บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 960

“ไอ้สารเลว นายคิดจะทำอะไร!”

“นายกำลังทำให้ฉันเจ็บนะ ปล่อย!”

หวังตัวยวี่พลันร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้าของเธอพลันซีดเผือดและเผยสีหน้ากระวนกระวายออกมา ก่อนที่จะพยายามหลบหนีไปจากที่นี่

เดิมที นี่ไม่ใช่บุคลิกของคุณหนูหวังเลยแม้แต่น้อย ในยามนี้ เธอไม่ใช่หญิงสาวผู้สง่างามอีกต่อไป แต่เป็นหญิงสาวขี้อายที่รอการแต่งงาน

เธอไม่เคยใจอ่อนมาก่อน

ผู้ใดจะคิดกันเล่าว่า การที่ตนเองแสดงความรักอย่างกล้าหาญเช่นนี้ แต่กลับแสดงออกมาผิดคนคนในใจของนางนั้น หาใช่คนเดียวกันกับบุคคลตรงหน้าไม่

เขาล่ะ?

เขาอยู่ที่ไหน?

เขาเป็นใคร?

ในขณะเดียวกัน หัวใจของหวังตัวยวี่พลันตกอยู่ในความตื่นตระหนกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งยังรู้สึกละอายใจไปในเวลาเดียวกัน เสมือนกับนางกำลังถูกถอดเสื้อผ้าออกมาต่อหน้าทุกคนมากมาย

ดังนั้น เซี่ยหมิงในยามนี้จึงคล้ายกับหมาป่าบ้าที่กำลังโกรธเกรี้ยว

หวังตัวยวี่จึงตกอยู่ในความลุกลี้ลุกลนและทำอะไรไม่ถูกเหมือนขึ้นมา

"ไอ้สารเลว แกทำอะไรน่ะ? ปล่อยคุณหนูใหญ่เดี๋ยวนี้!"

“เชื่อหรือไม่ สตรีเช่นข้าจะทุบตีคุณให้เขาไปอยู่ในตะแกรงเอง!”

เมื่อเห็นว่าหวังตัวยวี่ตกอยู่ในอันตรายนั้น หู่เหนียงที่เป็นหนึ่งในกองกำลังหลักของกองทัพอิสตรี รีบพุ่งตัวออกไปในทันที พลางใช้ปืนเล็งไปที่เซี่ยหมิง

“ใครกล้ายิงก็ลองดู!”

พลันเกิดลมกระโชกสายหนึ่งออกมา พร้อมกับเจ้านกแร้งที่ยืนอยู่ข้างหน้าของเซี่ยหมิงเสมือนกับผีที่ติดตามตัวนัยน์ตาราวกับภูตผีจับจ้องไปที่หู่เหนียง

“ หากเจ้ากล้าทำร้ายนายน้อยของเรา ข้าสัญญาเลยว่า ตงไห่ทั้งหมดจะถูกใช้เป็นที่ฝังร่างอย่างแน่นอน!”

เสียงอันเยือกเย็นพลันดังกึ่งก้องไปทั่วห้องโถง หู่เหนียงผู้เป็นเสมือนไฟที่รุกโชตช่วงและกล้าหาญอยู่เสมอนั้น เมื่อถูกเจ้านกแร้งจับจ้องมองเช่นนี้ จู่ ๆ หู่เหนียงพลันรู้สึกว่าตัวเองได้เข้าไปในห้องเก็บน้ำแข็งที่เย็นยะเยือกถึงกระดูกในทันที

ครู่หนึ่ง เสมือนกับว่าไกปืนของนางดูเหมือนจะมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมามากมายเสียจน หู่เหนียงไม่มีความกล้าแม้แต่จะเหนี่ยวไกออกไปอีก

“อย่าหุนหันพลันแล่นไป!” หวังเหมี่ยนพลันลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะเอ่ยห้ามออกมาอย่างเสียงดัง

เขารู้ว่าตัวตนของเซี่ยหมิงนั้นสำคัญมาก หากเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาที่นี่ละก็ แดนเหนือคงไม่เอาพวกเขาไว้แน่

แม้ว่าคำพูดของเจ้านกแร้ง จะดูบ้า ๆ บอ ๆ บางทีอาจจะไม่เป็นจริงเสมอไป หากทางเหนือกล้าเข้ามามีอำนาจเต็มที่แล้วนั้น เป็นไปได้ว่าสมาชิกทั้งหมดของตงไห่คงจะถูกฝังร่วมกันกับพวกเขา

“หู่เหนียงถอยไป ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”

“ถ้าไม่มีคำสั่งของฉันใครก็ตามที่กล้าเหนี่ยวยิงไกปืนด้วยตัวเองละก็ จะถูกฆ่าอย่างไร้ความปรานี!”

