บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 811

เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อบ้านอะฝู หยางซงทั้งดีใจและตื่นเต้นมาก

นี่คือเส้นทางของบุคคลที่มีครอบครัวตระกูลที่ร่ำรวยสินะ！

ภายด้านใน มีข้อห้าม หากเอ่ยผิดไป อาจจะทำให้เกิดภัยได้ นี่มันเหมือนกับเหตุผลที่ว่าจะโดนฆ่าตอนไหนก็ได้นะเนี่ย

ทันใด หยางซงแอบหวาดกลัวอยู่พักหนึ่ง อยากที่จะเดินหนีไป

ชีวิตที่เขามีดีมากพอแล้ว เกิดมาเป็นลูกเศรษฐี กินดื่มไม่ต้องกังวล มีสาวสวยอยู่ข้างกายมากมาย ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย　

แต่ว่า คนต่างก็โลภ หากไม่ระวัง ก็อาจจะกลายเป็นภัยร้ายต่อตนเอง จะโดนฆ่าตอนไหนก็ไม่รู้ 　

เพียงแค่อยากที่จะทำให้พระองค์มีความสุข ดังผลประโยชน์ต่างๆ ก็ไม่อาจจะที่จะนึกถึงได้เลย

แค่คำพูดของพระองค์ ก็สามารถทำให้โชคชะตาทั้งตระกูลทั้งรุ่งโรจน์ขึ้น ตั้งแต่นี้เหมือนได้เปลี่ยนแปลงโชคชะตาชีวิตเลย　　

เขากัดฟัน ก่อนที่จะเดิมพันสักรอบ เขาแอบวิตก และเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังตามอะฝู แล้วเดินเข้าไปยังในห้อง

ภายในห้อง บนโต๊ะที่รับประทานอาหารได้มีอาหารขนาดใหญ่มากมายวางอยู่บนโต๊ะ และถ้วยชามสีชาม อีกทั้งอาหารเลิศรสมากมาย

มีอาหารอร่อยมากขนาดนี้ ที่ด้านข้างมีเพียง“คุณชายหลง”คนเดียวที่กำลังทานอาหารอยู่

ภายในระยะเวลาสั้น เขาได้ถอดชุดสูทสีขาวออกจนหมดแล้ว ก่อนที่จะได้เปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมสีม่วงแทน

ในยามว่างๆ ยิ่งทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความมีศักดิ์ศรีที่ร่ำรวยอีกต่างหาก　　

นี่คือสิ่งที่ที่หยางซงอิจฉามากที่สุด เขาปกติที่ชอบซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนม เพื่อที่จะมาปกคลุมร่างกายตนเองให้มีเอกลักษณ์เป็นของตนเอง　　

แต่ว่าก็ยังรู้สึกเหมือนว่าขาดอะไรอยู่

แต่ในทางกลับกันคุณชายหลงที่อยู่ด้านหน้า เสื้อผ้าที่ไม่ได้มีฉลากอะไร หรือว่าโลโก้แบรนด์เนมใดๆ　

เพราะตัวตนของคนมีสถานะ ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้แบรนด์เนมเพื่อมาสร้างเอกลักษณ์ให้ตนเอง แต่ในทางตรงกับพวกเขาจะใช้รสนิยม เพราะแบรนด์เนมจะลดรสนิยมของพวกเขาลงแทน 　

หยางซงอดคิดไม่ได้เลยว่า คงจะมีแค่คนแบบเขานี่แหละ ที่จะใส่แบรนด์เนม โดนเฉพาะแบรนด์โลโก้ ใหญ่ๆที่ได้แปะไว้บนตัว นี่มันช่างไร้รสนิยมสะจริงๆ！

ถึงแม้ว่าคุณชายหลงจะทานอาหารแค่คนเดียว แต่ว่าภายในห้องมีคนยืนอยู่ประมาณสิบกว่าคน　

นอกเหนือจากบอดี้การ์ดทั้งสองคนแล้ว ยังมีพวกแม่ครัวสาวที่คอยแนะนำอาหารอย่างเสียงเบาๆ ที่ได้ถืออุปกรณ์ทานอาหารสแตนเลส แล้วคอยคีบอาหารให้กับคุณชายหลง

