บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 962

เสียงตะโกนฉับพลันของหูเถิงพลันทำให้ผู้ชมตะลึงไปในทันที จากนั้น ก็ได้สติขึ้นมาก่อนจะส่งเสียงเชียร์ออกมาว่า

พวกเขาพลันโกรธมาก ก่อนจะโบกหมัดไม้ในมือไปมาและร้องตะโกนว่า "ฟันเขาเลย!"

“จินซานสู้ ๆ !”

“จินซานชนะแน่!”

เมื่อเห็นว่าทุกคนในตงไห่ตื่นเต้นและมีความมั่นใจขึ้นมากเพียงใด ฉินเทียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวไปมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขายอมรับว่า จินซานมีทักษะที่ดี แต่เมื่อเทียบกับเจ้านกแร้งแล้วนั้น เขายังเป็นรองอยู่เล็กน้อย

ฝีมือยังคงนับว่าห่างชั้นอยู่มาก

ตามการคาดเดาของฉินเทียนนั้น ด้วยฝีมือสือซินคนงี่เง่านั้น ทักษะการใช้มีดเกือบจะอยู่ในระดับเดียวกับหม่าหงเทาและจุยเฟิงในทันที

นอกเหนือจากราชาจั่วเจียนและจินยีโหวแล้วนั้น อาจจะมีเพียงสือซินเท่านั้น ที่มีความแข็งแกร่งในการต่อสู้จะไปต่อกรกับเจ้านกแร้งได้

ทว่าสำหรับผลลัพธ์ในตอนสุดท้ายนั้น เขาไม่สามารถคาดเดาได้เลย

ท้ายที่สุดแล้ว การเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญที่มีทักษะมากที่สุดในแดนเหนือ ทั้งยังถูกเซี่ยหมิงนำตัวมาที่นี่ในฐานะไพ่ตายของเขาแบบนี้แล้วเจ้านกแร้งย่อมต้องมีทักษะที่น่าทึ่งพอตัว

ในตอนที่เขาจะดึงลิ้นของผู้คุ้มกันออกมานั้น ทั้งยังข่วนไปที่ต้นขาของหู่เหนียงอีก สำหรับเจ้านกแร้งแล้ว มันเป็นเพียงทักษะเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง

ความสามารถที่แท้จริงของเขายังไม่ถูกเปิดเผยออกมาให้เห็น

“ในเมื่อนายรู้แล้ว เช่นนั้นวันนี้ โปรดมอบวิญญาณของนายให้กับสำนักมีดอสูรเสียเถอะ!”

หลังจากที่จินซานพูดจบ เขาก็พุ่งไปเข้าหาเจ้านกแร้งในทันที

เขาวิ่งลากมีดในมือข้างหลัง พุ่งเข้าหาเจ้านกแร้งในพริบตาเดียว

ด้วยเสียงตะโกนอย่างฉับพลัน และการเคลื่อนตัวที่เฉียบคม พลันปรากฏมีดเดิมทีที่ลากอยู่ข้างหลังก็ปรากฏตัวขึ้นมา

ลำแสงสีขาวพลันสว่างวาบไปทั่วบริเวณ พร้อมกับมีดที่ฟันเข้าใส่เจ้านกแร้งอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้มันเหนือความคาดหมายจริง ๆ ยามที่ฝ่ายตรงข้ามกำกังวลนั้น เขาก็เห็นคน ๆ นั้นพุ่งเข้ามาหาเขา ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ คน ๆ นั้นก็ถอนตัวออกกะทันหันและมีมีดโผล่ออกมา

หากเป็นคนที่ไม่มีประสบการณ์เพียงเล็กน้อยละก็ พวกเขาคงถูกฆ่าตายไปแล้ว

ตามคาด สำนักมีดอสูร!

มันเป็นวิชาที่แปลกและคาดเดาได้ยากจริงๆ!