"ขอรับ ท่านโหว" ภายใต้การจ้องมองอย่างสง่างามของหวังเหมี่ยนนั้นหู่เหนียงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องล่าถอยกลับ

ดูเหมือนว่าเธอเป็นเพียงหนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณหนูใหญ่หวังตัวยวี่เท่านั้น หากเปรียบเทียบตนเองกับหวังเหมี่ยนที่เป็นถึงท่านจินยีโหวแล้ว ช่องว่างระหว่างเธอกับเขายังมากเกินไป

หวังเหมี่ยนพลันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จากนั้นมองไปที่เซี่ยหมิง ก่อนจะเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "คุณชายเซี่ย พวกเรามาพูดคุยกันดี ๆ เถิด ในตอนนี้ คุณควรจะปล่อยคุณหนูของเรา"

เซี่ยหมิงพลันส่งเสียงฮึดฮัดออกมา ก่อนจะเหวี่ยงตัวของหวังตัวยวี่ออกไปไกล ๆจนทำให้หวังตัวยวี่เกือบจะล้มหน้าคะมำลง

“ ในใต้หล้า หาได้มีผู้ใดกล้ามาล้อเล่นและทำให้ฉันขายหน้าได้ไม่ถ้าวันนี้คุณตงไห่ไม่มีคำอธิบายให้กับฉันละก็ ก็อย่าหาว่าฉันเกรงใจแล้วกัน ”

จนถึงตอนนี้ เซี่ยหมิงก็ได้ฉีกภาพลักษณ์ของสุภาพบุรุษอย่างออกไปแล้ว ใบหน้าของเขาพลันฉายแววโหดเหี้ยม ออกมาราวกับอสูรร้ายก็ไม่ปาน

“เสี่ยวยวี่ มานั่งลงเถิด”

“เกิดอะไรขึ้น ? ไม่ต้องกลัว หนูค่อยๆ พูดออกมา” หวังเจี่ยนขอให้หวังตัวยวี่นั่งลงที่เดิม

ใบหน้าของหวังตัวยวี่พลันค่อย ๆ แดงก่ำออกมา เธออายที่จะเล่าว่า ตอนที่เธอออกไปได้ครึ่งทางนั้นและพบกับคนที่เธอชอบในทันที พลางคิดไปเองว่าคนที่เธอชอบก็คือเซี่ยหมิงที่มาขอแต่งงาน

หวังตัวยวี่ได้แต่ก้มศีรษะลง พลางกัดฟันพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า "อย่าถามเลยค่ะ"

“ยังไงก็ตาม ฉันแค่ไม่อยากแต่งงาน”

ผู้ชมพลันตกอยู่ในความโกลาหลไปทันที

พวกเขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่า เหตุการณ์จะพลิกไปมาได้ขนาดนี้ เช่นนั้นจุดจบในตอนท้ายจะเป็นเช่นไรเล่า

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? ทำไมคุณหนูหวังถึงกลับคำสัญญาล่ะ?”

“ใช่แล้วพี่เทียน หรือว่าหลังจากที่พี่ถูกเธอพาตัวไปนั้น ระหว่างพวกพี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ” เบื้องหลังฝูงชน ไป๋หลิงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยเสียงต่ำออกมา

จนถึงตอนนี้ ในที่สุดฉินเทียนก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่างออกมาได้ เมื่อนึกถึงหวังตัวยวี่ที่บอกว่าเธอเต็มใจ ก่อนที่แยกจากราชาจั่วเจียนนั้น...

เป็นไปได้หรือไม่ว่าเธอคิดว่าเขาเป็นเซี่ยหมิง?

คนที่เธออยากแต่งงานด้วยคือตัวเขางั้นเหรอ?

มัน ...จะตลกเกินไปไหม!

ทันใดนั้น หัวใจของฉินเทียนพลันเกิดอาการเต้นรัวไปในทันที เขากลัวว่าจะถูกหวังตัวยวี่จดจำเอาไว้ได้ เขาจึงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

หวังเจี่ยนพลันขึ้นยืนพลางพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า "คุณชายเซี่ย เกรงว่าคุณหนูใหญ่จะจดจำผิดคนไป ได้โปรดให้อภัยต่อความไม่รู้ของเธอด้วยครับ "