รวมถึงพวกผ้าคนหนู น้ำยาบ้วนปาก ไวน์แดง และซิการ์ด้วย　　

และขบวนการเช่นนี้เอง ที่ทำให้หยางซงรู้ว่า นี่สินะถึงจะเรียกว่าผู้ดีคนรวย　　

คุณชายหลงทีท่าทีที่สุภาพที่เป็นแบบของบรรพบุรุษของชนชั้นสูง เขาหัวเราะแล้วเอ่ยกับหยางซง“สวัสดี”

“ทานอาหารหรือยังล่ะ？”

“หากยังไม่ได้ทานล่ะก็ มานั่งลงทานอาหารด้วยกันสิ”

หยางซงถึงแม้ว่าเขาจะชอบประจบเอาใจ แต่ว่าเขาจะกล้าไปนั่งทานอาหารกับ คุณชายหลงได้ยังไง อีกทั้งยังรีบก้มพยักหน้าแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คุณชายหลง ผมทานอาหารแล้วครับ”

“ท่านค่อยๆทานเถอะ มีเรื่องอะไรล่ะก็ เรียกผมได้ตลอดเวลาเลยครับ”

เมื่อเอ่ยแล้ว เขาก็รู้ตัวดี ก่อนที่จะไปยืนทางด้านฝั่งของคนรับใช้ๆ

“งั้นก็ได้”คุณชายหลงเลยตอบไป ก่อนที่จะพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วไม่ได้หันไปมองที่หยางซงอีก ก่อนที่จะตั้งใจทานอาหารต่อไป

เขาหรี่ตา ก่อนที่จะยิ้มแล้วฟังที่แม่ครัวตักอาหารและแนะนำอาหารให้ตนเอง เมื่อได้เจออันที่ตนเองสนใจ ก่อนที่จะใช้ตะเกียบชี้ๆไป

ส่วนสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างๆ ก็รีบเข้ามายังอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆเอาที่คีบสแตนเลส มาวางไว้อยู่ที่หน้าจานของคุณชายหลง

คุณชายหลงทานไปหนึ่งคำ ก่อนที่จะเช็ดปาก แล้วกินไวน์คำไปหนึ่งคำ

การทานอาหารที่ประณีตเช่นนี้ ผ่านไปทั้งหมดหนึ่งชั่วโมงกว่า และไม่มีใครพูดคุยกันในระยะเวลานี้

ไม่ง่ายเลย ที่คุณชายหลงในที่สุดจะพอใจก่อนที่จะถอนหายใจ แล้วหันมาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อาหารมื้อนี้ทานไปไม่น้อยเลย ก็ตามนี้แล้วกันนะ”

“พ่อบ้าน มาจัดการของพวกนี้เถอะ อาหารตั้งเยอะ ไม่อยากให้เสียมันไปเปล่าๆ”

“ยกออกไป เอาไปให้ทุกคนทานกันเถอะ”

พ่อบ้านรีบเอ่ยตอบ“ขอบคุณอาหารของคุณชายมากครับ”

ก่อนที่จะสะบัดมือ แล้วได้มีพ่อบ้านที่ได้ถูกฝึกมาแต่ละคน ต่างก็ได้รีบยกจานอาหารเลิศรสบนโต๊ะออกไปอย่างรวดเร็ว

ภายในห้อง ตอนนี้เหลือแค่ คุณชายหลง พ่อบ้าน อีกทั้งบอดี้การ์ดที่กระตือรือร้นทั้งสองคน คุณชายหลงได้สูบซิการ์เข้าไปหนึ่งที ก่อนที่ในที่สุดสายตาจะหันไปมองที่หยางซง

หยางซงแอบตัวสั้น ก่อนที่จะรีบเอ่ย “ตามสบายเลยครับคุณชาย！”

คุณชายหลงยิ้มๆแล้วเอ่ย“รอบนี้ผมได้ออกจากเมืองหลวงอย่างลับๆ เพราะตัวตนที่ค่อนข้างจะพิเศษ เลยยากที่จะหลบจากสายตาได้”