บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 827

เสียงนี้ เมื่อได้ยินเหมือนเป็นรหัสลับของการเชื่อมต่อ

พี่เสี่ยวหลางกล่าวด้วยเสียงหัวเราะว่า "พี่สามหวงคนนี้ ยังคงระมัดระวังตัวแจอยู่เลย ข้าไม่ได้โทรไปแจ้งอย่างชัดเจนแล้วอย่างนั้นหรือ!"

ถึงแม้จะพูดเช่นนั้น เขาเอาสิ่งสีดำที่ทำจากโคลนที่ดูเหมือนดาวตกออกมา จากนั้นใช้มือสองข้างปิดเอาไว้ แล้ววางไว้ที่ปาก แล้วเป่าเสียววู้ ๆ ออกมาสองสามครั้ง

เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับ บนเรื่องที่อยู่บนผิวน้ำ ก็ส่งเสียงกลับมาอีกสองสามครั้ง หลังจากนั้น เสียงน้ำที่กระเซ็น ก็ทำให้เห็นได้ชัดว่าเพิ่มความเร็วใกล้เข้ามาแล้ว

ในทันใดนั้น ก็มีแสงสว่างของไฟฉายส่องเข้ามา ราวกับแสงของดวงอาทิตย์อย่างไรอย่างนั้น และมันทำให้ทั่วทั้งชายฝั่งสว่างไสว จนผู้คนต่างก็ต้องหรี่ตาลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ปิดมัน!”

“รีบปิดมันเร็วเข้า!”

"พี่สามหวง คุณอยากจะทำให้ข้าตาบอดหรืออย่างไร?"พี่เสี่ยวหลางพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง

อีกด้านหนึ่งหยุดชะงักไปชั่วคราว มีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้นมาอย่างเคร่งขรึมว่า "นายน้อยเสี่ยวหลาง คุณพาคนแปลกหน้ามาด้วยนี่"

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

ภายในน้ำเสียงเผยให้เห็นจิตสังหารอยู่หลายส่วน เห็นได้ชัดว่า คนเหล่านี้ยังมีความระวังตัวอยู่มากเลยทีเดียว

พี่เสี่ยวหลางรีบกล่าวอย่างรีบร้อนว่า "ไม่ใช่คนแปลกหน้า นี่คือเพื่อนของฉันเอง"

"พี่สาม คุณฟังฉันนะ เขาอยากที่จะเข้าไปเยี่ยมชมฐานทัพของเราสักหน่อย หลังจากนั้นแล้วเขาก็จะสั่งซื้อในปริมาณที่มาก"

พี่สามหวงพูดด้วยความโกรธว่า "เป็นไปไม่ได้!"

"พวกเราไม่ได้รับคำสั่งจากเบื้องบนเลย พวกคนที่ไม่ได้ไม่เกี่ยวข้องและคนอื่น ๆ ไม่สามารถที่จะเข้าใกล้ได้ มิฉะนั้น จะฆ่าอย่างไร้ความปรานี!"

“รีบไปซะ!”

หลังจากที่สิ้นเสียงนี้ ท่ามกลางความมืดมิด ก็มีเสียงครืดคราดดังขึ้นมา ซึ่งนั่นเป็นที่กำลังบรรจุกระสุน

เห็นได้ชั้นว่า พวกคนเหล่านี้ ต่างก็กำลังเตรียมที่จะติดตั้งอาวุธตรวจจับความร้อนกันอย่างกระตือรือร้น

จี้ซิงรับรู้ได้ว่า ตัวเองนั้นถูกเล็งด้วยปืนมากกว่าหนึ่งกระบอก สีหน้าของเขาเคร่งขรึม แล้วกัดฟันพูดว่า "นี่คือสิ่งที่คุณจะทำให้ฉันประหลาดใจใช่หรือไม่?"

"คุณเชื่อไหมว่า หากว่าฉันเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่ แล้วไม่ได้ออกไปภายในสามวัน จะต้องมีคนมาทำลายที่นี่ให้ราบเป็นหน้ากลองแน่!"

