บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 917

ขณะที่เข้าใกล้โลงศพ หัวใจของฉินเทียนพลันประหม่าอย่างอดไม่ได้

โลงศพนี้มีมานานนับพันปีแล้ว หากเขาเปิดนั่นคือสิ่งของต้องห้ามของประวัติศาสตร์หรือไม่?

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกประหม่ามากยิ่งขึ้นอย่างไม่อาจอธิบายได้นั่นก็คือเขารู้สึกว่าภายในโลงศพนี้ แม้ว่าจะลมหายใจจะหนักอึ้ง แต่ทว่ากลับเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก

จะต้องเป็นความรู้สึกที่ผิดพลาดอย่างแน่นอน!

จะมีสิ่งมีชีวิตอยู่ในนั้นได้อย่างไร? พระชายางูจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน!

ถ้าหากไม่ใช่เพราะซูซู ไม่ได้ตามหาเห็ดหลินจือเลือด เขาก็จะไม่มีทางกระทำเรื่องที่ไม่เคารพต่อประวัติศาสตร์เช่นนี้

เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด กัดฟันแน่น วางมือลงบนโลงศพอย่างเชื่องช้า ใช้แรงเพียงเล็กน้อย ด้วยเสียงเสียดสีดังขึ้น ฝาโลงศพถูกดันออกไปเล็กน้อย

ขณะนี้ ทุกคนล้วนแต่กำลังกลั้นหายใจ สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังด้านในของโลงศพ

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ภายในโลงศพอย่างชัดเจน ภายในสายตาของทุกคนต่างสั่นไหวและหวาดผวา

ผ้าไหมผ้าแพรกลายเป็นขี้เถ้า

เครื่องประดับทองและเงินนั่นหมองหม่นแล้วเพราะเปรอะฝุ่น

อดีตกาล ราชาผู้ทรงเสน่ห์ พระชายางูผู้ที่ถูกยกย่องว่าเป็นสาวงามจากรุ่นสู่รุ่น ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงแค่ซากกระดูกขาว

แต่ทว่า ด้านข้างกระดูกขาวนั้นมีงูยักษ์สีขาวราวกับหิมะกำลังขดตัวอยู่!

เมื่อได้รับการรบกวนและทำให้รู้สึกถึงความตื่นตระหนก ดวงตาสีแดงทับทิมของมันจึงเปิดออก เผยให้เห็นถึงความเยือกเย็นเล็กน้อย

“ฟ่อ ฟ่อ!”

เมื่อเห็นงูขาว ราชางูที่อยู่ด้านนอกพลันเลื้อยเข้ามาในทันใด งูทั้งสองตัวแลบลิ้นออกมาพร้อมกัน จ้องมองฝูงชนด้วยสายตาเป็นปรปักษ์

และใต้ท้องของงูขาวนั้นมีรังไข่สีขาวอยู่รังหนึ่ง

ฉินเทียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ท้ายที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ราชางูจะให้ความสนใจกับโลงศพมากถึงขนาดนี้ มันยอมตายดีกว่าหนีจากไป ที่แท้เป็นเพราะงูตัวเมียตัวหนึ่งกำลังวางไข่อยู่ภายในโลงศพ

ราชางูกำลังปกป้องพระชายางูของตนเอง

“พี่เทียน คุณดูที่ปากของโครงกระดูกสิ? ไข่มุกราตรีเม็ดใหญ่มาก” ไป๋หลิงเอ่ยเตือนด้วยเสียงแผ่วเบา

จากนั้นฉินเทียนก็สังเกตเห็นว่าภายในกะโหลกศีรษะมีเม็ดไข่มุกขนาดเท่าไข่ไก่

ไข่มุกราตรีเม็ดใหญ่ขนาดนี้จะต้องเป็นของหายากแน่ เมื่อพระชายางูตาย ฮุนโหวได้ให้คนนำไปใส่ไว้ภายในปากของหล่อนอย่างแน่นอน

