บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 969

เมื่อเห็นฉินเทียนยืนอยู่ที่หัวเรือโดยไม่พูดอะไรสักคำ หูเถิงกัดฟันและเอ่ยเสียงแผ่วเบา “คุณอย่าได้คิดมากเลย”

“คุณหนูใหญ่ตอบรับสัญญาแต่งงาน พวกเราต่างก็ไม่อยากเห็น แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เพราะคุณหรอก”

“คุณลองคิดดู ถ้าหากคุณไม่ลงมือ เจ้านกแร้งนั้นไม่เพียงแต่จะสังหารสือโถว แต่ท้ายที่สุด พวกเราตงไห่ก็ยังต้องยอมรับความพ่ายแพ้และทำสัญญาแต่งงานอยู่ดี”

“แม้ว่าคุณจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงตอนจบ แต่ทว่าก็สังหารเจ้านกแร้ง สังหารความน่าเกรงขามอันยิ่งใหญ่ของเซี่ยหมิงและทางเหนือ พวกเราตงไห่ต้องขอบคุณคุณเสียด้วยซ้ำ”

“ฉันเชื่อ มีบทเรียนเช่นนี้แล้ว หากคุณหนูใหญ่แต่งงานไป เซี่ยหมิงไม่กล้ารังแกหล่อนอย่างแน่นอน”

“อีกอย่าง ตอนนี้ก็เป็นเพียงแค่สัญญาแต่งงาน ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาจะแต่งกันเมื่อไร”

“ตราบใดที่คุณหนูใหญ่ยืดเยื้อเวลา ทางเหนือก็ไม่สามารถทำอะไรได้”

ไป๋หลิงเอ่ยเสียงแผ่วเบา “อันนี้ก็จริง”

“ดังนั้นพี่เทียน คุณอย่าได้ตำหนิตัวเองเลย”

ได้ยินคำพูดของพวกเขา อารมณ์ของฉินเทียนก็ดีขึ้นเล็กน้อย

เขาเอ่ยเสียงแผ่วเบา “เพื่อฉัน คุณหนูใหญ่ยอมตกลงตอบรับสัญญาขายร่างกายของตัวเอง สำหรับเรื่องนี้ ฉันฉินเทียนจะต้องจัดการให้ถึงที่สุด”

“ในอนาคต หากเธอต้องการอะไร คนตระกูลฉินจะยอมบุกน้ำลุยไฟ ต่อให้ต้องตายนับหมื่นครั้งก็จะไม่ปฏิเสธ”

หูเถิงแสดงสีหน้าประทับใจ เอ่ยด้วยความตื่นเต้น “พี่เทียน คุณเป็นผู้ชายที่มีความชอบธรรมจริงๆ!”

“ฉันหูเถิง ตลอดทั้งชีวิตไม่เคยเคารพผู้ใด ราชาจั่วเจียนของพวกเรานั้นนับเป็นหนึ่ง สือโถวครึ่งหนึ่ง”

“ตอนนี้ ฉันเคารพพี่เทียนเป็นอย่างยิ่ง!”

ฉินเทียนหัวเราะ เขารู้สึกว่าคนขับผู้ช่วยของราชาจั่วเจียน แม้ว่าจะเป็นคนกะล่อนปลิ้นปล้อนและจิตใจคับแคบ แต่โดยรวมแล้วก็เป็นคนดีมาก

“ขอบใจมาก”

“หลังจากนี้หากไปยังทางใต้ ต้องการอะไรก็สามารถมาหาฉันได้”

“จริงหรือ?” นัยน์ตาของหูเถิงส่องประกายอย่างตื่นเต้น เขานั้นรู้ดี เขาเป็นเพียงมนุษย์ต่ำต้อย

เมื่อเทียบกับฉินเทียนแล้ว ฉินเทียนก็เหมือนนกอินทรีที่โบยบินทะยานสู่สวรรค์ทั้งเก้า เขาเป็นเพียงนกกระจอกที่ร้องจิ๊บๆอยู่ภายในรังหญ้า

ตอนนี้ เขาสามารถเห็นได้ ฉินเทียนนั้นไม่ได้หยามเหยียดเขาเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังนับว่าเขาเป็นเพื่อนอย่างแท้จริง