น่าเสียดายที่คู่ต่อสู้ที่จินซานต่อกรด้วย คือทหารผ่านศึกอย่างเจ้านกแร้ง ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนที่จินซานจะทันได้เคลื่อนไหว เจ้านกแร้งก็ได้เตรียมใจสำหรับทักษะการต่อสู้ในการใช้มีดของเขาแล้ว

เมื่อเห็นการปรากฏตัวของมีดฟันฉลามขึ้นอย่างกะทันหันนั้น เจ้านกแร้งก็ไม่มีท่าทีตื่นตระหนกแต่อย่างใด พลันส่งเสียงฮีดฮัดออกมาอย่างเย็นชา และก้าวถอยหลังราวกับว่าเขาคาดไว้นานแล้ว

การเคลื่อนตัวที่ไม่ใหญ่หรือเล็กเกินไปนั้น เขากลับไม่ปล่อยให้ร่างกายของเขาโดนคมมีดเลยแม้แต่

มีดฟันฉลามพลันเกือบที่จะเฉือนเข้าไปในเสื้อผ้าของเขาในทันที

จินซานพลันร้องคำรามออกมา พร้อมกับมีดฟันฉลามด้ามยาวที่ถูกซ่อนเอาไว้ข้างหลังเขาอีกครั้งโดยร่วมมือกับการเคลื่อนไหวและพลิกตัวแบบพิเศษ

เขาต่อยเข้าไปอย่างรุนแรงราวกับเป็นการแนะนำตัว และชกไปที่จมูกของเจ้านกแร้ง ก่อนที่กำปั้นจะไปถึงนั้น จินซานก็พลิกตัวกลับมาอีกครั้ง พร้อมด้วยใบมีดที่ซ่อนอยู่ก็ถูกเปิดเผยออกมา

เจ้านกแร้งพลันล่าถอยไปครั้งแล้วครั้งเล่า ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะเห็นทักษะดาบของจินซานอย่างชัดเจนมากขึ้น และไม่มีแผนการที่จะตอบโต้พวกเขาเร็ว ๆ

จินซานพลันร้องคำรามขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า และมีดฟันฉลามก็หายไปเหมือนกับผีอีกครั้ง แม้แต่ฉินเทียนก็ยังรู้สึกว่าเทคนิคดาบเล่มนี้ นับว่าเปิดหูเปิดตาของเขาอย่างแท้จริง

น่าเสียดายที่เขาเห็นข้อบกพร่องในเทคนิคดาบของจินซานได้ทันเขาจงใจใช้รูปแบบการซ่อนมีด เพื่อให้ดูเหมือนจะเข้าใจยากแต่ในระดับหนึ่งความเข้าใจยากนี้ มันก็สูญเสียบทบาทในการต่อสู้จริงไปในทันที

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ การเคลื่อนไหวบางอย่างมีร่องรอยของเป้าหมายที่แท้จริงอยู่แล้ว เพื่อให้เผยถึงมีดที่ถูกซ่อนไว้

แทนที่จะทุ่มเทแรงกายแรงใจสุดกำลังเพื่อเข้าฟาดฟัน

คนเช่นนี้ เมื่อมาเผชิญหน้ากับเฒ่าเจ้านกแร้งจะใช้เทคนิคลูกเล่นแบบนี้ให้ได้อย่างไร?

แน่นอนว่าเมื่อระยะเวลาในการใช้เคล็ดวิชามีดของจินซานหมดลง ก็ไม่มีอะไรใหม่ ๆ สำหรับเจ้านกแร้งอีก ในยามนี้เขาเลยคิดที่จะต่อกรกลับไป

กรงเล็บที่เข้าใจยากนั้น รวดเร็วกว่าเดิมและมีความแปลกใหม่มากกว่ามีดของจินซานเสียอีก

เพียงเฉียนอวัยวะครั้งเดียว เขาพลันงอนิ้วมือให้เหมือนตะขอเกี่ยว พลันจับใบมีดได้ในทันที

จินซานชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ร้องตะโกนและพยายามจะดึงมีดออกมา อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย สีหน้าของจินซานพลันเปลี่ยนไป

“เจ้าหนู นายยังเด็กเกินไป ไปเรียกบรรพบุรุษวิชามีดอสูรของนายมาที่นี่สิ ”

เจ้านกแร้งพลันแสยะยิ้มออกมา พร้อมด้วยเสียงคลิกดังขึ้น มีดฟันฉลามที่ทำขึ้นจากเหล็กพลันหรงเล็บของเจ้านกแร้งหักออกมาในทันที

ใบมีดอีกครึ่งหนึ่งที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขา ด้วยท่าทีสบายอารมณ์ ก่อนจะใบมีดอีกครึ่ง แทงเข้าที่ไปที่ต้นขาของจินซานในทันที พร้อมกับปลายมีดที่เปื้อนเลือดโผล่ออกมาจากด้านหลัง