บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 84

วิญญาณยักษ์ที่สมองระเบิด หลังจากที่ร่างใหญ่ยืนอยู่บนเวทีได้ไม่กี่วินาที ราวกับว่าเป็นกำแพง ล้มลงกับพื้นดังตุ้ม

ชั่วขณะหนึ่ง ทั่วทั้งสนามเงียบไปหมด

ทุกคนล้วนแล้วตกอยู่สภาวะตกตะลึง

สามหมัด!

หน้าๆหลังๆ ฉินเทียนใช้เพียงไม่กี่วินาที ต่อยออกไปแล้วสามหมัด!

หลังจากนั้น หลังจากที่ระเบิดแขนทั้งสองข้างของวิญญาณยักษ์ ระเบิดหัวโดยตรง

ตอนนี้ คนคนนี้ตายโดยไม่มีวิญญาณหลงเหลืออีกแล้ว

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ที่เกิดเหตุ ส่งเสียงร้องอย่างมีความสุขดังสนั่นหวั่นไหว

ยอดฝีมือพันธมิตรฉู่ที่ได้รับบาดเจ็บจากวิญญาณยักษ์ก่อนหน้านี้ เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง พวกเขาตอบโต้จัดการผีน้อยเหล่านั้นจนต้องคุกเข่าขอความเมตตา

ทันใดนั้น สถานการณ์พลิกผัน

“เยสเข้!”

“เยสเข้ๆๆ!”

หยางหลินตื่นเต้นจนไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี

“ไอ้หมอนี่ เพี้ยนเกินไปแล้วมั้ง!”

“นี่คือน้องเขยของฉันหยางหลินจริงๆเหรอ?”

ถงชวนอ้าปากค้างโดยตรง พูดอะไรไม่ออก เพียงแต่ ในสายตาของเขานอกจากช็อกแล้ว ยังเผยให้เห็นถึงแสงแห่งความสว่างที่แปลกประหลาด

ก่อนหน้านี้ เขารู้สึกว่าตัวเองนั้นเก่งมากพอแล้ว ทำให้ยโสโอหังมองไม่เห็นหัวผู้อื่น

ตอนนี้ ฉินเทียนทำให้เขาเห็นแล้ว ระดับของขอบเขตที่สูงขึ้น และท้องฟ้าที่กว้างขึ้น!

ตอนนี้ ฝั่งของหวงป้าเทียน คนที่ยังสามารถยืนอยู่ได้ เหลือเพียงเขาคนเดียวแล้ว

ฉินเทียนพูดอย่างเย็นชา : “เป็นยังไง?”

“แกยังต้องการให้ฉันลงมือด้วยตัวเองอีกไหม?”

ระหว่างที่พูด เตะมีดเล่มหนึ่งออกไป ความหมายก็คือ ให้หวงป้าเทียนฆ่าตัวตาย

ในสายตาข้างเดียวของหวงป้าเทียน เผยให้เห็นถึงแสงแห่งความดุร้ายที่หาที่เปรียบมิได้ จู่ๆเขาก็ตะโกนพูด : “เหล่าเชียง แกยังรออะไรอีก? รีบยิงเลย!”

“ฆ่าเขา ปฏิบัติให้สมกับชื่อของบัญชาพญายม!”

หืม?

ฉินเทียนตะลึงสักพัก หันหน้ามองไปทางบนภูเขาที่แสนไกล ความรู้สึกตอนที่อยู่ที่ท่าเรือซวงซานที่ถูกสไนเปอร์เล็งกลับมาอีกครั้ง

นอกจากนี้ผ่านคำพูดของหวงป้าเทียน เขารู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าคนที่ถูกเรียกว่าเหล่าเชียง ถึงเป็นคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ“บัญชาพญายม”คนนั้น

“ลาก่อน!” หวงป้าเทียนใช้เวลาตอนที่ฉินเทียนกำลังตกตะลึง จู่ๆก็ปล่อยมีดออกไปหลายเล่ม วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

ฉินเทียนกลับไม่มีการตามล่า

จินหรงหยิบป้ายแผ่นหนึ่งออกมา พูดด้วยความตื่นเต้น : “วันนั้น คุณฉินยังไม่ทันมอง ก็บอกว่าป้ายนี้เป็นของปลอม”

“ตอนนี้ความจริงถูกเปิดเผยแล้ว ป้ายที่ทำร้ายคนนี้ มอบให้คุณฉินทำลายแล้วกัน!”

“สำหรับหวงป้าเทียน มอบให้พันธมิตรฉู่ เขาหนีไม่รอดแน่นอน”

ป้ายสีดำแผ่นหนึ่ง ตัวอักษรห้าตัวสีแดงเลือด : บัญชาพญายม!

