บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 926

ฉินเทียนเดิมที่ได้นั่งไขว่ห้าง และขาอีกด้านนั้นที่เหยียบอยู่บนไหล่ของอู่ข่าย และแค่ไม่กี่วินาทีต่อมานั้น ก่อนที่เขาจะเอนหลังลงอย่างเป็นธรรมชาติ เพื่อที่จะหลบจากกรงเล็บที่แหลมคมของอิงโส่ว

หลังจากนั้น ขาที่อยู่ด้านบนที่นั่งไขว่ห้าง ทันใดนั้นก็ได้ถีบออกไป

ในตอนนี้ร่างกายของอิงโส่วนั้น จะลอยแขวนไปบนอากาศด้านบนของฉินเทียน

ทั้งประตูใหญ่นั้นเปิดออก และไม่ได้เตรียมตัวป้องกันไว้ก่อน ฉินเทียนถีบหนึ่งทีทั้งที่หน้าและที่หน้าท้องของเขาด้วยความแม่นยำ

ราวกับว่าหน้าท้องนั้นเหมือนได้ถูกที่เขวี้ยงระเบิดในสมัยโบราณโจมตี ก่อนที่จะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายนั้นเหมือนกับว่าวที่เชือกขาด และลอยออกไปไกล

และความเร็วนั้น เร็วกว่าตอนที่เขานั้นพุ่งเข้ามาหาสะอีก

อีกทั้งทิศทางที่เขาลอยปลิวไปนั้น คือทิศทางที่เซียวเจี้ยนจางนั้นยืนอยู่

ในตอนที่หัวหน้าใหญ่คนนั้นยังไม่ทันรู้สึกตัว เขาก็เห็นอิงโส่วที่ตอนนี้เหมือนได้โดนระเบิดเนื้อออกลอยมา ก่อนที่เขานั้นจะรีบหลบหนีอย่างรีบร้อน　

แต่ที่น่าเสียดาย อิงโส่วนั้นเป็นแค่ตั๊กกะแตนตัวหนึ่ง เพราะนกขมิ้นตัวจริงนั้น ยังรอคอยอยู่ด้านหลัง 　

ในตอนที่ฉินเทียนได้ถีบอิงโส่วลอยออกไปในนั้น สองมือได้ตบเก้าอี้ ในขณะเดียวกัน เท้าของเขาก็ได้แตะไปที่หัวไหล่ของอู่ข่าย

พลั๊ว！

เสียงของเก้าอี้ที่แตกหัก อู่ข่ายที่นอนล้มลงกับพื้นและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และฉินเทียนก็ราวกับนกนั้นได้ลอยบินออกไป 　　

ในทันทีหลังจากที่อิงโส่วมาถึงตรงหน้าของเซียวเจี้ยนจาง 　

เซียวเจี้ยนจางที่เพิ่งจะหลบจากอิงโส่วนั้น ยังไม่ทันได้ตั้งตัว รู้สึกเหมือนกับว่าตาตัวเองได้เบลอไปแล้ว

เพิ่งจะมองเห็นว่าฝั่งตรงข้ามอย่างฉินเทียนนั้นอยู่ตั้งไกล และมายืนอยู่ตรงหน้า อีกทั้งยังยิ้มให้ตนเองอีก

“ชิบหายล่ะ！”

เขาร้องอุทานตกใจออกมา ก่อนที่จะรู้สึกตัวและอยากจะดึงปืนออกมา

“อย่าขยับนะ”ฉินเทียนเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา และมือที่ว่องไว และเข้ามาบีบที่คอของเซียวเจี้ยนจางเอาไว้

ทันใดนั้นเซียวเจี้ยนจางนั้นก็แทบจะหายใจไม่ออก ก่อนที่จะตกใจจนร้องเสียงหลง “อย่าพลุ่นพล่านสิ！”

“มีอะไรก็ค่อยพูดกันดีๆ！”

