บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 86

“เด็กเหลือขอ นายเป็นลูกศิษย์ของเถ้าแก่ใหญ่?”

“ก่อนที่จะเกิดสงครามใหญ่ เถ้าแก่ใหญ่ยังไม่มีลูกศิษย์ น่าจะรับนายในภายหลังแน่นอน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่างที่คาดเถ้าแก่ใหญ่ยังไม่ตาย!”

“เขาไม่เพียงแต่ยังไม่ตาย ยังสืบทอดความสามารถให้กับนายด้วย”

“แม้แต่บัญชาพญายมก็มอบให้นายแล้ว นายก็คือผู้สืบทอดของเขา”

“เจ้าเงาเสน่ห์ จิ้งจอกเงิน และเจ้าปืนทอง พวกนายเห็นหรือยัง? วิหารพญายมของพวกเรายังไม่ตาย!”

“เถ้าแก่ใหญ่ ฉันรู้อยู่แล้ว ท่านไม่มีทางทำให้ฉันผิดหวัง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

อารมณ์ที่สะสมมาหลายปี ปลดปล่อยออกมาในครั้งเดียว ฉานเจี้ยนทั้งร้องไห้และหัวเราะ ท่ามกลางกลางดึกในป่า ฟังดูแล้วน่าขนลุกอย่างมาก

นกที่อยู่ห่างไกลก็ตกใจจนส่งเสียงร้องและหนีไปไกล

ฉินเทียนก็ซาบซึ้งใจอย่างมากเช่นกัน

ซาบซึ้งใจต่อความภักดีและความเลือดร้อนของชายชราเหล่านี้ที่มีต่อวิหารพญายม

“คุณลุงฉานเจี้ยน ตกลงหลายปีมานี้คุณเจออะไรบ้าง?”

“ทำไมถึงกลายเป็นลูกน้องที่ไร้ความสามารถอย่างเจิ้นเทียนหนานแบบนี้?”

“และยังมีอีก ทำไมถึงต้องสร้างแผ่นป้ายบัญชาพญายมอีกแผ่นหนึ่งด้วย?”

เขาอดไม่ได้ที่จะถาม

ฉานเจี้ยนหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด : “ในเมื่อนายเป็นลูกศิษย์ของเถ้าแก่ใหญ่ เรียกฉันว่าคุณลุง ก็อย่าโทษฉันว่าเป็นคนอาบน้ำร้อนมาก่อน!”

“เจ้าหนุ่ม นายจะไปรู้อะไร”

“บนโลกใบนี้ บัญชาพญายม เดิมทีก็มีห้าแผ่นอยู่แล้ว ความหมายของเถ้าแก่ใหญ่ในตอนแรก พวกเราสี่อิมพ์แห่งพญายม ติดตามเขาด้วยกัน ถูกขานนามว่าห้าพญายมแห่งนรก”

“เพียงแต่ ชีวิตของพวกเรา ล้วนแล้วเป็นเถ้าแก่ใหญ่ช่วยเอาไว้ จะสามารถเนรคุณและทำตัวเท่าเทียมกับเขาได้อย่างไร”

“ต่อมาถูกบีบบังคับให้ต้องทำแบบนี้ แม้ว่าบัญชาพญายมจะถูกหลอมออกมาห้าอัน แต่ว่า สี่อันของพวกเรา เล็กกว่าเล็กน้อย”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราสี่คนได้คุยกันเป็นการส่วนตัว บนโลกใบนี้ มีป้ายบัญชาพญายมเพียงแผ่นเดียวเท่านั้น!”

“ป้ายในมือของพวกเรา เป็นเพียงของที่ระลึกเท่านั้น ชาตินี้จะไม่นำมาใช้!”

พูดถึงตรงนี้ เขาก้มหน้าลง

เงียบสักพักหนึ่ง ค่อยพูด : “หลังจากสงครามใหญ่นั้นจบลง ฉันต้องเสียขาไปหนึ่งข้าง คลานออกมาจากกองซากศพ”

“สิ่งที่ฉันมองเห็น เป็นซากศพของพี่น้องนับไม่ถ้วน”

“หลายปีมานี้ ฉันได้ทำเรื่องน่าละอายใจหลายอย่าง เป็นเพราะว่า ฉันต้องการเงิน!”

“ฉันต้องการเงิน เอามาสร้างวิหารพญายมใหม่อีกครั้ง”

“ฉันไม่เชื่อว่าเถ้าแก่ใหญ่และเจ้าปืนทองพวกเขาตายแล้ว ฉันมีการใช้บัญชาพญายมไปหลายครั้ง สร้างความโกลาหลขึ้นมาบ้าง”

“ฉันหวังว่า พวกเขาจะสามารถหาฉันเจอด้วยเหตุนี้”

“คิดไม่ถึงเลยว่า หลายปีผ่านไป ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ไม่มาหาฉัน!”

ฉินเทียนถอนหายใจ ก่อนหน้านี้แม้ว่าจะโทษพฤติกรรมของฉานเจี้ยน แต่ว่าหลังจากที่รับรู้ความจริงแล้ว จะโทษเขาได้ยังไง

“คุณลุงฉานเจี้ยน ตอนนี้คุณรู้สถานการณ์เหล่านี้แล้ว ต่อจากนี้ วางแผนอะไรไว้ไหม?”

ฉานเจี้ยนพูดด้วยความตื่นเต้น : “ในตอนนั้นตอนที่สร้างวิหารพญายม พวกเราพี่น้องเคยสาบานกัน ชีวิตนี้ ตอนมีชีวิตเป็นคนของวิหารพญายม ตอนตายเป็นผีของวิหารพญายม!”

“ความหวังเดียวที่สามารถทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ก็คือรวบรวมพี่น้อง สร้างวิหารพญายมใหม่อีกครั้ง!”

“แม้ว่าเจ้าเงาเสน่ห์พวกเขาจะตายไปแล้ว แต่ว่ายังมีสิบแปดชุดเลือด ยังมีสามสิบหกผู้พิพากษา ยังมีร้อยแปดหวูฉาง และยังมีพี่น้องคนอื่นๆ”

“หนึ่งในพวกเขา จะต้องยังมีคนรอดชีวิตแน่นอน เหมือนกับฉันที่เดินทางไปทั่วทุกที่ไร้ที่พึ่ง”

“ฉันเชื่อว่า พวกเขาล้วนแล้วกำลังรอการเรียกรวมตัว!”

“เมื่อก่อน ฉันเคยคิดว่าในชีวิตนี้ฉันจะไม่ได้เห็นวันนั้นอีกแล้ว”

“แต่ว่าตอนนี้ ฉินเทียน นายบอกฉันมาเถ้าแก่ใหญ่อยู่ที่ไหน?”

“รีบพาฉันไปพบเขาสิ!”

“เพียงแค่เถ้าแก่ใหญ่ตะโกนเสียงดังหนึ่งที ใครจะไม่ตอบสนอง!”

ฉินเทียนเงียบสักพักหนึ่ง และพูด : “ตอนนี้ตะเฒ่าสบายดีอย่างมาก กระทั่งสามารถพูดได้ว่าสดชื่นอย่างมาก”

“เพียงแต่ ตอนนี้ผมยังไม่สามารถพาคุณไปพบเขาได้”

“เขาเป็นอะไร?”