนี้ เขาก็ยังนับว่าคุ้นเคยกับการต่อสู้อยู่　　

แต่ที่บนตัวบอดี้การ์ดทั้งสองคนสามารถสัมผัสได้ถึงความอาฆาตพยา ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ปรมาจารย์！

เขารู้ ว่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนนี้ ต้องเป็นปรมาจารย์อย่างแน่นอน　！

ไม่แปลกใจเลยที่จะเป็นผู้สูงส่ง แม้แต่บอดี้การ์ดก็ยังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้　　！

เขาที่ยืนอยู่อีกด้าน ก่อนที่จะเงยหน้าอย่างระมัดระวัง แล้วมองไปที่ประตูเครื่องบิน อดไม่ได้ที่จะแอบมองสีหน้าตาของคนที่ยิ่งใหญ่ผู้นี้

หลังจากที่ได้ยินเสียงหัวเราะ ภายด้านในของเครื่องบิน ก็ได้มีคุณชายคนหนึ่งลงมา　

เขาได้ใส่ชุดสูทสีขาว ใส่แว่นตาสีดำ สีหน้าหล่อเหลา และท่าทางที่สบายๆของเขา

ทำให้คนสัมผัสได้ถึง บุคลิกที่สง่างาม มองไปแล้วก็รู้ว่าตัวตนเป็นถึงคนรวย

หยางซงทันใดก็แอบละอายใจกับตัวเอง ถึงแม้ว่าตนเองจะมีหน้ามีตาอยู่บ้าง แต่ก็ยังมีคนที่เหนือกว่าเขา

ในช่วงหนึ่ง เขากลับรู้สึกละอายใจ และไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปทักทาย

“อะฝู จัดการเรียบร้อยแล้วหรือ？”

คุณชายเสื้อขาว เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

อะฝูรีบเอ่ยตอบ“จัดการเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วครับ ถึงแม้ว่าสถานที่จะเล็กไปหน่อย แต่ว่าก็สะอาดอยู่ครับ”

“พ่อครัวของพวกเราได้เตรียมอาหารไว้ให้คุณชายเรียบร้อยแล้วครับ รอให้คุณชายไปพักก่อน แล้วค่อยไปทานก็ได้ครับ”

คุณชายพยักหน้า พร้อมด้วยรอยยิ้ม “ลำบากคุณแล้ว”

ด้วยท่าทางที่เป็นมิด คำพูดเอ่ยมาแล้วเหมือนกับสายลมที่อยู่ในฤดูใบไม้ผลิ โดยแท้จริงแล้ว ยิ่งมีตัวตนสถานะมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีการปลูกฝังมารยาทมากเท่า

หยางซงผลุนพลัน แล้วเอ่ยไปทักทาย“ยินดีต้อนรับคุณชายครับ！”

คุณชายกวาดสายตาไปมองแล้วเอ่ย“แกมีนามว่าอะไรกัน？”

“ผมมีนามว่าหยางซง！”

“โรมแรงนี้เป็นโรงแรมของตระกูลพวกเราครับ ที่คุณชายหลงเข้าพัก นับว่าเป็นเกียรติของพวกเรามากครับ！”

“พ่อของผมเอ่ยไว้แล้ว ว่าให้คอยดูแลคุณชายดีๆ หากมีอะไรที่ต้องการ คุณชายสามารถบอกผมมาได้เลยนะครับ

คุณชายหยักหน้า ก่อนที่จะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณครับ”

หลังจากเอ่ยจบก็ได้หันหลัง แล้วเดินเข้าไปด้านในทันที

หยางซงตะลึงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง อะฝูรีบเอ่ยด้วยความร้อนรน“คุณชายเพิ่งลงจากเครื่องบิน ต้องการพักผ่อน！”

“มีเรื่องอะไร หลังจากนี้ค่อยคุยกันเถอะ！”

เมื่อเอ่ยแล้ว ก็รีบวิ่งตามเข้าไป ก่อนที่จะไปคอยนำทาง　

หยางซงเมื่อได้สติ ก็รีบวิ่งตามไป ก่อนที่จะได้มาถึงห้องที่เตรียมไว้ให้คุณชายห้องใหญ่ หลังจากที่คุณชายเข้าไปแล้ว ก็ได้ปิดประตู

บอดี้การ์ดทั้งสองคน คอยรักษาการอยู่ที่หน้าประตู คอยรักษาการ และอารมณ์เช่น ทั้งหมดก็คือห้ามคนเข้ามารบกวน

หยางซงไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ ก่อนที่จะมองแบบขอร้องไปที่อะฝู

ตอนนี้ เขารู้สึกได้ว่าตนเองได้เปิดโลกแล้ว ในที่สุดก็รู้แล้วว่าคุณชายเป็นคนยังไงบ้าง

หากให้เขาคุกเข่าไปเลย เขาก็จะต้องทำความรู้จักให้ได้

อะฝูรีบเอ่ย“แกกลับไปก่อนเถอะ”

“รอให้คุณชายทานอาหารเสร็จ แล้วฉันจะดูอารมณ์ของเขา แล้วจะรายงานไปนะ”