บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 948

คิดไม่ถึงว่าฉินเทียนจะกล้าขานรับการต่อสู้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นในสถานการณ์ที่รู้แล้วว่าตนเป็นคนรุ่นใหม่ที่มีฝีมือดีอันดับหนึ่งในตงไห่แล้วด้วย ทำให้สือซินยิ่งรู้สึกเหนือความคาดหมายมากขึ้นไปอีก

เขาอดไม่ได้ที่จะลดความดูถูกที่มีต่อฉินเทียนไปบ้างเล็กน้อย

เขานับถือผู้ชายอกสามศอก ใจถึง ที่กล้าได้กล้าเสียกล้าขานรับการต่อสู้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นฉินเทียนตั้งการ์ดด้วยมือเปล่าทั้งสองข้างแล้ว ดูยังไงก็ไม่เหมือนมืออาชีพ เขาจึงพูดเย้ยหยันออกไปว่า “นับว่าเธอยังมีความกล้าหาญอยู่บ้างเหมือนกันนะ”

“ฉันรู้ดีว่า มันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะเอาชนะฉัน งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน หากเธอรับมือฉันได้ครบสามดาบ ฉันตกลงที่จะพาเธอไปด้วย”

“ว่าไงหล่ะ?”

ฉินเทียนยิ้มและรีบตอบกลับไปว่า “ถ้างั้นยิ่งดีเลย ขอบคุณสหายที่เมตตาช่วยเหลือ”

สือซินปล่อยเสียงเฮิงด้วยความเย็นชา “ฉันยอมเมตตาช่วยเหลือเธอ แต่ขวานของฉันอาจจะไม่ก็ได้นะ____พร้อมแล้ว สำหรับดาบที่หนึ่ง!”

ก่อนที่เขาจะลงดาบ เขาจงใจตะโกนเสียงดังเพื่อเป็นสัญญาณเตือนฉินเทียน เห็นได้ว่าเขาไม่คิดจะฉวยโอกาสเอาเปรียบคนอื่น ถือว่ามีความเป็นสุภาพบุรุษอย่างมาก

จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า และใช้ดาบฟันเฉียงลงมา

ท่าทางดูเงอะๆ งะๆ บวกกับความเร็วที่ไม่ได้เร็วมากนัก มองแค่แวบเดียว มันไม่แตกต่างอะไรกับชาวนาชราที่กำลังตัดฟืนอยู่บนภูเขาเลย

ดาบในมือเขา ดูไปแล้วก็เป็นแค่ขวานที่ทั้งยาวทั้งหนักและทั้งหนาเล่มหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มีความแหลมคมอะไร

แต่ดาบเล่มนี้กลับทำให้สีหน้าของฉินเทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากเมื่อครู่ที่เขาเห็นการฝึกซ้อมของสือซินเขารู้สึกได้ว่าชายผู้นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ

การลงดาบแต่ละครั้งดูเหมือนจะไม่ได้มีหลักเกณฑ์ใด แต่กลับแฝงไปด้วยท่วงทำนองและจินตภาพอันลึกซึ้ง

ตอนนี้ เมื่อเผชิญกับขวานที่อยู่ตรงหน้า ยิ่งทำให้ความรู้สึกนั้นชัดเจนมากยิ่งขึ้น

เจตจำนงดาบ！

สือซินอายุยังน้อย แต่สามารถอาศัยขวานเล่มนี้ฝึกฝนจนถึงขั้นเจตจำนงดาบเจตจำนงดาบได้จริง

ที่เรียกว่าเจตจำนงดาบนั้น จริงๆ แล้วความหมายของมันค่อนข้างกว้าง อารมณ์และความรู้สึกที่ไม่สามารถนิยามได้ เพราะเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นและสัมผัสไม่ได้อยู่แล้ว

