บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 87

ในที่สุดก็กลับมาถึงบ้านแล้ว

หยางยู่หลันและซูซูล้วนแล้วเผยให้เห็นรอยยิ้มของความพึงพอใจ ทริปหลายวันที่เมืองฉู่โจว แม้ว่าจะได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี

แต่ว่าท้ายที่สุดแล้ว มันเป็นดินแดนต่างถิ่นของพวกเขา

ล่องเรือ ล้วนแล้วทำให้พวกเธอเหนื่อยเล็กน้อย

ตอนนี้ วิลล่าหลังเล็กๆข้างริมทะเลสาบ ถึงจะเป็นบ้านของพวกเธอ

ทะเลสาบแห่งนี้ เรียกว่าทะเลสาบหลงฮู๋ เป็นพื้นที่แรกๆในการพัฒนาท้องถิ่น ทำเลใกล้กับใจกลางเมือง

ครั้งหนึ่งเคยเป็นพื้นที่ของคนมั่งคั่ง

พร้อมกับการพัฒนาของหลายปีมานี้ การเพิ่มขึ้นของตึกสูง หลายอาคาร ย่านที่อยู่อาศัยหลงฮู๋ ถูกทับถมไม่เห็นแล้ว

มองดูแล้ว เก่าเล็กน้อย ผู้อยู่อาศัยที่มีทรัพย์สินเงินทองมากมาย ได้ย้ายไปอยู่ที่ที่มีความทันสมัยมากขึ้น พื้นที่วิลล่าใหม่ที่มีความสะดวกสบายกว่า

มีข่าวลือมาหลายครั้งว่าที่นี่จะปรับปรุงใหม่ แต่ว่าถึงตอนนี้ยังไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร

หยางยู่หลันและซูซู มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อที่นี่อย่างมาก พวกเธอมีความเคยชินกับที่นี่ ล้วนแล้วไม่ต้องการย้ายที่อยู่อาศัยและมีการปรับปรุงใหม่

ฉินเทียนขับแลนด์โรเวอร์ มุ่งหน้าสู่วิลล่าหมายเลขแปดของพวกเขา

จากที่ไกลๆ ก็มองเห็นที่ว่างตรงประตู มีเต็นท์หลายหลังที่วุ่นวายกางอยู่ รอบๆ ยังมีขยะที่ใช้ในชีวิตประจำวันโยนไปเรื่อย

ซูซูอดไม่ได้ที่จะสงสัย : “เกิดอะไรขึ้น?”

“พวกเราออกไปได้ไม่กี่วัน ทำไมถึงมีเต็นท์มากมายอยู่ที่นี่?”

“นี่คือ ถูกคนเร่ร่อนมาบุกรุกเหรอ?”

หยางยู่หลันก็อดไม่ได้ที่จะบ่นเช่นกัน : “ส่วนกลางละเลยหน้าที่เกินไปแล้วมั้ง!”

“ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้?”

“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เริ่มหนาวแล้ว คนเร่ร่อนเหล่านี้ไม่มีที่อยู่อาศัย ก็น่าสงสารเหมือนกัน”

รออีกสักพักเธอเตรียมจะมอบอาหารแก่พวกเขา หรือให้เงินบ้างเล็กน้อย

หลังจากลงจากรถ ช่วงเวลาที่มองเห็นคนในเต็นท์ สองแม่ลูกล้วนแล้วตกตะลึง

“คุณลุงรอง คุณป้า ทำไมพวกคุณมาอยู่ที่นี่?” ซูซูถามด้วยความอึดอัดใจเล็กน้อย

ใบหน้าของซูยู่คุนเต็มไปด้วยน้ำค้างแข็ง มองดูแล้วราวกับว่าแก่ขึ้นสิบกว่าปี เขาก้มหน้าลงด้วยความละอายใจ

ภรรยาของเขาหวางเหมยเช็ดน้ำตา พูดด้วยความน่าสงสาร : “ซูซู ยู่หลาน พวกเรามาขอโทษพวกเธอแล้ว!”

“ขอร้องให้พวกเธอเห็นแก่ความน่าสังเวชและความจริงใจของพวกเรา ให้อภัยพวกเราด้วยเถอะ!”

“เหวินเฉิง หนานหนาน ยังไม่รีบคุกเข่าก้มกราบพี่ซูซูและคุณป้าของพวกเธออีก ขอให้พวกเขาให้อภัยด้วย!”

ซูเหวินเฉิงและซูหนาน รีบคุกเข่าอยู่ตรงหน้า

หลายวันที่ผ่านมา พวกเขาพักอาศัยอยู่ที่นี่ตลอด ซูเหวินเฉิงเป็นเด็กหนุ่ม ยังไม่มีอะไร เพียงแค่หนวดรกลุงลังเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ซูหนานอยู่ที่บ้านตระกูลอู๋ เคยชินกับการใช้ชีวิตที่สุขสบายอย่างคุณนาย ภายใต้การแต่งหน้าธรรมดาตอนนี้ มองดูแล้วโทรมอย่างมากจริงๆ

เธอกัดฟัน ไม่พูดแม้แต่คำเดียว

ซูเหวินเฉิงพูดด้วยน้ำมูกและน้ำตา : “พี่สาว คุณป้า ผมผิดไปแล้ว!”

“ก่อนหน้านี้เป็นผมเองที่ทำตัวสารเลว ทำเรื่องกระทำผิดมากขนาดนั้นต่อพวกคุณ!”

“พี่สาว คุณป้า ขอให้พวกคุณตบตีผมอย่างรุนแรงหนึ่งรอบ!”

“จริงๆ ไม่ต้องสงสารผม ตบตีแรงๆ”

เมื่อเห็นว่าซูซูและหยางยู่หลันไม่พูด เขาเริ่มตบหน้าของตัวเอง

ระหว่างที่ตบไปด้วยพร้อมกับด่าตัวเองไปด้วย : “ตบคนสารเลวอย่างแก!”

“ซูเหวินเฉิง แกมีหัวใจบ้างไหม?”

“ครั้งหนึ่ง พี่ซูซูและคุณป้าเคยปฏิบัติต่อแกยังไง?”

“คุณป้าบอกว่า เธอไม่มีลูก ต่อจากนี้ไปก็เลี้ยงแกเหมือนกับลูกชาย!”

“พี่ซูซูยิ่งคิดว่าแกเป็นน้องชายแท้ๆ!”

“แล้วแกล่ะ? ตอบแทนพวกเธอยังไง?”

“แกไอ้เดรัชฉาน ฉันจะทุบตีแกให้ตาย!”

เมื่อเห็นฉากนี้ ซูซูและหยางยู่หลาน ทั้งโกรธและทั้งน่าขำ

แม้ว่าซูเหวินเฉิงจะมีคุณสมบัติของการแสดง แต่ว่าเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดเหล่านี้ สองแม่ลูกล้วนแล้วโศกเศร้าอย่างมาก

เขาพูดถูก ครั้งหนึ่งหยางยู่หลันเคยรักและเอ็นดูเขาอย่างมาก คิดกับเขาเป็นลูกชายแท้ๆ

ซูซูยิ่งคิดกับเขาเป็นน้องชายแท้ๆ

อดีตไม่นานก็จางหายไป แต่เมื่อได้พบกลับติดตรึงไปชั่วกาล

“พอแล้วหยุดตีได้แล้ว”