ทั้งที่รู้ว่าเป็นของปลอม แม้ว่าตอนนี้แดดจะแผดเผา แต่เมื่อทุกคนมองดูพวกเขายังคงรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่มืดมน

ราวกับเป็นปีศาจกระหายเลือดที่สามารถฟื้นคืนชีพได้ทุกเมื่อ

“หืม?” ฉินเทียนมองเห็นป้ายนั้น รูม่านตาอดไม่ได้ที่จะหด

นอกจากเล็กกว่าเล็กน้อย วัสดุ ลายมือ โดยเฉพาะกลิ่นที่อยู่ข้างในนั้น มันเหมือนกับ "บัญชาพญายม" ที่แท้จริงในมือของตัวเอง

ของปลอมทั่วไป ไม่ถึงระดับนี้เลยด้วยซ้ำ

คิดอะไรบางอย่างออก เขารีบพูด : “ผู้นำจิน แล้วพบกันใหม่”

หันตัว รีบวิ่งเข้าไปบนเนินเขานั้นอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณคณฉินที่ช่วยพันธมิตรฉู่เอาไว้อย่างชอบธรรม!”

“ผมจินหรงขอเป็นตัวแทนของพันธมิตรฉู่ วันนี้ขอสาบานต่อพระเจ้า พันธมิตรฉู่ขอแสดงความนับถือต่อท่าน!”

“ต่อจากนี้ไปตราบใดที่ท่านมีคำสั่ง ไม่ว่าจะลุยน้ำลุยไฟ พันธมิตรฉู่ล้วนแล้วไม่มีการปฏิเสธ!”

เขาหันหน้าไปทางด้านหลังของฉินเทียน ตะโกนด้วยความตื่นเต้น

ทุกคนของพันธมิตรฉู่ และยังมียอดฝีมืออย่างฮันชานที่ได้รับเชิญจากพันธมิตรฉู่ ล้วนแล้วมีสายตาของความเคารพนับถือ

ในป่าของบนเนินเขาแห่งนึ่ง เต็มไปด้วยวัชพืช ไร้ผู้คน

ฉินเทียนกวาดสายตาช้าๆ สุดท้ายแล้ว บนก้อนหินก้อนหนึ่ง พบผงสีขาวบางอย่าง

หลังจากที่เขามองอย่างละเอียด ยืนยันว่าเป็นผงแมกนีเซียม

นี่เป็นผงที่สามารถเช็ดบนฝ่ามือเพื่อซับเหงื่อและป้องกันมือลื่น มักนิยมใช้กับนักกายกรรมและนักยกน้ำหนัก

และมองดูจากหินก้อนนี้ ทัศนียภาพรอบด้านของเวทีประลองมวยที่ห่างไกล

ไม่พูดไม่ได้ นี่เป็นตำแหน่งที่ดีสำหรับการซุ่มยิง

เห็นได้ชัดเจน ผงแมกนีเซียมเหล่านี้ มันถูกทิ้งไว้โดย "เหล่าเชียง" ที่หวงป้าเทียนพูดถึง

ช่วงเวลาที่หวงป้าเทียนหลบหนี ทำไมถึงต้องตะโกนให้เหล่าเชียงฆ่าตัวเอง คำพูดของการปฏิบัติให้สมกับชื่อของบัญชาพญายม?

เหล่าเชียงคนนี้ แล้วทำไมถึงไม่ยิงปืน แต่เลือกที่จะจากไป?

ในมือของฉินเทียนกำลังเล่นกับป้ายบัญชาพญายมที่มีขนาดเล็กกว่าต้นฉบับเล็กน้อย ไล่ตามกลิ่นผงแมกนีเซียมที่แทบจะมองไม่เห็นในอากาศ ออกจากเนินเขาด้านหลัง

เมื่อเทียบกับความเสียงดังและคึกคักของหน้าภูเขา หลังภูเขาเห็นได้ชัดว่ารกร้างเล็กน้อย

ที่นี่ยังไม่ได้รับการพัฒนา อย่างไรก็ตาม ผู้อยู่อาศัยในบริเวณใกล้เคียง ส่วนใหญ่ย้ายออกไปแล้ว มีบ้านเก่าทรุดโทรมเหลืออยู่บ้างเล็กน้อย

พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน ฉินเทียนเดินเข้าไปในลานที่รกร้าง

ผลักเปิดประตูทรุดโทรมสองบาน

ข้างในมีแสงระยิบระยับ ชายคนหนึ่งที่ผมยุ่งเหยิงและหน้าเปื้อนโคลน มองดูแล้วเหมือนกับคนขอทานข้างถนน

นั่งอยู่บนเตียงไม้สีดำเข้ม มือข้างหนึ่งถือสไนเปอร์ เล็งมาที่ฉินเทียน

ฉินเทียนพบว่า กางเกงที่ม้วนขึ้นมาข้างหนึ่ง ขาหายไปหนึ่งข้าง

ด้านข้าง มีไม้เท้าสีดำเข้มวางอยู่

“ฉันรู้ว่าแกสามารถหาที่นี่เจอ ฉันรอแกมานานมากแล้ว” ขอทานเปิดปากพูด เสียงแหบ

ในสายตาของเขา มีลมหายใจแห่งความตาย

ฉินเทียนไม่ปริปากพูดว่ายอมรับหรือไม่ยอมรับ พูดอย่างเย็นชา : “แกก็คือเหล่าเชียง?”

