บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 827

เสียงนี้ เมื่อได้ยินเหมือนเป็นรหัสลับของการเชื่อมต่อ

พี่เสี่ยวหลางกล่าวด้วยเสียงหัวเราะว่า "พี่สามหวงคนนี้ ยังคงระมัดระวังตัวแจอยู่เลย ข้าไม่ได้โทรไปแจ้งอย่างชัดเจนแล้วอย่างนั้นหรือ!"

ถึงแม้จะพูดเช่นนั้น เขาเอาสิ่งสีดำที่ทำจากโคลนที่ดูเหมือนดาวตกออกมา จากนั้นใช้มือสองข้างปิดเอาไว้ แล้ววางไว้ที่ปาก แล้วเป่าเสียววู้ ๆ ออกมาสองสามครั้ง

เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับ บนเรื่องที่อยู่บนผิวน้ำ ก็ส่งเสียงกลับมาอีกสองสามครั้ง หลังจากนั้น เสียงน้ำที่กระเซ็น ก็ทำให้เห็นได้ชัดว่าเพิ่มความเร็วใกล้เข้ามาแล้ว

ในทันใดนั้น ก็มีแสงสว่างของไฟฉายส่องเข้ามา ราวกับแสงของดวงอาทิตย์อย่างไรอย่างนั้น และมันทำให้ทั่วทั้งชายฝั่งสว่างไสว จนผู้คนต่างก็ต้องหรี่ตาลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ปิดมัน!”

“รีบปิดมันเร็วเข้า!”

"พี่สามหวง คุณอยากจะทำให้ข้าตาบอดหรืออย่างไร?"พี่เสี่ยวหลางพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง

อีกด้านหนึ่งหยุดชะงักไปชั่วคราว มีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้นมาอย่างเคร่งขรึมว่า "นายน้อยเสี่ยวหลาง คุณพาคนแปลกหน้ามาด้วยนี่"

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

ภายในน้ำเสียงเผยให้เห็นจิตสังหารอยู่หลายส่วน เห็นได้ชัดว่า คนเหล่านี้ยังมีความระวังตัวอยู่มากเลยทีเดียว

พี่เสี่ยวหลางรีบกล่าวอย่างรีบร้อนว่า "ไม่ใช่คนแปลกหน้า นี่คือเพื่อนของฉันเอง"

"พี่สาม คุณฟังฉันนะ เขาอยากที่จะเข้าไปเยี่ยมชมฐานทัพของเราสักหน่อย หลังจากนั้นแล้วเขาก็จะสั่งซื้อในปริมาณที่มาก"

พี่สามหวงพูดด้วยความโกรธว่า "เป็นไปไม่ได้!"

"พวกเราไม่ได้รับคำสั่งจากเบื้องบนเลย พวกคนที่ไม่ได้ไม่เกี่ยวข้องและคนอื่น ๆ ไม่สามารถที่จะเข้าใกล้ได้ มิฉะนั้น จะฆ่าอย่างไร้ความปรานี!"

“รีบไปซะ!”

หลังจากที่สิ้นเสียงนี้ ท่ามกลางความมืดมิด ก็มีเสียงครืดคราดดังขึ้นมา ซึ่งนั่นเป็นที่กำลังบรรจุกระสุน

เห็นได้ชั้นว่า พวกคนเหล่านี้ ต่างก็กำลังเตรียมที่จะติดตั้งอาวุธตรวจจับความร้อนกันอย่างกระตือรือร้น

จี้ซิงรับรู้ได้ว่า ตัวเองนั้นถูกเล็งด้วยปืนมากกว่าหนึ่งกระบอก สีหน้าของเขาเคร่งขรึม แล้วกัดฟันพูดว่า "นี่คือสิ่งที่คุณจะทำให้ฉันประหลาดใจใช่หรือไม่?"

"คุณเชื่อไหมว่า หากว่าฉันเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่ แล้วไม่ได้ออกไปภายในสามวัน จะต้องมีคนมาทำลายที่นี่ให้ราบเป็นหน้ากลองแน่!"

