บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 823

หลังจากได้ยินคำพูดของพี่เสี่ยวหลางนั้น รอยยิ้มที่พึงพอใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของจี้ซิงในทันที ในที่สุดลูกหมาป่าตัวน้อยตัวนี้ก็เริ่มออกเดินทางแล้ว

จี้ซิงพลันพูดออกมาอย่างจริงจังว่า "ปริมาณไม่ใช่ปัญหา และเงินก็ไม่ใช่ปัญหา ขอฉันดูตัวอย่างสินค้าก่อน"

"สิ่งที่ฉันสนใจคือคุณภาพของสินค้า"

“จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่เห็นสิ่งนั้นเลย ฉันเพิ่งได้ยินคำพูดไม่กี่คำจากหยางซงเท่านั้น”

“พวกคุณไม่ควรปล่อยให้ฉันเสียเงินมากมายก่อนที่ฉันจะได้เห็นสินค้าสิ ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เห็นแก่หน้าแล้วกัน”

พี่เสี่ยวหลางพลันหัวเราะเสียงดังออกมา

"ง่ายมาก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง"

"หยางซงคุณดื่มกับนายน้อยหลงก่อน ฉันจะไปจัดการทุกอย่างให้"

พูดจบ พี่เสี่ยวหลางก็รีบลุกออกไปในทันที

หยางซงพลันพูดออกมาอย่างตื่นเต้นว่า "นายน้อยหลงคุณน่าทึ่งมากจริง ๆ !"

"ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเกลี้ยกล่อมพี่เสี่ยวหลางได้ง่ายๆ แต่ไม่ต้องกังวลไป พี่เสี่ยวหลางมีสินค้าแน่นอน หากเขาออกไปจัดการให้แล้ว เช่นนั้นมันจะทำให้คุณได้เปิดโลก "

จี้ซิงแย้มยิ้มกล่าวออกมา "ฉันจะให้เครดิตแกทีหลัง"

“หลังจากเรื่องนี้เสร็จสิ้นแล้วนั้น จะมีรางวัลใหญ่ตามมาอีก”

หยางซงรู้สึกขอบคุณอีกครั้ง พร้อมทั้งรู้สึกว่าปัญหาทุกอย่างได้คลี่คลายไปหมดแล้ว ในขณะที่เขามีความสุขนั้น หยางซงก็ดื่มต่อไปไม่หยุด จนเริ่มเมานิดหน่อยแล้ว

"นายน้อยหลง—" เขาเหล่ตาของจี้ซิงเล็กน้อย ก่อนจะเอาแขนโอบไหล่ของจี้ซิงเอาไว้ และพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า"พูดตามตรง สิ่งที่ฉันชื่นชมในตัวคุณมากที่สุดคือความสามารถในการรับมือกับสาว ๆ"

“นั่นคือหลิวหรูยู่เลยนะ!”

"ดาราใหญ่ผู้สง่างาม ไอดอลระดับชาติ ฉันไม่เคยคิดว่า เธอผู้ซึ่งไร้เทียมทานต่อหน้าคนภายนอก แท้จริงแล้วคือแมวตัวน้อยในบ้านของนายน้อยหลงนี่เอง"

“นายน้อยหลงช่วยบอกฉันได้ไหม ว่าคุณกำราบเธอได้อย่างไร?”

"คุณใช้จ่ายไปเท่าไหร่?"

จี้ซิงแย้มยิ้มกล่าวออกมา "จะเอาเงินไปจีบสาวทำไม ฉันไม่เคยใช้เงินเพื่อจีบสาว"

"ตรงกันข้าม สิ่งใดที่ฉันกินดื่มทุกวันนี้ เป็นพวกเขาที่ซื้อให้กับฉัน"

“แกไม่เข้าใจผู้หญิงเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งที่ไม่สามารถถูกทำให้เชื่องลงได้ ยิ่งคุณทำให้เธอเสียคนมากเท่าไหร่ เธอก็จะปฏิบัติต่อคุณเหมือนกับสุนัขที่เลียแข้งเลียขา”

"ในแง่ของคนธรรมดา ยิ่งคุณแข็งใส่ เธอก็จะยิ่งนุ่มนวล ถ้าคุณโอนอ่อนลง เธอก็จะแข็งโดยธรรมชาติ"

“งั้นเราต้องยืนขึ้น เข้าใจไหม?”

หยางซงพลันมองมาด้วยความรู้สึกชื่นชม ภายใต้ฤทธิ์สุรานั้น ก็พลันมีผู้หญิงคนหนึ่งมาปรากฏตัวขึ้นในใจของเขา

พร้อมกับเขาอดไม่ได้ที่จะกัดฟันกล่าวออกมาอย่างชั่วร้ายว่า "นังตัวเหม็นนั่น ทำร้ายมือฉันและฆ่าบอดี้การ์ดของฉันไปมากมาย!"

“อย่าให้ฉันจับเธอได้นะไม่งั้นฉันจะทำให้เธออยู่ไม่สู้ตายแน่ ๆ!”

ดวงตาของจี้ซิง พลันเหลือบมองไปที่มือซ้ายของหยางซง ซึ่งมีแผลเป็นเจาะที่หลังมือของเขา

“เกิดอะไรขึ้น? คุณเคยตกอยู่ภายใต้เงื้อมมือของผู้หญิงงั้นเหรอ?” จี้ซิงเอ่ยถามอย่างสบาย ๆ

หยางซงพลันเอ่ยสาปแช่งเสียงดัง พร้อมกับเล่าเรื่องการพบกันกับเหลิ่งหยุนออกมา ด้วยนัยน์ตาสีแดงก่ำ เขากล่าวว่า "นายน้อยหลง พูดตามตรง ฉันมีอีกเรื่องที่ต้องการจะถามคุณ!"

“หลังจากที่พวกเราได้หมาป่าหอนแล้วนั้น คุณช่วยตามหาคนให้ฉันได้หรือไม่!”

"ฉันต้องการให้เธอคุกเข่าต่อหน้าฉัน และปฏิบัติต่อฉันแต่โดยดี!"

"ตราบใดที่นายน้อยหลงช่วยฉันทำละก็ ฉันจะยินดีทำตามทุกอย่างที่นายน้อยต้องการในอนาคต!"

จี้ซิงพลางพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม: "มีผู้หญิงไม่มากนักที่ดื้อรั้น ด้วยรูปร่างหน้าตาและอายุที่คุณอธิบายไว้ ฉันสามารถหาตัวพวกเขาได้อย่างง่ายดาย"

“ไม่ต้องห่วง เมื่อจัดการเสร็จแล้ว ฉันจะจับพวกมันทั้งหมดมาให้นายดูทีละคนเพื่อยืนยัน”

“ขอบคุณครับ นายน้อยหลง!” หยางซ่งรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ในขณะเดียวกัน ตอนนี้จี้ซิงเป็นเหมือนเทพเจ้าสำหรับเขาก็ไม่ปาน

เขาจะไม่สงสัยในสิ่งที่จี้ซิงขอให้เขาทำอีกต่อไป

เขาแค่ต้องการปิดการเจรจานี่โดยเร็วที่สุด เพื่อให้จี้ซิงไปจับเหลิ่งหยุนให้กับเขา

“ทำไมพี่เสี่ยวหลางยังไม่กลับมาอีกเล่น ฉันจะไปตามเขาเอง!”

หยางซงไม่รอช้า พร้อมกับรีบเดินออกไปตามด้วยท่าทีโงนเงน

“นายน้อย คงไม่มีเรื่องอะไรใช่ไหมครับ?”