“ทำไมถึงไม่ยิง?”

“เป็นเพราะรู้ว่า ฆ่าฉันไม่ได้เหรอ?”

เปลือกตาของเหล่าเชียงกระตุก เผยให้เห็นถึงความโกรธ

“เด็กเหลือขอ มั่นใจเกินไปแล้ว!”

“ระยะใกล้ขนาดนี้ ฉันไม่เชื่อว่าแกสามารถหลบกระสุนได้!”

“ตอนนี้ เอาบัญชาพญายมคืนฉัน ไม่แน่ฉันอาจจะสามารถไว้ชีวิตแกได้!”

ฉินเทียนพูดอย่างเย็นชา : “อย่าใจร้อน ที่ฉันมา ก็เพื่อต้องการคืนบัญชาพญายมให้แก”

เขาหยิบป้ายแผ่นหนึ่งออกมาอย่างช้าๆ

เหล่าเชียงมองเห็นป้ายแผ่นนี้ ในสายตาเผยให้เห็นถึงความตื่นเต้น ดูเหมือนว่านี่คือความศรัทธาของเขา

ช่วงเวลาที่เขาเตรียมจะยื่นมือออกไปรับ สีหน้าเปลี่ยนอย่างกะทันหัน!

“นี่ไม่ใช่ป้ายที่ฉันต้องการ!”

“นี่คือ......บัญชาพญายมของเถ้าแก่ใหญ่!”

“เด็กเหลือขอ แกเป็นใคร? บัญชาพญายมของเถ้าแก่ใหญ่ทำไมถึงอยู่ในมือของแก?”

“เถ้าแก่ใหญ่อยู่ที่ไหน? เขายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม? รีบพูด!”

เขาถามด้วยความตื่นเต้น สไนเปอร์ในมือ ล็อกเป้าฉินเทียนเอาไว้

ฉินเทียนหัวเราะอย่างเย็นชาหนึ่งที จากนั้นค่อยเอาแผ่นป้ายบัญชาพญายมที่เล็กกว่าเล็กน้อยนั้นโยนไปบนเตียง

“ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด แกน่าจะเป็นคนที่เหลือรอดจากสงครามใหญ่ในวิหารพญายมใช่ไหม”

“หลังจากสงครามนั้นจบลง ข่าวลือของโลกใต้ดิน วิหารพญายมถูกกำจัดสิ้นซากไปหมดแล้ว แต่น้อยคนนักที่จะรู้ คนที่เหลือรอด ไม่ใช่แค่คนเดียวเท่านั้น”

“เพียงแต่ พวกเขาล้วนแล้วเปลี่ยนชื่อแซ่ หายไปอย่างไร้ร่องรอย”

ฉินเทียนมองดูเหล่าเชียงที่อยู่ตรงหน้า พูดอย่างจริงจัง : “แม้ว่าวิหารพญายมจะทำให้ผู้คนหวาดกลัว เพียงแต่คนที่ถูกฆ่าล้วนแล้วสมควรถูกฆ่า”

“แกลี้ภัยมาพึ่งพาอาศัยคนอย่างหวงป้าเทียน แอบอ้างชื่อของบัญชาพญายม ฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ ควรถูกลงโทษยังไง?”

“แกเอาแต่พูดว่าเถ้าแก่ใหญ่ แกรู้สึกผิดต่อเถ้าแก่ใหญ่บ้างไหม?”

“แกรู้สึกผิดต่อพี่น้องเหล่านั้นที่รักษาบัญชาพญายมด้วยเลือดเนื้อหรือไม่”

ฉินเทียนยิ่งพูดยิ่งโกรธ

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ราวกับว่าวิญญาณสอบปากคำ!

เหล่าเชียงถูกโจมตีอย่างหนัก ตัวสั่นหลายที ก๊อกแกร็กดังหนึ่งที ปืนยาวในมือตกลงบนพื้น

แววตาที่ดูเจ็บปวดอย่างมากของเขา

จู่ๆ มือข้างหนึ่งของเขาจับไม้เท้าเหล็กข้างตัวเอาไว้แน่น มองดูฉินเทียน กัดฟันและพูด :

“เรื่องที่ฉันทำด้วยตัวเอง รอให้ฉันตายแล้ว จะไปยมโลก อธิบายให้กับเหล่าพี่น้อง!”

“ตอนนี้ฉันขอถามแก.....”

“แกกับเถ้าแก่ใหญ่ ตกลงเกี่ยวข้องอะไรกัน!”