บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 991

เมื่อเทียบกับการแสดงออกที่มีความสุขของซูยู่คุน สีหน้าของฉินเทียนยิ่งอยู่ยิ่งดูแย่

เขาจับมือของซูซู "ไร้สาระ เธอท้องโตอยู่จะกระทบกระเทือนได้ไง"

“อย่าถูกศีลธรรมมัดตัวไว้ ฉันก็ไม่ใช่พระเจ้า ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยซูเป่ยซานได้หรือไม่”

ขณะที่พูดนั้น ฉินเทียนมองไปที่ซูยู่คุนด้วยหน้าที่บื้ง "ลูงรอง ผมนับถือคุณในฐานะผู้อาวุโส จึงเรียกคุณเช่นนี้"

"แต่คุณต้องเข้าใจว่าผมและตระกูลซูได้สูญเสียสายสัมพันธ์ในครอบครัวไปนานแล้ว ดังนั้นอย่าใช้ศีลธรรมมาผูกมัดผมในตอนนี้"

“ซูซูตั้งท้องลูกของผมอยู่ หล่อนจะกระทบกระเทือนไม่ได้ เรื่องที่จะกลับค่อยว่ากันทีหลัง”

“สำหรับการรักษาโรคและการช่วยชีวิต มันก็ต้องขึ้นอยู่กับโชคชะตาเช่นกัน คนที่ไม่ควรตาย แค่ใบสั่งแพทย์พื้นบ้านก็สามารถรักษาอาการป่วยระยะสุดท้ายให้หายได้”

“ผู้ที่ถูกลิขิตให้ตายเร็ว ไม่ว่าจะใช้วัตถุดิบอันมีค่ามากเพียงใดเพื่อรักษาตัว ก็ไม่สามารถที่จะรั้งพวกชีวิตสั้นไว้ได้หรอก”

สีหน้าของซูยู่คุนแดงก่ำจากการคำพูดที่ได้ยินและเขาก็น้ำตาไหล "ฉินเทียน แกอยากให้ลุงคุกเข่าขอร้องถึงจะตกลงจริงๆ เหรอ?"

เมื่อเห็นว่าฉินเทียนไม่แยแส ซูยู่คุนก็กัดฟัน งอเข่าและกำลังจะคุกเข่าลง "เอาล่ะ ตราบใดที่หลานตกลงที่จะกลับไปช่วยคนที่เหิงหลิ่ง ฉันก็จะเป็นลูกกตัญญูให้พ่อที่ป่วยหนักของฉันละกัน!”

เมื่อเห็นว่าซูยู่คุนกำลังจะคุกเข่าลงบนพื้น หยางยู่หลัน ก็ยื่นมือออกไปห้ามเขาไว้

“ชั่งเถอะ ลูงรอง จะไม่ว่ายังไง พวกเราก็ยังเป็นสายเลือดที่แยกจากกันไม่ได้อยู่ดี”

“ไม่ว่ายังไงคุณก็เป็นผู้สูงอายุ ไม่ว่าจะด้วยเหตุหรือผล คุณก็ไม่ควรคุกเข่าต่อหน้ารุ่นลูกรุ่นหลาน”

“ฉินเทียน ลูกก็ช่วยหน่อยเถอะ กลับไปที่เหิงหลิ่งเถอะ อย่างมากภายในสองวันก็กลับมาแล้ว ซูซูไม่ต้องไปด้วยแล้วเดี๋ยวฉันจะอยู่บ้านและดูแลเธออย่างดีเลย "

พูดถึงขั้นนี้แล้ว ฉินเทียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าตอบตกลง

ทำอะไรไม่ได้ ใครให้ภรรยาและแม่ยายใจดีและใจอ่อนเกินไป!

ฉินเทียน มองไปที่ ซูยู่คุนอย่างเย็นชา "ลูงรอง บอกเกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณปู่โดยละเอียดให้ผมหน่อย แต่ก่อนอื่นขอบอกก่อนนะว่าผมไม่รับรองว่าจะรักษาได้"

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ใส่ใจ แต่เขาขี้เกียจเกินกว่าจะไปยุ่งเรื่องของตระกูลซู และเขาไม่อยากให้ซูซูติดตามเขาไปทุกที่

โชคดีที่เหิงหลิ่งอยู่ห่างจากที่นี่เพียงไม่กี่ร้อยกิโลเมตร และจะใช้เวลาอย่างมากที่สุดหนึ่งวันในการเดินทางไปกลับเท่านั้นเอง

ส่วน ซูเป่ยซานจะสามารถอยู่รอดได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับความโชคดีของเขาเองแล้ว!

“รักษาได้！รักษาได้！”

“แค่แกกลับไปกับฉันก็พอแล้ว พ่อของฉันจะต้องมีโอกาสรอดอย่างแน่นอน!”

"ฉินเทียน คู่ควรที่เป็นลูกเขยของตระกูลซูจริงๆ!"

