บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 952

“คุณหมายถึงคุณชายเซี่ยแห่งตอนเหนืออย่างงั้นหรือ? ตกลงตกลง!”

“ราชาเปี้ยน ได้โปรดวางใจ ฉันจะรีบรายงานทันที!”

เกาเหมิ่งตื่นเต้นไม่หยุด รีบหันหัวเรือกลับ เพิ่มกำลังแรงม้า เปิดทางนำกำลังพลมุ่งหน้าเดินทางสู่เกาะหวัง

เมื่อครู่ถูกหู่เหนียงคนของหวังตัวยวี่ ขัดขวางโดยเรือรบเกาเหมิ่งยังรู้สึกคับแค้นใจอยู่ แต่ต่อมาหลังจากที่หู่เหนียงได้รับโทรศัพท์จากสายที่โทรเข้ามาแล้ว เธอก็ปล่อยพวกเขาไป

จะพูดยังไงดีหล่ะ คุณหนูใหญ่ต้องตาบอดแน่ๆ ที่ให้ผู้ชายพวกนั้นผ่านการทดสอบ

เกาเหมิ่งไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาเพียงต้องการไปให้ถึงเกาะเปี้ยนโดยเร็วที่สุด เพื่อไปต้อนรับแขกผู้มีเกียรติของตอนเหนือผู้นั้น แต่นึกไม่ถึงเลยว่า เรือสำราญของแขกผู้มีเกียรติทางตอนเหนือ จะแล่นไปอีกทางและไปถึงเกาะเปี้ยนก่อนพวกเขาไปก้าวหนึ่ง แถมยังรับราชาเปี้ยนไปแล้วอีกด้วย

ตอนนี้ ให้ตนเปิดทางเป็นแนวหน้านำกำลังพลอีกเกาเหมิ่งรู้สึกว่า นี่คือภารกิจอันทรงเกียรติเป็นที่สุด

ภายในห้องโดยสาร จินถังถามด้วยความเป็นกังวลว่า “ศิษย์น้องเล็ก เมื่อกี้เธอเห็นชัดแล้วใช่ไหม? ชายที่อยู่ตรงข้ามคนนั้น คือถงอาน ที่ถูกพวกเราซ้อมเมื่อวานจริงๆ หรือ?”

สีหน้าของไป๋หลิงดูเจื่อนๆ เขากัดฟันและพูดว่า “ฉันดูไม่ผิดหรอก เป็นเขาจริงๆ!”

“คิดไม่ถึงเลยว่า เด็กคนนั้นจะมาที่นี่จริงๆ จริงสิ แล้วพวกเขามาทำอะไรที่นี่กันหน่ะ?”

“ซวยแล้ว เขาอยู่กับราชาเปี้ยนด้วยหนิ คงไม่ใช่ว่าจะมาจัดการพวกเราหรอกนะ?”

“แย่แล้ว แย่แล้ว!” ฉวนซานกระทืบเท้า และพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า “พวกเธอลืมแล้วหรือ? เมื่อวานไอ้สารเลวถงอาน คนนั้นบอกว่า เขากับคุณชายของพวกเขามาที่นี่ เพื่อมาขอแต่งงาน”

“หรือว่า จะไปขอแต่งงานที่เกาะตงไห่?”

“ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเขาก็จะกลายเป็นครอบครัวเดียวกัน แล้วพวกเราจะทำยังไงดีหล่ะทีนี้!”

“แถมยังไม่รู้ว่าลูกพี่ถูกหญิงสารเลวคนนั้นพาตัวไปอีก ตอนนี้เป็นยังไงบ้างนะ!”

พวกเขาทั้งสามเห็นถงอาน เป็นครั้งแรกในระยะไกลๆ เพื่อเป็นการเลี่ยงปัญหา เลยรีบหลบออกมาทันที ตอนนี้ พวกเขาต่างหน้านิ่วคิ้วขมวดกันไปหมด ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไปดี

“ไม่สนหล่ะ!”

“ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้ มันต้องเป็นเรื่องดีไม่ใช่เรื่องร้ายแน่นอน ในเมื่อพวกเราหนีไปไหนไม่ได้ ถ้างั้นพวกเราก็ไปเกาะหวังพร้อมกับพวกเขาเลยแล้วกัน ไม่ว่ายังไงก็ตาม หาลูกพี่ให้เจอก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน!”

