บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 864

"อ๊า!"

เมื่อเห็นฉากนองเลือดที่อยู่ตรงหน้านั้น ซูซูพลันปิดใบหน้าของตัวเองลงด้วยความตกใจ ก่อนจะร้องตะโกนออกมา

"ไม่เป็นไร!" ฉินเทียนรีบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาในทันที ก่อนจะเอ่ยปลอบโยนเธออย่างนุ่มนวล ใบหน้าของเขาพลางเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดขึ้นมา

ถึงแม้ว่านายหญิงใหญ่จะยอมปล่อยราชาจินตูนไป ซึ่งนับเป็นความเมตตาสูงสุด แต่ทว่า ฉินเทียนก็ยังรู้สึกว่ามันโหดร้ายเกินไปอยู่ดี

ยิ่งเป็นเพราะเหตุนี้ทำให้ฉินเทียนยิ่งรู้สึกรังเกียจครอบครัวนี้มากขึ้นไปอีก

"เจ้าอยากจะเอ่ยอะไรออกมาหรือไม่?" ตงซ่วนจุนพลันมองไปที่ราชาจินตูนด้วยใบหน้าไม่เปลี่ยนสี

เขาตัดแขนข้างหนึ่งของเขาออก พร้อมกับเลือดที่โพยพุ่งออกมานั้น จึงทำให้ใบหน้าของราชาจินตูนซีดเผือดลง

จินตุนหวงเพียงโค้งคำนับและเอ่ยขึ้นมาว่า "ขอบคุณนายหญิงใหญ่ที่ละเว้นชีวิตของผู้น้อย "

"ราชาจินตูนจะยังคงรับใช้ตระกูลฉินสายเก่าต่อไป เพื่อนายหญิงใหญ่ เพื่อนายน้อยและนายหญิงน้อยต่อไป"

"ชีวิตของข้าเป็นของตระกูลฉินสายเก่า ข้าจะอยู่คอยรับใช้ไปจนชีวิตจะหาไม่"

ตงซ่วนจุนพลันพยักหน้าลงทันใดนั้น พลันมีหมอวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีตื่นตระหนก นายหญิงใหญ่จึงเอ่ยออกมาเสียงเข้มว่า "ไปรักษาราชาจินตูนเสีย"

"ราชาจินตูนเป็นเสาหลักของตระกูลฉินสายเก่า หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา เจ้าจักต้องเป็นคนตอบคำถามทั้งหมดเอง!"

“ขอรับ!” หมอรีบพยักหน้าลงด้วยความตกใจ

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแพทย์ประจำบ้านแต่ด้วยคุณสมบัติของเขานั้น ตราบใดที่เขาเต็มใจที่จะทำงานในโรงพยาบาลข้างนอกนั้นเกรงว่าจะเป็นเรื่องยากที่คนธรรมดาจะมารักษากับเขาได้

เหล่าบรรดาสาวรีบมาทำความสะอาดและจัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็ว ภายในไม่กี่นาทีเท่านี้ เลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนพื้นเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นใสสะอาดในทันที ยามที่เช็ดจัดการสิ่งสกปรกอยู่นั้น หาได้ผู้ใดเอ่ยวาจาหยอกล้อกันระหว่างทำงานไม่

ที่จริงแล้ว มันคือการจัดการมืออาชีพที่เป็นมาตรฐานที่สุด

ในที่สุด บรรยากาศโดยรอบพลันเงียบลง พร้อมกับกลิ่นหอมจาง ๆ ที่ลอยอยู่ภายในอากาศเพื่อกลบกลิ่นคาวเลือดออกมา

ตงซ่วนจุนพลันดึงความใจดีมีเมตตาของนางกลับมาอีกครั้ง ก่อนจะแย้มยิ้มเอ่ยขึ้นมาว่า "ซูซู หลานเห็นหรือยัง? นี่เป็นบทเรียนแรกที่ย่าต้องการสอนหนู"

"มีทางเลือก แต่ถ้าไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัว และไม่อาจใจอ่อนได้"

"ยิ่งเป็นครอบครัวตระกูลใหญ่เช่นนี้ ย่อมมีปลาและมังกรปะปนกันไป พวกเรามิอาจใช้กลยุทธ์เลือดเหล็กผสมเข้าด้วยกันได้"