ในที่สุดก็ได้รับคำตอบจากฉินเทียน ซูยู่คุนยิ้มด้วยความดีใจ

เพราะต้องรักษาตัวซูเป่ยซานเขาจึงตามหายาอันมีค่าทุกที่ไปทั่ว และได้รับคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญ บอกเขาว่ามีเพียงหมอเทพเท่านั้นที่สามารถรักษาโรคประหลาดนี้ได้

และหมอเทพที่สามารถทำให้ผู้คนกลับมามีชีวิตได้คือ ฉินเทียนลูกเขยของตระกูลซู!

ดังนั้นในการกลับมาครั้งนี้ซูยู่คุนตั้งใจที่จะพาฉินเทียนกลับไปยังเหิงหลิ่งอยู่แล้ว

“อาการป่วยของพ่อฉันแปลกมาก ตั้งแต่ที่เขาออกจากหลงเจียงเขาก็มีอาการซึมๆ”

“วันนั้นฉันพาเขาไปตกปลาในแม่น้ำที่เชิงเขา แล้วจู่ๆ เขาก็บอกว่ามีบางอย่างกัดที่คอของเขา”

“หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ริมแม่น้ำจะมีแมลงและยุงจำนวนมาก และเราสองคนก็ไม่สนใจ เราจึงตกปลาต่อไป”

“ใครจะไปรู้ว่าไม่กี่นาทีต่อมา พ่อของฉันก็ล้มลงหัวฟาดพื้น”

“ตอนนั้นฉันตกใจมาก คิดว่าเขาเป็นโรคความดันโลหิตสูง จึงโทรแจ้งเหตุฉุกเฉินทันที”

“พอเขาถูกส่งไปโรงพยาบาล แพทย์ได้ตรวจร่างกายเขาทุกอย่าง แต่ก็ยังหาสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นลมไม่ได้”

“ฉันสงสัยว่าเขาโดนแมลงมีพิษกัด แต่ผลตรวจเลือดไม่มีพิษ”

"ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ตั้งแต่เข้าโรงพยาบาล พ่อของฉันก็ตกอยู่ในอาการแปลกๆ"

“ใครเคยเห็นโรคประหลาดนี้บ้าง มันไม่ใช่ถูกอาคมแล้วมันคือโรคอะไร!”

เมื่อได้ยินคำบรรยายของซูยู่คุนทุกคนก็มีเหงื่อไหลที่หลัง

พวกเขาไม่กล้าจินตนาการถึงภาพคนธรรมดาที่ถูกสีเทากลืนกินอย่างช้าๆ และค่อยๆ กลายเป็นหิน

เรื่องประหลาดเช่นนี้เกิดขึ้นในชีวิตจริงได้อย่างไร!

หยางยู่หลัน รู้สึกเสียใจ เธอไม่ควรให้ ฉินเทียน ตกลงที่จะไปรักษา ซูเป่ยซาน

ไม่ใช่ว่าเธอสงสัยทักษะทางการแพทย์ของ ฉินเทียน แต่เธอไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับโรคประหลาดเช่นนี้ที่เหมือนกับที่ ซูยู่คุนพูด

หาก ฉินเทียน มีความเกี่ยวข้องหรือดึงดูดสิ่งไม่ดีใดๆ มา

แล้วใครจะดูแลลูกสาวของเธอ?

ยิ่ง หยางยู่หลัน คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น เธอพูดกับ ฉินเทียน ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "แม่ว่าลูกไม่ต้องกลับไปที่เหิงหลิ่งแล้วดีกว่า"

“แม้ว่า ซูเป่ยซานจะตาย อย่างน้อยที่สุด เราก็จะถูกว่าไม่ช่วยเหลือคนอื่นเท่านั้นเอง แต่ความปลอดภัยของลูกเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”

สีหน้าของซูซูก็แย่มากเช่นกัน และเธอก็แอบเกลียดตัวเองที่ทำตัวเป็นคนดีในเมื่อกี้

เพื่อคุณปู่ที่เคยจะฆ่าเธอให้ตายและไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของ ฉินเทียน ได้อย่างไร?

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเพราะเรื่องนี้ เธอกับลูกในท้องจะอยู่ยังไง!

เธอยืนอยู่กับ หยางยู่หลัน และเมื่อเธอได้ยินแม่ของเธอห้าม ฉินเทียน เธอพยักหน้าและพูดว่า "ใช่ ฉันคิดว่าเราไม่ควรกลับไป"

แม้ว่าแม่ลูกทั้งสองจะพูดให้เบาที่สุด แต่ซูยู่คุนก็ได้ยินอย่างชัดเจน

เขากลัวว่าฉินเทียนจะกลับใจ ดังนั้นเขาจึงขึ้นเสียงอย่างกระวนกระวาย "ฉินเทียน ลูกผู้ชายพูดออกปากก็อย่ากลับคำพูด!"

“เมื่อกี้สัญญาว่าจะกลับไปเหิงหลิ่งกับฉัน จะกลับคำพูดไม่ได้ จะเป็นคนที่ไม่มีความน่าเชื่อถือไมได้!”