ทั้งสามคนตัดสินใจแน่วแน่ และบอกกับเกาเหมิ่งว่าพวกเขาขอเสื้อผ้าสามชุด เพื่อใช้เป็นเครื่องแบบ พรางตัวติดตาม นายพลเกาไปชั่วคราวก่อน

ตอนที่ นายพลเกามานั้น เขาพาคนมาด้วยหลายสิบคน พวกเขาสามคนพรางตัวเข้าไป คงไม่ถูกจับได้ง่ายๆ นักหรอก

เกาเหมิ่งใจจดใจจ่อกับการช่วยราชาเปี้ยนทำภารกิจอันยิ่งใหญ่ให้สำเร็จ จนเขาไม่มีกะจิตกะใจจะคิดเรื่องอื่นตั้งนานแล้ว

เขายืนบัญชาการอยู่บนหัวเรือด้วยตัวเอง เมื่อเห็นเส้นสีดำเส้นหนึ่งปรากฏอยู่เบื้องหน้า เขาพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “ใกล้จะถึงเกาะหวังแล้ว เร็วเข้า เพิ่มความเร็วเข้าไปอีก!”

ในฐานะฐานปฏิบัติการหลักขององค์กรตงไห่ ส่วนที่สำคัญที่แท้จริงคือเกาะหวังไม่เพียงแค่มีขนาดใหญ่เท่านั้น แม้กระทั่งท่าเรือยังสร้างขึ้นอย่างกว้างขวางอย่างไร้ที่เปรียบอีกด้วย

มองออกไปยังทางอันไกลโพ้น มีเรือสำราญสุดหรูจอดเข้าท่าอยู่ไม่ต่ำกว่าสิบลำ

เรือนายพลกำลังเข้าไปใกล้ ตรงท่าเรืออีกฝั่งหนึ่ง ก็มีเรือจู่โจมสามลำ กำลังแล่นทวนคลื่นและลม เคลื่อนพลเข้ามา

“ผู้ที่มาคือใคร? และมาเพื่อเรื่องอะไร?”

“มีนัดไว้หรือเปล่า?”

“ถ้าไม่ได้นัดไว้ ก็ถอนสมอและกลับไปซะ!”

“ไม่เช่นนั้น จะจมเรือของพวกเธอซะ!”

เรือจู่โจมลำที่อยู่ตรงกลาง มีชายฉกรรจ์หน้าดำคนหนึ่งยืนอยู่

สองคนที่อยู่ด้านหลังเขา รวมถึงคนที่อยู่บนเรือจู่โจมทั้งซ้ายและขวา บนไหล่ของทุกคนล้วนแต่แบกปืนครกไว้คนละหนึ่งกระบอก

ปืนครกทั้งหกกระบอกนั้น ล้วนแต่หันปากกระบอกเล็งไปที่เรือนายพล

ในสถานการณ์เช่นนี้ ทำเอาคนบน เรือนายพลต่างพากันตกใจกลัว เพราะที่ผ่านมาแม้ว่าที่นี่จะมีการควบคุมอย่างเข้มงวด ไม่เคยเกิดเหตุอุกอาจแบบนี้มาก่อน

“น้องจินซานนั่นเอง ทำไมหรือ วันนี้ทีมของพวกเธอเข้าเวรอย่างนั้นหรือ?”

“อย่าพึ่งหุนหันพลันแล่นไป นี่ฉันเอง”เกาเหมิ่งจำเป็นต้องเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าพร้อมด้วยเสียงหัวเราะ

“ที่แท้ก็นายพลเกานี่เอง”

ชายฉกรรจ์หน้าดำที่พูดเมื่อครู่นี้คือจินซานน้ำเสียงไม่ได้ฟังดูเกรงใจมากขึ้น จริงๆ แล้วนี่คือคำถามที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ธงที่โบกสะบัดอยู่บนเรือสำราญลำนั้น มันแสดงตัวตนของผู้มาเยือนอย่างชัดเจนอยู่แล้ว

“นายพลเกาถ้าฉันจำไม่ผิด วันนี้ไม่ได้มีการประชุมใหญ่อะไรหนิ”