บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 867

ตรงกันข้ามกับความตื่นเต้นและความคาดหวังของฝูงชน ใบหน้าของฉินเทียนหาได้มีร่องรอยของความสุขไม่

นัยน์ตาของเขาราวกับมีลูกบอลแห่งความโกรธเกรี้ยวสองลูกก่อตัวยู่และค่อย ๆ เผาไหม้อย่างช้าๆ

ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งนั้น ฉินเทียนเพียงเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาว่า "พวกเจ้าคิดมากไปแล้ว!"

“ฉันไม่ต้องการเป็นนายน้อยของพวกเจ้าและฉันจะไม่ทำด้วย!”

"ทุกอย่างในอดีต ถูกเปิดเผยในวันนี้แล้ว และอย่ามาคิดรบกวนข้าในอนาคตข้างหน้าอีก!"

ขณะที่ฉินเทียนพูดจบ เขาก็จับมือของซูซูและเดินออกไปที่ประตูอีกบานหนึ่งในทันที

ทุกคนในที่เกิดเหตุ รวมไปถึงราชาจินตูนที่แขนขาดและเถียหยิงนั้น ต่างก็ตกใจไปตาม ๆ กัน พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าทรัพย์สินและมรดกมากมายของตระกูลฉินนั้น หาได้มีค่าในสายตาของฉินเทียนไม่

จี้ซิงก็ตกตะลึงไปเช่นกัน หลังจากที่เขาได้สติกลับมา พลางร้องตะโกนออกมาว่า "พี่เทียน รอฉันด้วย" และรีบวิ่งไล่ตามเขาไปในทันที

ผู้คนที่เหลืออยู่นั้น เมื่อนึกถึงเมื่อวานที่ฉินเทียนกระทำการสังหารเหล่าองครักษ์สีเงินและราชาหยินจ๋าลงไป จึงไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปขัดขวางในทันที

เมื่อเห็นฉินเทียนและซูซูกำลังเดินไปที่ประตู

ข้างหลังของเขาพลันมีเสียงตะโกนออกมาว่า

“นายน้อย ได้โปรดรอเดี๋ยวขอรับ!”

“ชายชราผู้นี้มีอะไรอยากจะพูดกับท่าน!”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ฉินเทียนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

เขาเห็นเป็นชายชราผมหงอกวิ่งมาจากทางอื่นด้วยความตื่นตระหนกไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตื่นเต้นหรือเป็นเพราะเขาวิ่งเร็วเกินไปใบหน้าของเขาจึงเกิดอาการแดงก่ำและหอบหายใจถี่

เมื่อเห็นชายชราผู้นั้น ฉินเทียนก็ได้แต่ขมวดคิ้วลง

เป็นราชาถงจิ่ง

ชายชราพลันหอบเหนื่อยและวิ่งไปหาฉินเทียนเมื่อสงบสติได้แล้วนั้น เขาพลันโค้งกายคำนับและกล่าวออกมาอย่างตื่นเต้นว่า "ถงจิ่งเข้าพบนายน้อยขอรับ!"

ฉินเทียนเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "ผู้เฒ่าถง เป็นเพราะคุณเคยใจดีมีเมตตากับฉันมาก่อน ดังนั้นฉันจะเห็นแก่หน้าคุณ"

“อย่างไรก็ตาม อย่าพูดอะไรเกี่ยวกับการเข้าวังตะวันออกและการเป็นผู้สืบทอดอีก”

“หากท่านผู้เฒ่าต้องการเกลี้ยกล่อมฉันละก็มิตรภาพก็ขาดจากกันเสีย”

ถงจิ่งแย้มยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเอ่ยพูดว่า "นายหญิงใหญ่ไม่ได้มาด้วยตนเอง แต่เธอคาดเดาการตัดสินใจของคุณได้แล้วขอรับ"

“ข้าน้อยมาที่นี่ เพียงเพื่อส่งข้อความถึงนายน้อยตามคำร้องขอของนายหญิงใหญ่เท่านั้น”

ใบหน้าของฉินเทียนพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย "ว่ามา"

ราชาถงจิ่งพลันถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะพูดเสียงดังออกมา "นายหญิงใหญ่กล่าวว่า เนื่องจากนายน้อยเกิดมาในฐานะลูกหลานของตระกูลฉินสายเก่าดังนั้นสายเลือดและเลือดเนื้อในกระดูกของท่าน อย่างไรย่อมเป็นคนของตระกูลฉิน ดังนั้นตำแหน่งท่านผู้นำตระกูลย่อมต้องเป็นของท่านไม่ช้าก็เร็วอยู่ดี ”

“นายหญิงใหญ่ยังกล่าวอีกว่า หากในตอนนี้ นายน้อยไม่ต้องการอาศัยอยู่ในวังตะวันออกนั้น นายน้อยสามารถไปอยู่ที่เมืองฉินเฉิงได้”

“อย่างไรก็ตาม นายหญิงใหญ่ยังคงคิดที่จะฟื้นฟูวังตะวันออกให้กลับคืนสู่สภาพเดิมเหมือนเมื่อครั้งที่ท่านเคยอาศัยอยู่ที่นั่น”

"ทั่วทั้งวังตะวันออกนั้น จะเว้นวางเอาไว้รอให้นายน้อยเป็นคนมาจัดการ!"

ฉินเทียนพลันกัดฟันกรอด ก่อนจะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า นายหญิงใหญ่ของตระกูลจะดื้อรั้นขนาดนี้

นั่นเป็นเพราะนางไม่มีหน้ามาเจอเขา เนื่องจากในครานี้ เขากรทะการตบหน้านางต่อหน้าทุกคนภายในตระกูลแนอย่างรุนแรง

"นายน้อยขอรับ อันที่จริงแล้ว หลายปีที่ผ่านมานี้ นายหญิงใหญ่เองก็ลำบากมาก..."

ถงจิ่งคิดว่าฉินเทียนกำลังลังเลใจ จึงได้คิดที่จะยายามเกลี้ยกล่อมเขา

“ไม่ต้องพูดแล้ว!”

“ผู้เฒ่าถง หากท่านยังแกความสัมพันธ์ของเราในกาลก่อน ก็ไปจัดเตรียมรถให้ข้าเสีย!”

"ข้าจะไปสถานที่หนึ่ง"

พูดจบฉินเทียนาได้รั้งรอไม่ ก่อนจะก้าวเท้ายาว ๆ จากไปในทันที

ถงจิ่งพลันชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเอ่ยเสียงดังออกมา "ขอรับ!"

“เร็วเข้า รีบไปเตรียมรถให้นายน้อย!”

เมื่อเห็นถงจิ่งตามไปนั้น ทั้งจินตุนและเถี่ยหยิง พร้อมด้วยแกนนำอีกเกือบร้อยคนของตระกูลฉินสายเก่า พลันมีสีหน้าตื่นตระหนกไปในทันที

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่กล้าเข้าไปใกล้เกินไปนัก

ในไม่ช้า ด้านนอกจวนตระกูลฉินก็พลันมีรถเบนซ์สีดำคันใหม่จอดรออยู่ก่อนแล้ว

“นายน้อยจะไปไหนขอรับ ให้ข้าเป็นคนขับจะดีกว่า!”

เถี่ยหยิงเอ่ยอาสาออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ไม่จำเป็น” ฉินเทียนปฏิเสธเขาอย่างเย็นชา ก่อนจะหันไปพูดกับจี้ซิงว่า “น้องชาย ลำบากเจ้าแล้ว”