"อย่ายิง! ได้โปรดอย่ายิง! ต่างก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น!" หยางซงร้องตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก

ไม่คาดคิดเลยว่าพี่สามหวงจะไม่เห็นแก่หน้าตัวเองเช่นนี้ ทำเหมือนเป็นคนนอก และทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายนี้

สีหน้าของพี่เสี่ยวหลางซีดเซียว เขาขบฟันแน่น และก้าวออกมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง เพื่อยืนขวางหน้าจี้ซิงเอาไว้

"พี่สามหวง คุณมีความกล้าที่จะยิงฉันอย่างนั้นหรือ!"

"หากทำร้ายฉัน คุณเชื่อไหมว่า พ่อของฉันจะรีบมาถลอกหนังคุณออกไปทันทีแน่!"

เห็นได้ชัดว่าพี่สามหวงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับพี่เสี่ยวหลาง และเขาไม่สามารถที่จะยุ่งกับเหล่าหลางที่อยู่เบื้องหลังได้ นั่นถือว่าเป็นผู้รับผิดชอบที่นี่

“ทั้งหมดเก็บปืนไปซะ!”

หลังจากที่เขาได้ออกคำสั่งกับลูกน้องแล้ว ก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า "นายน้อยเสี่ยวหลาง มันคือหน้าที่ของพวกเรา โปรดนายน้อยอย่าโกรธเคืองเลย"

"หากว่าคุณต้องการที่จะพาคนเข้าไปจริง ๆ ก็สามารถทำได้ เช่นนั้นคุณก็ให้พ่อบ้าน หรือไม่ก็พ่อของคุณ โทรหาฉันก็ได้แล้ว"

"มิฉะนั้น คุณก็รู้ว่าเรื่องนี้มีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง และพวกเราพี่น้องไม่สามารถที่จะแบกรับความรับผิดชอบที่ได้ไหวจริง ๆ!"

พี่เสี่ยวหลางลังเลครู่หนึ่ง เขารู้ว่า ถึงแม้ว่าพ่อของเขาจะโปรดปรานเขา แต่ทว่าก็เป็นคนที่มีหลักการมาก หากว่าเขาโทรไปหาแล้วละก็ เช่นนั้นวันนี้คงจะต้องกลับไปอย่างไม่ประสบความสำเร็จแน่นอน

"พี่สามหวง พวกเรามาเจรจากันเถอะ"

"นักศึกษาสาวของวิทยาลัยศิลปะที่คุณเลี้ยงไว้ที่เอ็มเพอเรอร์ เลควิลล่าบ้านหมายเลขสามคนนั้น เมื่อเดือนก่อนพึ่งจะคลอดลูกชายตัวอวบอ้วนให้คุณคนหนึ่ง ใช่หรือไม่?"

"นายน้อยเสี่ยวหลางคุณ...รู้ได้อย่างไร?!"น้ำเสียงของพี่สามหวง ค่อนข้างตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

พี่เสี่ยวหลางเผยรอยยิ้มของความพึงพอใจ "มีเรื่องบางเรื่อง ที่ไม่ต้องการให้เห็น"

"ก็ปิดไฟแล้วพวกเรามาคุยกับเงียบ ๆ ดีกว่า"

พี่สามหวงที่อยู่ตรงข้ามลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็สั่งการให้ปิดไฟฉายที่สว่างไสวนั่น และสภาพโดยรอบก็กลับมามืดลงอีกครั้ง ทำให้คนรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

สุดท้ายแล้วของสิ่งนี้ก็ทำให้คนลืมตาขึ้นไม่ได้ และนั่นก็คือวิธีการปฏิบัติต่ออาชญากร

สายตาของจี้ซิงต้องปรับสภาพครู่หนึ่ง เมื่อมองไปยังสถานที่ไกลจากฝั่งหลายสิบเมตรแล้ว ก็เห็นเรือกระโจมดำจอดอยู่ลำหนึ่ง

ที่หัวเรือ เห็นชายวัยกลางคนที่สับสนอยู่

ที่ด้านหลังของเขา มีเงาร่างสีดำกว่าสิบคนยืนตัวตรงอยู่ แต่สิ่งที่ทำให้จี้ซิงอ้าปากค้างนั้นก็คือ ของที่อยู่ในมือคนเหล่านั้น ไม่ได้เป็นเพียงแค่ปืนลูกซองสีดำทะมึนเท่านั้น