แต่กลับควบคุมดาบนั้นได้ในทุกท่วงท่า

นั้นคือความรู้สึกกดดันอย่างหนึ่ง

เห็นชัดว่าดาบกำลังฟันลงมา และรู้ดีว่าควรจะหลบ แต่ภายใต้แรงกดดันนั้น เขากลับยกขาไม่ขึ้น และไม่รู้ว่าจะต้องหลบไปทางไหนดี

เหมือนว่าดาบเล่มนี้ ทำการปิดล็อกทางหนีทีไล่ของคู่ต่อสู้ไปหมดแล้ว

ทั้งหมดที่ว่ามา ดูเหมือนจะช้าแต่กลับเร็วกว่าที่คิด ฉินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่ได้ล่าถอย แต่กลับก้าวไปข้างหน้าและรับขวานนั้นเอาไว้

เหมือนจะทำไปด้วยความมุทะลุ แต่นั่นกลับเป็นก้าวที่มีความลึกลับอย่างมาก

และก้าวนี้ยังสามารถเข้าถึงจุดสำคัญของเจตจำนงดาบของสือซินได้อีกด้วย เป็นก้าวที่สามารถทำลายเจตจำนงของดาบได้อย่างแท้จริง

ดาบที่พุ่งเข้ามาดูเหมือนจะสูญเสียทิศทางไป ทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นท่ามกลางอากาศ

ฉินเทียนฉวยโอกาสจากแสงสว่างจ้านั้น ก้าวไปทางซ้ายหนึ่งก้าว ก็สามารถหลบหลีกดาบเล่มนั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เป็นไปได้ยังไง?

ดาบของสือซินเวิ้งว้างอยู่กลางอากาศ เขาอ้าปากค้าง ดูเหม่อลอยไปบ้างเล็กน้อย

เขาภูมิใจกับดาบเล่มนี้ของเขาเป็นอย่างมาก จนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยมีใครสามารถหลบดาบของเขาได้ง่ายๆเหมือนฉินเทียนมาก่อนเลย

“น้องชายท่านนี้ ฉันควรยกย่องเธอว่าฉลาด หรือจะว่าเธอโง่ดีหล่ะ?”

“เธอเห็นว่าสือซินผู้นี้เป็นคนซื่อๆ ฆ่าคนตามอำเภอใจไม่เป็น ดังนั้นเลยใช้ตัวเองพุ่งเข้าหาดาบ เพื่อบีบให้สือซินยั้งมือ”

“แน่นอนว่าความกล้าหาญเป็นสิ่งที่น่ายกย่อง แต่หากสือซินยั้งมือไม่ทันหล่ะ? ป่านนี้เธอไม่ถูกหั่นเป็นสองท่อนแล้วหรือ”

เจ้าหนวดเคราที่อยู่ข้างๆ แม้ว่าเขาจะไม่เห็นความลึกลับของฉินเทียน และเขาคิดว่า ฉินเทียนเองต้องมั่นใจแน่ว่าสือซินจะไม่ฆ่าคนตามอำเภอใจ ดังนั้นเขาจึงกัดฟันรับดาบเล่มนั้นเพื่อ บีบให้สือซินยั้งมือเอาไว้

ฉินเทียนขี้เกียจจะอธิบาย เขายิ้มและมองไปทางสือซินพร้อมกับพูดว่า “กระบวนท่าแรกไม่เลวเลยทีเดียวนะ”

“มาต่อกันเลยดีกว่า”

สือซิน ตกอยู่ในภวังค์ แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้าหนวดเคราแล้ว เขารู้สึกว่า ฉินเทียนกำลังใช้กลอุบายบางอย่างอยู่

จับจุดอ่อนของตนเองได้ และบีบให้เขาต้องยั้งมือ

เขากัดฟันและพูดว่า “แม้ฉันจะไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์โดยไม่เลือกหน้า แต่หากเธอยังไม่รู้จังหวะแบบนี้อีกหล่ะก็ อย่าหาว่าฉันโหดเหี้ยมอำมหิตก็แล้วกัน!”

“กระบวนท่าที่สอง!”