บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 970

กระทั่งฉินเทียนกลับมายังอุทยานมังกร ท้องฟ้านั้นมืดสนิทเสียแล้ว

แม้ว่าการเดินทางไปเกาะตงไห่ในครั้งนี้จะอันตรายเป็นอย่างมาก แต่ทว่ายังโชคดีที่ไม่เป็นอันตรายใด อีกทั้งยังสามารถนำเห็ดหลินจือเลือดพันปีกลับมาได้สำเร็จ

ฉินเทียนถือกล่องไม้ไว้ภายในอ้อมแขน เมื่อนึกถึงเห็ดหลินจือเลือดที่มีรูปร่างคล้ายลูกแพร์ที่ถูกบรรจุอยู่ด้านใน หัวใจของเขาพลันหนักอึ้ง

สิ่งของชิ้นนี้กว่าจะได้มานั้นไม่ง่ายเลย!

หวังตัวยวี่ตกลงที่จะแต่งงานกับตระกูลเซี่ยแห่งทางเหนือ ใช้สัญญาการแต่งงานของเธอเข้าแลก!

และผู้หญิงดื้อรั้นคนนั้น เห็นได้อย่างชัดเจนว่าตาบวมเพราะร้องไห้ แต่ทว่าบนใบหน้านั้นกลับประดับด้วยรอยยิ้มที่ไม่แยแสพร้อมกับมอบสิ่งของนี้ให้กับเขา

จากนั้นก็ขี่อาเซียงจากไปไกลโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย

ไม่ใช่ว่าฉินเทียนไม่เข้าใจมิตรภาพในสายตาของเธอ แต่ว่าเขานั้นทำได้เพียงแสร้งทำเป็นโง่เขลา

สิ่งที่ยากที่สุดคือการได้รับบุญคุณจากหญิงงาม เขานั้นติดหนี้เป็นจำนวนมากแล้ว อย่างเช่นหลิวหรูยู่?

ดังนั้นเขาไม่สามารถสร้างปัญหาเช่นนั้นได้อีกแล้ว

ตอนนี้เขาเข้าใจหัวใจของเขาเป็นอย่างดี นั่นก็คือ ตลอดทั้งชีวิตนี้ เขาไม่ปรารถนาสิ่งอื่นใดอีกแล้ว เขาปรารถเพียงแค่ต้องการแก่เฒ่าไปพร้อมกับซูซู!

เมื่อนึกถึงซูซู ฉินเทียนขมวดคิ้วแน่นอย่างอดไม่ได้

หลายวันมานี้เขานั้นไม่อยู่บ้าน ไม่รู้ว่าเธอจะกินอิ่มนอนหลับหรือเปล่า

ไอ้เด็กเวรนั่นยังกลิ้งไปมาก่อกวนเธออยู่หรือเปล่า...

“พี่เทียน พี่เทียนกลับมาแล้ว!”

เหลิ่งเฟิงผู้รับผิดชอบความปลอดภัย เมื่อเห็นฉินเทียนปรากฏตัวก็รีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว “พี่เทียน พี่กลับมาแล้ว!”

“พี่สะใภ้เธอ...”

“ทำไม? ซูซูเป็นอะไร?!”

หัวใจของฉินเทียนเต้นระรัวและหัวใจร่วงหล่นลงไปอยู่ตาตุ่ม รีบวิ่งไปยังคฤหาสน์ในทันใด

ตอนนี้เขาได้รับเห็ดหลินจือเลือดมาแล้ว ซูซูจะต้องไม่เป็นอะไร!

ความกังวลทำให้เกิดความโกลาหล ฉินเทียนแทบรอไม่ไหวที่จะไล่ถามคำถามกับเหลิ่งเฟิง เขารีบวิ่งออกไปราวกับสายลม

“พี่เทียน พี่เทียน!”

เหลิ่งเฟิงร้องตะโกนเรียกเขาอยู่ด้านหลัง ฉินเทียนวิ่งออกไปจนไม่เห็นแม้แต่เงา

“เมื่อกี้นายพูดอะไร ทำไมพี่เทียนถึงได้ร้อนรนขนาดนั้น?”

สมาชิกทีมดูแลความปลอดภัยจ้องมองเหลิ่งเฟิง “ไม่ใช่ว่าช่วงนี้พี่สะใภ้สบายดีมากหรอกเหรอ เมื่อบ่ายหลิวหรูยู่ก็นำผลไม้มาให้”

เหลิ่งเฟิงแสดงสีหน้างุนงง เขาเกาศีรษะอย่างไม่หยุดหย่อน “ก็ไม่ได้พูดอะไร ยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ”

สองหนุ่มโสด ไหนเล่าจะเข้าใจความเป็นห่วงเป็นกังวลหลังแต่งงานมีครอบครัว

ขณะที่พวกเขายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ฉินเทียนก็วิ่งมาถึงคฤหาสน์แล้ว

ขณะนี้ก็ดึกมาแล้ว ภายในคฤหาสน์มีเพียงแค่ไฟส่องสว่างยามค่ำคืน

รอบข้างเงียบสงัด ประตูห้องนอนนั้นถูกปิดไว้อย่างแน่นหนา

ฉินเทียนยืนอยู่หน้าประตู ฉับพลันเขานั้นไม่กล้าที่จะเปิดประตูเข้าไป

หัวใจของเขากระสับกระส่ายเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังกำหนัดแน่น เป็นเพราะความประหม่า เหงื่อของเขาผุดออกมาเล็กน้อย

ทันใดนั้น ด้านหลังของเขามีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เข้าใกล้ฉินเทียนอย่างรวดเร็ว

ฉินเทียนหันศีรษะกลับไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความมืดมองเห็นรูปร่างได้ไม่ชัดเจนนัก เห็นเพียงแค่ร่างกายที่คลุมเครือ แน่ใจว่าเป็นผู้หญิง

ดึกดื่นขนาดนี้ ใครกัน?

แม่ยายหยางยู่หลันนั้นก็ไม่ได้สูงมากนัก เสี่ยวเชวี่ย ลูกสาวบุญธรรมของเธอนั้นก็รูปร่างผอมบาง

“ใคร?”

ฉินเทียนเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบา เขาเกียจคร้านเกินกว่าจะคาดเดา

ด้านนอกนั้นมีเหลิ่งเฟิงและคนอื่นคอยคุ้มกัน อย่างไรก็ไม่อาจเข้ามาภายในอุทยานมังกรได้ แม้แต่แมลงวันสักตัวหนึ่งก็ไม่อาจบินเข้ามาได้!

แสงไฟในห้องรับแขกสว่างขึ้น หลิวหรูยู่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉินเทียนด้วยชุดนอนสีชมพูพริ้ง

เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมของเธอนั้นยังไม่แห้งสนิท

ผมที่เปียกชื้นนั้นเปื้อนลงมาบริเวณไหล่ เพิ่มกลิ่มหอมนุ่มนวลของหญิงสาวเล็กน้อย

“ฉินได้ยินเสียงฝีเท้าก็รู้ว่านายน่ะกลับมาแล้ว”

หลิวหรูยู่เงยหน้าขึ้นและจ้องมองฉินเทียน ดวงตาที่งดงามของเธอนั้นเต็มไปด้วยมิตรภาพ

เธอยืนอยู่อย่างนั้นภายใต้ความเงียบงัน ราวกับดอกบัวที่โดดเดี่ยวและเป็นอิสระ หลุดพ้นจากโลกที่วุ่นวาย