"อย่ายิง! ได้โปรดอย่ายิง! ต่างก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น!" หยางซงร้องตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก

ไม่คาดคิดเลยว่าพี่สามหวงจะไม่เห็นแก่หน้าตัวเองเช่นนี้ ทำเหมือนเป็นคนนอก และทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายนี้

สีหน้าของพี่เสี่ยวหลางซีดเซียว เขาขบฟันแน่น และก้าวออกมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง เพื่อยืนขวางหน้าจี้ซิงเอาไว้

"พี่สามหวง คุณมีความกล้าที่จะยิงฉันอย่างนั้นหรือ!"

"หากทำร้ายฉัน คุณเชื่อไหมว่า พ่อของฉันจะรีบมาถลอกหนังคุณออกไปทันทีแน่!"

เห็นได้ชัดว่าพี่สามหวงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับพี่เสี่ยวหลาง และเขาไม่สามารถที่จะยุ่งกับเหล่าหลางที่อยู่เบื้องหลังได้ นั่นถือว่าเป็นผู้รับผิดชอบที่นี่

“ทั้งหมดเก็บปืนไปซะ!”

หลังจากที่เขาได้ออกคำสั่งกับลูกน้องแล้ว ก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า "นายน้อยเสี่ยวหลาง มันคือหน้าที่ของพวกเรา โปรดนายน้อยอย่าโกรธเคืองเลย"

"หากว่าคุณต้องการที่จะพาคนเข้าไปจริง ๆ ก็สามารถทำได้ เช่นนั้นคุณก็ให้พ่อบ้าน หรือไม่ก็พ่อของคุณ โทรหาฉันก็ได้แล้ว"

"มิฉะนั้น คุณก็รู้ว่าเรื่องนี้มีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง และพวกเราพี่น้องไม่สามารถที่จะแบกรับความรับผิดชอบที่ได้ไหวจริง ๆ!"

พี่เสี่ยวหลางลังเลครู่หนึ่ง เขารู้ว่า ถึงแม้ว่าพ่อของเขาจะโปรดปรานเขา แต่ทว่าก็เป็นคนที่มีหลักการมาก หากว่าเขาโทรไปหาแล้วละก็ เช่นนั้นวันนี้คงจะต้องกลับไปอย่างไม่ประสบความสำเร็จแน่นอน

"พี่สามหวง พวกเรามาเจรจากันเถอะ"

"นักศึกษาสาวของวิทยาลัยศิลปะที่คุณเลี้ยงไว้ที่เอ็มเพอเรอร์ เลควิลล่าบ้านหมายเลขสามคนนั้น เมื่อเดือนก่อนพึ่งจะคลอดลูกชายตัวอวบอ้วนให้คุณคนหนึ่ง ใช่หรือไม่?"

"นายน้อยเสี่ยวหลางคุณ...รู้ได้อย่างไร?!"น้ำเสียงของพี่สามหวง ค่อนข้างตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

พี่เสี่ยวหลางเผยรอยยิ้มของความพึงพอใจ "มีเรื่องบางเรื่อง ที่ไม่ต้องการให้เห็น"

"ก็ปิดไฟแล้วพวกเรามาคุยกับเงียบ ๆ ดีกว่า"

พี่สามหวงที่อยู่ตรงข้ามลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็สั่งการให้ปิดไฟฉายที่สว่างไสวนั่น และสภาพโดยรอบก็กลับมามืดลงอีกครั้ง ทำให้คนรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

สุดท้ายแล้วของสิ่งนี้ก็ทำให้คนลืมตาขึ้นไม่ได้ และนั่นก็คือวิธีการปฏิบัติต่ออาชญากร

สายตาของจี้ซิงต้องปรับสภาพครู่หนึ่ง เมื่อมองไปยังสถานที่ไกลจากฝั่งหลายสิบเมตรแล้ว ก็เห็นเรือกระโจมดำจอดอยู่ลำหนึ่ง

ที่หัวเรือ เห็นชายวัยกลางคนที่สับสนอยู่

ที่ด้านหลังของเขา มีเงาร่างสีดำกว่าสิบคนยืนตัวตรงอยู่ แต่สิ่งที่ทำให้จี้ซิงอ้าปากค้างนั้นก็คือ ของที่อยู่ในมือคนเหล่านั้น ไม่ได้เป็นเพียงแค่ปืนลูกซองสีดำทะมึนเท่านั้น