บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 916

เฝิงเปียวอ้าปากค้างด้วยความหวาดผวา เผชิญหน้ากับสายตาที่ไม่แยแสของฉินเทียน เขานิ่งงันทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร

“อ๊าก เจ็บจะตายอยู่แล้ว!”

“มือของฉัน มือของฉันไร้ประโยชน์แล้ว!” บริเวณมุมกำแพง หนิวธงฟื้นคืนสติ เขากรีดร้องเสียงดังลั่นอย่างน่าสยดสยองและน่าเวทนา

หมัดของเขา เดิมทีเขาสวมถุงมือที่ทำจากเหล็กชั้นดี ตอนนี้ถุงมือบิดเบี้ยวไม่มีชิ้นดี ทำให้นิ้วของเขาแหลกละเอียด

มีคำกล่าวไว้ว่านิ้วทั้งสิบนิ้วนั้นเชื่อมกับหัวใจ ความเจ็บปวดถึงกระดูกนั้นทำให้เขาแทบคลั่ง

“เร็ว รีบฆ่าเขา!”

“สังหารไอ้สัตว์นี่ให้ตาย!”

หลังจากได้ยินเสียงตะโกน สมาชิกทีมหลายคนต่างตระหนักได้และพุ่งเข้ามาห้อมล้อมฉินเทียนในทันใด สิ่งที่อยู่ภายในมือของพวกเขานั้นคือหน้าที่อันหนักอึ้ง

ขณะนี้ทุกคนต่างเพ่งเล็งมายังฉินเทียน

“พี่เทียน ระวัง!”

“ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องพี่ใหญ่ของพวกเรา พวกเราจะจัดการมัน!” หลังจากที่ไป๋หลิงและคนอื่นร้องตะโกน พวกเขาต่างถือมีดแหลมไว้ภายในมือ เตรียมพร้อมกับการต่อสู้

แต่อย่างไรก็ตาม อาวุธที่พวกเขาถืออยู่นั้นคืออาวุธระยะประชิด เมื่อเทียบกับอาวุธปืนการพุ่งเข้าใส่ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าอาวุธของพวกเขานั้นไร้ค่า

ท้ายที่สุดเฝิงเปียวก็ฟื้นคืนสติ เขาจ้องมองฉินเทียนและยิ้มอย่างเยือกเย็น “ไม่น่าแปลกใจที่กล้าทำให้คุณชายของพวกเรานั้นลำบาก ตอนนี้ฉันต้องยอมรับ นายน่ะมีความสามารถ”

“แต่ทว่า ตอนนี้นายคิดว่านายยังมีโอกาสชนะหรือไม่?”

“ตราบใดที่ฉันออกคำสั่ง ร่างกายของนายก็จะเต็มไปด้วยรูพรุนในทันที”

“นายมีสิทธิ์อะไรมาหยิ่งผยองต่อหน้าฉัน?”

ฉินเทียนหัวเราะเยาะ อาวุธปืนที่ร้ายกาจรวมถึงมือสังหารที่อันตรายเหล่านั้นที่กำลังโอบล้อมเขาอยู่ ภายในสายตาของเขาสิ่งเหล่านั้นเป็นเหมือนเด็กน้อยที่กำลังนั่งเล่นอยู่ภายในบ้าน

โดยไม่กะพริบตา เขาจ้องมองเฝิงเปียวและเอ่ย “คุณสมบัติของฉันคือใครที่กล้ายิง ฉันรับรองว่าคนนั้นจะต้องตาย”

“ไม่อย่างนั้น คุณก็ลองให้พวกเขายิงดูสักหน่อยสิ?”

อะไรนะ?

เมื่อได้ยินคำพูดเย่อหยิ่งอย่างไม่อาจหาที่เปรียบได้เหล่านี้ สีหน้าของเฝิงเปียวพลันเปลี่ยนไปอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่าเป็นคำพูดที่เหลวไหลมาก แต่ขณะนี้เมื่อมองไปยังดวงตาของฉินเทียน สัมผัสได้ถึงพลังงานแห่งการไม่แยแสจากร่างกายของเขา ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้าภูเขาที่ตั้งตระหง่านอย่างไรอย่างนั้น

นั่นก็คือใครยิง คนนั้นตาย

ลมหายใจจากร่างกายของฉินเทียนนั้นทำให้เขารู้สึกถูกกดขี่มากยิ่งขึ้น เขากัดฟันแน่น ชั่วขณะนั้นใบหน้าแดงก่ำ

เกาชาวอับอายและรู้สึกโกรธเคือง เขาไม่เชื่อว่าฉินเทียนจะแข็งแกร่งมากถึงขนาดนั้น การพุ่งเข้าใส่ศัตรูในระยะประชิดขนาดนี้ จะต้านทานได้อย่างไร?

เขากัดฟันแน่นและต้องการจะออกคำสั่งให้ลั่นไกปืน

ขณะนี้บริเวณประตูทางเข้าพลันมีเสียงหัวเราะดังขึ้น

“คุณชายเกา ไม่เจอกันเสียเนิ่นนาน คาดไม่ถึงว่าจะมาพบกันที่นี่”

“สุสานโบราณนั้นคือทรัพย์สินของประเทศ การที่พวกคุณมาปรากฏตัวที่นี่ เกรงว่าคงไม่เหมาะสมเท่าไร?”

ชายหลายคนสวมชุดรบลายมังกรและพกดาบสั้นเหน็บไว้บริเวณเอว หัวเราะและเดินเข้ามาด้านใน

เกาชาวหัวเราะเยือกเย็นและเอ่ย “มังกรซ่อนรูปงั้นเหรอ?”

“ดูจากระดับของนายแล้ว คาดว่าคงจะเป็นหัวหน้าเล็กๆคนหนึ่ง นายกำลังปรักปรำว่าฉันขโมยสมบัติภายในสุสานงั้นเหรอ?”

ชายคนนั้นที่กล่าวรีบเดินมายังด้านหน้าและเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ “หัวหน้าเล็ก เหมยควน”

“คุณชายเกา พวกเราได้รับรายงานมา เช่นนั้นจึงได้เดินทางมายังสถานที่แห่งนี้ ฉันคิดว่าจะต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรอย่างแน่นอน”

เห็นได้อย่างชัดเจน หัวหน้าเล็กๆแห่งมังกรซ่อนรูปตะวันออก เมื่ออยู่ต่อหน้าเกาชาว เขานั้นไม่ได้แสดงท่าทางแข็งกร้าวเลยสักนิด

เกาชาวจ้องมองไปทางเฝิงเปียวอย่างอดไม่ได้ เอ่ยด้วยเสียงเยือกเย็น “พี่เฝิง คุณพาพวกเขามางั้นหรือ?”

เฝิงเปียวขมวดคิ้วแน่นและเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ไม่ใช่ครับ”

“อันที่จริง พวกเราได้รับข่าวจากแหล่งข่าวมังกรซ่อนรูป เช่นนั้นถึงมายังสถานที่แห่งนี้”

เกาชาวเอ่ยกับเหมยควนด้วยท่าทางโกรธเคือง “พวกนายกล้าสอดแนมฉันงั้นเหรอ”

“รู้หรือไม่ ในแต่ละปีตระกูลเกาของฉันส่งเงินให้หัวหน้าใหญ่ของพวกนายตั้งเท่าไร?”