นี่สามารถเป็นหลักฐานยืนยันได้ ฮุนโหวนั้นรักใคร่และหลงใหลพระชายางูผู้นี้มากเพียงใด

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ต่างแดนส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการ รูปโฉมจะต้องงดงามมากเพียงใด ถึงได้รับการโปรดปรานจากราชา? ฉับพลันฉินเทียนเกิดความรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

ภายในหัวใจนั้นแอบคาดหวังให้ศพยังคงสภาพ เพื่อที่จะได้ยลโฉมความงานของอดีตเมื่อพันปีก่อน

แต่ทว่านั้นก็ไม่สามารถเป็นไปได้แล้ว

แม้ว่าความงดงามจะเลื่องลือไปทั่วแผ่นดิน ท้ายที่สุดก็ยังคงกลายเป็นเพียงกระดูกขาว ทำให้ผู้คนพลันทอดถอนหายใจ

“นายทำอะไร? หยุดเดี๋ยวนี้!”

ฉับพลันฉินเทียนส่งเสียงร้องดังลั่น

เดิมทีขณะที่จิตใจของเขากำลังเหม่อลอย เฝิงเปียวรีบเหยียดมือออกมาและคว้าคัมภีร์ขนาดเล็กเล่มหนึ่งออกไปจากโลงศพ

ไม่รู้ว่าคัมภีร์ขนาดเล็กเล่มนี้ทำมาจากวัสดุชนิดใด กาลเวลาผันผ่านนานนับพันปีกลับยังไม่เน่าเปื่อย

“วิชายุทธ์”

“นี่จะต้องเป็นวิชายุทธ์ประหลาดจากต่างแดนอย่างแน่นอน พระชายางูจะต้องพึ่งพาวิชายุทธ์นี้ เช่นนั้นแล้วจะทำให้ผู้คนมีจิตใจเคลิบเคลิ้มและหลงใหล”

“เร็วเข้า ปกป้องวิชายุทธ์” เกาชาวตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้น

เพียงเสี้ยววินาที กลุ่มคนที่ต่างถอยร่นออกไป กลับล้อมวงอีกครั้งและเผชิญหน้ากับฉินเทียน

ขณะนั้นหัวใจของฉินเทียนพลันเต้นตึกตัก หรือว่าจะมีวิชายุทธ์ประหลาดของต่างแดนจริงงั้นหรือ?

เขาจ้องมองเฝิงเปียว และเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นี่เป็นสิ่งของของประเทศชาติ ไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่สามารถเก็บเป็นทรัพย์สินส่วนตัวได้!”

เฝิงเปียวหัวเราะเสียงดัง เขาจ้องมองเหมยควนและเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ “หัวหน้าเหมย คุณเองก็นับได้ว่าเป็นคนของประเทศ คุณพูดมา สิ่งนี้คือของคุณชายของพวกเราหรือไม่?”

“ตอนนี้ฉันได้มอบมันให้กับคุณชายเกา ใครจะกล้าว่าอะไร?”

ขณะกล่าว เขายื่นคัมภีร์ให้แก่เกาชาว

เหมยควนในฐานะหัวหน้าเล็กคนหนึ่งแห่งมังกรซ่อนรูป สมาชิกใต้บัญชาการหลายคนของเขา นอกจากยิ้มอย่างเก้ๆกังๆแล้วก็ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะผายลมออกมา

“ฉันจะดู ด้านในมันคืออะไรกันแน่!”

เกาชาวแทบรอไม่ไหว เขารีบเปิดคัมภีร์ในทันที หลังจากที่อ่านจบ เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

“ท่าทางประหลาดนี้คืออะไรกัน?”

“พี่เฝิง หญิงสาวคนนี้ฝึกฝนกังฟูหรือเปล่า?” เขายื่นคัมภีร์ให้กับเฝิงเปียว

เฝิงเปียวจ้องมองอย่างละเอียด ใบหน้าแดงก่ำอย่างอดไม่ได้ ลังเลอยู่ชั่วขณะ เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณชาย เกรงว่าพวกเราจะตกหลุมพรางเข้าแล้ว”