บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 989

ในอุทยานมังกร บรรดาแขกเหรื่อต่างคุยโวโอ้อวด ดื่มเหล้าไปด้วยร้องเพลงไปด้วย

"มาๆๆ เติมให้เต็ม กูล่ะไม่เชื่อว่าจะดื่มสู้ไอ้ชั่วนั่นไม่ได้!"

เหมยหงเซว่ผู้ซึ่งมีนิสัยตรงไปตรงมา ถือถ้วยใบใหญ่จะมอมหม่าหงเทาให้ล้ม

โต๊ะของพวกเขา มีฉานเจี้ยน ผีหวูฉาง หลังจง อะเปิน หม่าหงเทา ถงชวน เถียปี้และเถียหนิงซวง 9 คน

ไม่เห็นเพียงซุยหมิง

เดิมที 1 โต๊ะมี 8 ที่นั่ง แต่พวกเขาดึงดันจะนั่งเบียดกันเพื่อดวลเหล้า

โชคดีที่โต๊ะใหญ่และกว้างพอ ต่อให้นั่งกัน 9 คนก็ยังมีพื้นที่ว่าง

หม่าหงเทาที่ถูกท้าก็ยกถ้วยยืนขึ้นทันที "ได้ คอยดูว่าคืนนี้ใครจะเป็นคนมอมใครล้มก่อน!"

"พวกเราต้องตกลงกันก่อนนะว่า เดี๋ยวถ้าใครเมาก็ต้องหาวิธีกลับกันเอาเอง อย่าคิดจะให้เหล่าพี่น้องต้องแบกกลับ"

ปกติหม่าหงเทาเป็นคนไม่ค่อยพูด ถึงขั้นนับได้ว่าเป็นคนพูดไม่เก่ง

แต่ตอนนี้ดื่มเหล้าเข้าไป บวกกับรู้สึกดีใจ จึงเปลี่ยนเป็นคนพูดมากขึ้นมา

"ใช่ ใครเมาก็คิดหาวิธีกลับกันเอาเอง เราไม่รับฝากกลับ" หลังจงพูดคล้อยตามพลางหัวเราะ

แม้แต่ฉานเจี้ยนก็เปลี่ยนจากที่ปกติเป็นสุขุม "ดื่ม! ถ้าหม่าหงเถาแพ้เหมยหงเซว่ คืนนี้ก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว สวนสัตว์ร้ายของเราจะไม่เลี้ยงคนอ่อนหัด"

"ถูกต้อง ไม่เลี้ยงคนอ่อนหัด! สู้เขาพี่หม่า เอาพี่หงเซว่ให้ล้มให้ได้!" เถียหนิงซวงร่วมเชียร์ด้วย

ถงชวนกับเถียปี้หัวเราะ "สู้ๆพี่หม่า อย่าให้เสียหน้าพวกเราล่ะ!"

เสียงเชียร์จากฝูงชนกระตุ้นให้หม่าหงเทายืนขึ้นทันทีแล้วโยนถ้วยในมือจนแตก "ใช้ถ้วยมันยุ่งยากเกินไป เหมยหงเสว่ กล้าแข่งดวลไหเหล้ากับกูไหม?"

"กลัวว่านายจะทำไม่ได้น่ะสิ? ตอนที่กูดื่มเหล้า เอ็งยังเป็นแค่ไข่อยู่เลย!" เหมยหงเซว่โยนถ้วยเหล้าตาม "เอาไหเหล้ามา! กูจะดวลกับเขา!"

เหล้านารีแดงสองไหถูกยกขึ้นมาวาง เปิดผนึกดินเหนียวออก กลิ่นหอมของเหล้าก็โชยออกมา

หม่าหงเทาถือไหเหล้าด้วยมือข้างเดียว "อย่าหาว่าฉันรังแกผู้หญิงแล้วกัน ฉันจะดื่มเพื่อคำนับก่อน!"

พูดจบก็เงยหน้าขึ้นเริ่มดื่มกลืน

เหล้าชั้นดีถูกเทเข้าปากของหม่าหงเทา โดยไม่หกแม้แต่หยดเดียว

จากนั้นเหมยหงเซว่ก็หยิบเหล้า 1 ไหตาม เงยหน้าขึ้นแล้วริน "กูไม่จำเป็นต้องกลัวเอ็งๆ!"

ทั้งสองดวลดื่มแข่งกัน คนอื่นๆต่างปรบมือเชียร์ "ดี! ใครดื่มหมดก่อนคนนั้นชนะ ส่วนคนแพ้จะได้แบกกลับวิลล่า!"

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง สมาชิกในกลุ่มต่างก็ดื่มกับเหลิ่งเฟิงจนหน้าแดง

แต่กลับไม่เห็นเหลิ่งเฟิงผู้เป็นหัวหน้าทีม

ฉินเทียนกำลังส่งสายตาค้นหาท่ามกลางฝูงชน ไม่นานก็เห็นเหลิ่งเฟิงนั่งอยู่ข้างหลินเซวี่ย คีบอาหารให้เธออย่างระมัดระวัง

เด็กคนนี้ก้าวหน้าขึ้นเยอะเลยนี่!

กล้าที่จะเอาใจใส่ในพื้นที่สาธารณะแล้ว

ฉินเทียนหัวเราะด่าในใจ แล้วคีบปลาเปรี้ยวหวานให้ซูซู "ค่อยๆกิน ระวังร้อน"

หยางยู่หลันที่อยู่ด้านข้างยิ้มไม่หุบ "ถ้าต้องพูดว่าใครที่รักซูซูจริง ก็ต้องเป็นลูกเขยแสนดีของฉัน ซึ่งเขามีความสามารถมากกว่าแม่อย่างฉันอีก"

"แม่ แม่ก็ได้แต่หัวเราะหนู" ซูซูถูกทำให้หัวเราะจนหน้าแดง เอ่ยขอร้องให้หยางยู่หลันพอด้วยเสียงแผ่วเบา "แม่นั่นแหละ ควรจะสนใจเรื่องหม่าเซวี่ยมากกว่านี้เถอะ"

หม่าเซวี่ยที่กำลังก้มหน้าแกะกุ้ง เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อก็มองไปที่ซูซูด้วยความงุนงง "พี่ซูซู อยู่ดีๆทำไมจู่ๆถึงพูดถึงฉันได้ล่ะ?"

"ฉันน่ะ อยากให้แม่สนใจเธอมากกว่านี้ เพราะยังไงเธอก็ไม่ใช่เด็กแล้ว เรื่องบางเรื่องก็ควรจะกำหนดได้แล้ว"

ทันทีที่ซูซูพูดจบ ฉินเทียนก็ดึงแขนเสื้อเบาๆ