"แต่ทว่า พวกเราไม่เพียงมีการลงโทษเท่านั้น แต่ยังมีการตอบแทนพระคุณด้วย"

"รางวัลและบทลงโทษมีกำหนดไว้ชัดเจน เพื่อให้ผู้คนเข้าใจคำสั่งของระบบการควบคุม แต่ทว่าที่นี่ ผู้คนมีความรู้มากมายยิ่งนัก จึงมิจำเป็นต้องกังวล หลานควรจะตั้งใจดูแลตัวเองและเด็กในครรภ์ให้ดีเสียก่อน หากอนาคตข้างหน้ามีโอกาสอีก ย่าจะค่อยๆสอนเจ้าเอง"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูซูพลันหน้าแดงก่ำ ก่อนจะมองไปที่ฉินเทียนด้วยความลำบากใจ

ในห้องโถงบรรพบุรุษก่อนหน้านี้ นายหญิงใหญ่เล่าประวัติศาสตร์และเรื่องราวภายในตระกูลฉินสายเก่าให้เธอฟังมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสงครามและไฟนับร้อยปี ที่บรรพบุรุษของตระกูลฉินสายเก่าสามารถเอาชนะความยากลำบากและก่อตั้งตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ได้นั้น นั่นจึงทำให้ซูซูรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

ทั้งยังรู้สึกเป็นเกียรติมาก ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวตระกูลฉินสายเก่า

ฉะนั้นแล้ว ถึงแม้ว่ากฎระเบียบภายในตระกูลตามที่นายหญิงใหญ่เอ่ยออกมาให้ซูซูฟังจะดูยุ่งยากและดูจะล้าหลังไปหน่อยแต่เพื่อประโยชน์ของฉินเทียน เธอจึงได้แต่ยอมรับอย่างไม่เต็มใจ

นั่นจึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมเมื่อซูซูเห็นนายหญิงในตอนนี้ เธอถึงได้เข้าไปเอ่ยทักทายด้วย ทั้งยังเริ่มพยายามปรับตัวให้เข้ากับตัวตนของนายหญิงเล็กของตระกูลใหญ่แห่งนี้แล้ว

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ชมฉากนองเลือดของการหักแขนของราชาจินตูนนั้น ซูซูก็ตระหนักได้ในทันทีว่า ก่อนหน้านี้เป็นเธอที่ไร้เดียงสาเกินไป

หากว่า เธอได้ขึ้นเป็นนายหญิงใหญ่ของตระกูลเธอก็จำเป็นต้องปกครองตระกูลฉินสายเก่าเช่นนี้งั้นเหรอ?

จากใจจริงของเธอนั้นซูซูรู้สึกขยะแขยงเป็นอย่างมากและรับรู้ได้เลยว่า เธอไม่สามารถทำมันได้อย่างแน่นอน ซูซูจึงได้แต่หันหน้าไปขอร้องต่อชายหนุ่มอันเป็นที่รักของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือ

ใบหน้าของฉินเทียนพลันแปรเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดในทันที

นายหญิงใหญ่คิดว่าตนเองฉลาดและกล้าหาญมากหรือยังไงกัน? นางมิใจในความสำเร็จและทักษะของตนเองมากอย่างนั้นหรือ?

ภาพจำภายในใจของฉินเทียนนั้น นายหญิงใหญ่มีแต่จะติดลบมากขึ้นกว่าเดิม !

ก่อนที่ฉินเทียนจะโพล่งขึ้นมาด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ว่า "คุณคิดว่าผมจะยังโหยหาในมรดกของตระกูลฉินสายเก่าอีกงั้นเหรอ? ผมจะบอกกับคุณอีกครั้ง!"

"ผมจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลฉินสายเก่าอีก ทั้งยังไม่คิดจะเป็นผู้สืบทอดต่ออีกด้วย และภรรยาของผมก็จะไม่เป็นนายหญิงของตระกูลฉิน"

"ฉะนั้นแล้ว จงทิ้งสิ่งที่ตำราครองเรือนอันคร่ำครึและล้าสมัยของคุณไปซะ!"

"ซูซู ไปกันเถอะ!"

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ" หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเทียนนั้น สีหน้าและการแสดงออกของนายหญิงใหญ่ก็เปลี่ยนไปในทันที