เขานั้นยกสองมือ และทำท่ายอมจำนวน ในตอนนี้ ภายในใจของเขานั้นเต้นรัว และยากที่จะเต้นเร็วไปกว่านี้แล้วจริงๆ

และมีความรู้สึกน่ากลัวชนิดหนึ่งบอกกับเขา ว่าชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้านั้น กล้าที่จะบีบคอหอยของเขาให้หักไปส่ะ

จนกระทั่งในตอนนี้ ผู้คนต่างๆค่อยรู้สึกตัวอีกที ภายใต้ความน่ากลัวพวกสมาชิกที่มากับเซียวเจี้ยนจาง ต่างก็ชักปืนออกมา

“รีบปล่อยท่านหัวหน้านะ มิฉะนั้นจะฆ่าเจ้าแน่！”

“เร็วเข้า！”เข้านั้นเอ่ยตะโกนเสียงดังออกมา

“ยิง！”

“พวกเจ้ารีบยิงสิวะ ฆ่ามันส่ะ！”ส่วนอิงโส่วนั้นล้มลงบนพื้น ก่อนที่จะได้พ่นเลือกสดออกมา และรู้สึกว่าเหมือนกระดูกอวัยวะนั้นแทบจะแหลกหมดแล้ว

เพียงแค่ พวกสมาชิกของเผ่ามังกรซ่อนรูปไม่ฟังเขา ท่านหัวหน้าใหญ่นั้นอยู่ในมือของฝั่งตรงข้ามนะ！

“เจ้าอยากให้เขานั้นยิงปืนเหรอ？”ฉินเทียนหันไปถามเซียวเจี้ยนจางด้วยรอยยิ้ม

เซียวเจี้ยนจางนั้นที่พยายามกลั้นความหน้าแดง ก่อนที่จะกัดฟันเอ่ย “ทุกคนรีบวางปืนส่ะ！”

ส่วนสมาชิกที่อยู่รอบๆนั้น ต่างก็วางปืนลงอย่างไม่เต็มใจ

“เจ้ารู้ไหม ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่？”

“ยังไม่รีบปล่อยข้าอีก！”เซียวเจี้ยนจางยังอยากที่จะเขย่าความน่าเกรงขามกับท่านหัวหน้าใหญ่

“หัวหน้าใหญ่อย่ารีบไปสิ”

“ในเมื่อมีลิขิตให้พบเจอกันแล้ว งั้นพวกเราก็มาคุยกันดีๆเถอะ”ฉินเทียนนั้นตบเบาๆไปที่หน้าของเซียวเจี้ยนจาง ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบกระบอกปืนคาบศิลาที่เอวเขา แล้วยิงออกไปบนฟ้าหนึ่งนัด

“อย่านะ！”

เสียงระเบิดที่รุนแรงสนั่นแก้วหู 　เซียวเจี้ยนจางนั้นยังคิดว่าฉินเทียนยิงตัวเองสะอีก ก่อนที่จะตกใจจนหลับตาปี๋ จนวิญญาณเกือบจะออกจากร่าง

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงผู้คนที่อยู่ด้านรอบข้าง ต่างก็เอามือขึ้นมาจับหัวกันหมด

“ที่แท้แกก็กลัวตายเหมือนกันหรอ”ฉินเทียนเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา “กลัวตายก็ดีแล้ว”

“หากกลัวตาย งั้นพวกเราก็มาคุยกันดีๆเถอะ”

เขามองไปที่เกาเหมิ่ง และเอ่ยถามด้วยเสียงหัวเราะ “ท่านนายพลเกาไปเอาเก้าอี้มาให้หน่อยได้ไหม”

“ยืนนาน มันจะเมื่อยนะ”

อือ？

เมื่อมาถึงตอนนี้ เกาเหมิ่งนั้นยังคงสับสนไม่หาย ฉินเทียนนั้นมีความกล้าหาญมาก และมากกว่าที่เขานั้นนึกคิดเอาไว้สะอีก