ความรู้สึกประทับใจเช่นนี้ ไม่อาจหาสิ่งใดมาเทียบเทียมได้

เขาจงใจขับเรืออย่างเชื่องช้า ราวกับว่ามีเรื่องอยู่ภายในใจ สายตาคู่หนึ่งมองย้อนกลับไปอยู่เสมอ

เช่นเดียวกับเขา ไป๋หลิงและคนอื่นต่างก็มองไปรอบด้านอยู่เสมอ พวกเขานั้นไม่ได้เพ่งเล็งไปยังสถานที่เดียวกัน แต่ทุกคนต่างรู้ กำลังรอคอยการปรากฏตัวของใครคนหนึ่ง

เวลาล่วงเลยไปเนิ่นนาน ท้องฟ้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นสีมืดดำ

น้ำทะเลสีดำ ราวกับว่าสัตว์ร้ายกำลังจะตื่นขึ้น น้ำทะเลโหมซัดสาด

สายตาของทุกคนปรากฏความไม่สบายใจ

หรือว่าจะเกิดเรื่องเหนือความคาดหมายขึ้นงั้นหรือ?

“มาแล้ว! ดูเร็ว! คุณหนูใหญ่มาแล้ว!”

ฉับพลัน หูเถิงร้องตะโกนอย่างตื่นเต้นและชี้นิ้วไปในสถานที่ห่างไกลออกไป

เห็นเพียงว่าท่ามกลางคลื่นที่ปั่นป่วน วาฬหัวทุยตัวหนึ่งกระโดดขึ้นสูง บริเวณหลังของมันเกิดเสียงแผ่วเบาดังขึ้นอย่างน่าประทับใจ

คือหวังตัวยวี่!

เธอขี่วาฬมาแล้ว!

วินาทีนั้นฉินเทียนพลันพังทลายลงทันที ความรู้สึกภายในหัวใจของเขานั้นซับซ้อน ราวกับคลื่นทะเลที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่ตรงหน้า

ในไม่ช้า วาฬหัวทุยก็เข้าใกล้บริเวณเรือมากยิ่งขึ้น หวังตัวยวี่สวมชุดสีดำ ใบหน้าของเธอเยือกเย็นและสงบ

เธอจ้องมองฉินเทียนด้วยความเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยเสียงแผ่วเบา “มานี่เถอะ ฉันจะไปส่งคุณ”

ฉินเทียนเงียบงัน เขายืนขึ้นและกระโดดออกไปเหมือนตอนนั้นที่ได้พบกันเป็นครั้งแรก เหยียบคลื่น กระโดดขึ้นไปบนหลังวาฬหัวทุยและยืนอยู่ด้านหลังของหวังตัวยวี่

“ยืนดีแล้วล่ะ” หวังตัวยวี่เอ่ยเสียงเบาตามสัญชาตญาณ เธอก้มลงและตบบริเวณร่างกายของวาฬหัวทุยอย่างเบามือ

วาฬหัวทุยสะบัดหางและกวาดเกลียวคลื่นขนาดใหญ่

ร่างกายเหมือนเรือดำน้ำพุ่งออกไปในระยะไกล ในไม่ช้าก็หายไปจากสายตาของไป๋หลิงและคนอื่น

“พี่เทียนจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ไป๋หลิงกล่าวอย่างเป็นกังวล

หูเถิงเอ่ยเสียงแผ่วเบา “วางใจเถอะ คุณหนูใหญ่ไม่เคยปฏิบัติต่อใครอย่างจริงใจเช่นนี้มาก่อน”

“เธอยอมแลกความสุขของตัวเองกับส่วนผสมของยาเพียงชนิดเดียว จะทำร้ายพี่เทียนได้อย่างไร”

“เธอมาเพื่ออำลาพี่เทียน”

“พวกเราไปรอพวกเขาที่ฝั่งตรงข้ามเถอะ”

เขาเหยียบคันเร่ง เรือเร็วแล่นฝ่าลมและเกลียวคลื่น เพิ่มความเร็วและพุ่งไปยังด้านหน้า

....

ภายใต้ความเงียบสงัด ฉินเทียนยืนอยู่ด้านหลังของหวังตัวยวี่ เห็นว่าร่างกายของเธอนั้นราวกับว่าผอมลงอย่างกะทันหัน ผมยาวปลิวไสวอยู่ด้านหน้าตามแรงของลมทะเล ทั้งสองคนต่างก็นิ่งเงียบไม่มีใครพูดอะไร