หากว่าเขาพูดเรื่องที่พี่สามหวงแอบเอายาที่มีข้อบกพร่องไปออกมา พี่สามหวงคงมีชีวิตไม่ถึงรุ่งเช้าแน่นอน

นอกจากนี้ เป็นไปได้มากว่าจะต้องมีการขุดรากถอนโคน และนำชู้รักที่เห็นเขาเป็นดั่งชีวิต รวมไปถึงลูกชายที่ยังเป็นทารก คงจะต้องถูกฆ่าปิดปากไปทั้งหมด

ดังนั้น เขาจึงจำเป็นต้องประนีประนอม

แต่เขาไม่ได้กังวลว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคนจะทำให้ความลับรั่วไหล และในอีกแง่หนึ่ง คนเหล่านี้ต่างก็เป็นลูกน้องคนสนิทที่เขาคัดสรรออกมาอย่างดี

นอกจากนี้ เขายังถือได้ว่าเป็นคนที่มีใจนักเลง เงินที่ได้มาอย่างผิดกฎหมายส่วนหนึ่ง ต่างก็ถูกแจกจ่ายให้กับทุกคน

สามารถกล่าวได้ว่า เป็นคนที่ลงเรือลำเดียวกันอย่างแท้จริง

จากเสียงการเคลื่อนไหวของน้ำ ในที่สุดเรือกระโจมดำก็เข้าเทียบฝั่งอย่างช้า ๆ

"ชู้รักของคุณคนนั้นถือได้ว่าไม่เลวเลย เป็นถึงนักเรียนหัวกะทิของโรงเรียนศิลปะ ร้องเพลงและเล่นเครื่องดนตรีเป็นทุกอย่างเลยใช่หรือไม่?"

“วางใจ ฉันไม่พูดมันออกไปหรอก”

พี่เสี่ยวหลางกระโดดขึ้นไปบนเรือ จากนั้นตบไปที่ไหล่ของพี่สามหวง และหัวเราะดังสนั่น

สีหน้าของพี่สามหวงซีดเซียว เขาขบฟันกล่าวว่า "นายน้อยเสี่ยวหลาง ฉันพาผ่านตรงนี้ไปได้ แต่ไม่ได้รวมถึงตอนเข้าไปในฐานทัพนะ"

"ต้นสนหลังนั้นยังมีอยู่อีกหลายด่าน ฉันคงช่วยเหลือคุณไม่ได้แล้ว"

พี่เสี่ยวหลางกล่าวด้วยเสียงหัวเราะว่า "วางใจเถอะ ฉันมีวิธีของตัวเอง"

“นายน้อยหลง พวกเราไปกันเถอะ”

จี้ซิงที่มีหวงพานและจี้ตูติดตามมาเป็นเพื่อน ก็กระโดดขึ้นเรือไปด้วยกัน

ในที่สุดพี่สามหวงก็ยังไม่ได้คลายความระมัดระวังลง เขายังส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่ถืออาวุธหนักทั้งสองคน อยู่ในมุมที่ขั้นกลางระหว่างจี้ซิง หวงพานและจี้ตูของทั้งสามคน

ขอเพียงแค่เห็นสิ่งผิดปกติ เขาก็สามารถที่จะออกคำสั่งให้ตะครุบพวกเขาได้ทันที

โชคดีที่ท่าทางที่ดูไม่ยอมใคร และการเผชิญหน้าอย่างสุขุมของจี้ซิง ทำให้พี่สามหวงไม่พบความน่าสงสัยเลยแม้แต่น้อย

ในที่สุด พี่สามหวงก็โบกมือ เรือกระโจมดำก็ค่อย ๆ ออกจากฝั่ง และมุ่งตรงไปท่ามกลางความมืดมิด

ผิวน้ำที่ไม่มีที่สิ้นสุด เป็นราวกับสัตว์ร้ายที่กลืนกินตัวหนึ่ง เพียงไม่นานเรือลำเล็กก็ถูกกลืนกินไปจนหมด แล้วหายสาบสูญไป